Μετά από τους κάθε είδους τρομοκράτες που ύστερα από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ είχαν επιδοθεί σε έναν ανελέητο αγώνα για την απόκτηση τμημάτων του οπλοστασίου της (με ιδιαίτερη… προτίμηση στα πυρηνικά όπλα), περίπου 20 χρόνια μετά ο κάθε ζαβός που την έχει δει τιμωρός του άδικου και Θεός επί της Γης (κι ας μην είναι τίποτε παραπάνω από διαταραγμένη προσωπικότητα) θέλει να αποκτήσει ή έχει ήδη αποκτήσει πυρηνικά όπλα.
Κάποτε είχαμε τους ισλαμιστές – τζιχαντιστές που μέσα από περίεργες διαδρομές στην Κεντρική Ασία προσπαθούσαν να αποκτήσουν πυρηνική τεχνολογία. Αυτή η ιστορία υποτίθεται πως τελείωσε χάρη στη δράση των δυτικών υπηρεσιών σε συνεργασία με τους Ρώσους, αλλά και επειδή τα πυρηνικά της ΕΣΣΔ είναι πλέον σε ασφαλείς χώρους.
Στη συνέχεια μας βγήκε με πυρηνικά η Βόρεια Κορέα του Κιμ, αυτού που είναι ο τρίτος στη διαδοχή του – υποτίθεται – κομμουνιστικού καθεστώτος το οποίο δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια χούντα που “κληρονομικό δικαίω” τη μεταβιβάζει ο μπαμπάς Κιμ στον υιό Κιμ και αυτός με τη σειρά του στον εγγονό Κιμ. Και ενώ οι 2 προηγούμενοι ήταν πιο εγκρατείς, ο μικρός εγγονός του ιδρυτή της χώρας αυτής είναι ψυχάκιας με πατέντα και επικίνδυνος για τη διεθνή ασφάλεια.
Εσχάτως βγήκε στη φόρα μια άλλη ιστορία ενός άλλου περίεργου τύπου, του γείτονα μας του Ερντογάν. Αυτός πάλι θέλει να εντάξει την ασταθή από κάθε άποψη Τουρκία (ακόμη και από γεωλογική) στο κλάμπ των πυρηνικών δυνάμεων. Ήδη έχει προχωρήσει το θέμα του εργοστασίου στο Ακουγιού (κάνοντας μπίζνες με τους Ρώσους) ενώ δεν έχει κρύψει τις προσδοκίες του για την απόκτηση και πυρηνικών όπλων.
Το μόνο που – σύμφωνα με τα δημοσιεύματα – τον έχει στείλει λίγο πίσω χρονικά είναι το πραξικόπημα του 2016 αλλά και το γεγονός ότι το όλο θέμα θα σημάνει την απομάκρυνση της Τουρκίας από την αγκαλιά του ΝΑΤΟ (όπως και να έχει, είναι ακόμη ανέτοιμος να δεχθεί τις αμερικανικές κυρώσεις αν προσπαθήσει να κάνει κάτι τέτοιο). Και φυσικά το κόστος, αφού η τουρκική οικονομία δεν είναι στην πραγματικότητα και τόσο ανθηρή όσο φαίνεται. Όμως πρόκειται για δυο παράγοντες που σε βάθος χρόνου δυστυχώς ίσως και να τους ξεπεράσει.
(θέμα με πυρηνικά υπήρξε κατά καιρούς και με άλλες χώρες, πιο σοβαρές, όπως πχ με το Ισραήλ, το Ιράν, τη Ιαπωνία, κάποτε τη Νότια Αφρική ή τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες ή έστω το Πακιστάν και την Ινδία. Σε εκείνες όμως τις περιπτώσεις – εκτός του Ισραήλ το οποίο πιστεύεται πως έχει πυρηνικά αλλά δεν το έχει παραδεχθεί ποτέ – υπήρχε ανταπόκριση και εύκολα ή δύσκολα έβγαινε μια άκρη)