Με αφορμή τα 35 χρόνια από την ψηφοφορία για τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας θα σας πρότεινα να διαβάσετε ένα εξαιρετικό κείμενο σχετικά με το θέμα της ΑΟΖ που έχει τον τίτλο “Το μεγαλείο της κυπριακής ΑΟΖ και η κατάρα της ελληνικής: Η “Μάνα” δεν παραδειγματίζεται από την “Κόρη””.
Όσον αφορά τη Σύμβαση, αυτή ήταν “προϊόν” διαπραγματεύσεων που διήρκεσαν εννέα χρόνια (1973 – 1982) και στην ψηφοφορία συμμετείχαν 151 κράτη. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν τότε 130 υπέρ, 4 κατά και 17 αποχές. Τα τέσσερα κράτη που καταψήφισαν ήταν οι ΗΠΑ, η Τουρκία, το Ισραήλ και η Βενεζουέλα.
Στις 10 Δεκεμβρίου 1982, ημέρα που άνοιξε για υπογραφή στο Montenego Bay, στη Τζαμάικα, υπέγραψαν 119 αντιπροσωπείες. Η Σύμβαση ετέθη σε ισχύ στις 16 Νοεμβρίου 1994 (μια ημερομηνία – σταθμός, αφού η Σύμβαση τέθηκε μετά από την επικύρωσή της από την 60η κατά σειρά χώρα, που ήταν η Γουιάνα). Αν πάμε δε και 14 μήνες μετά, στο Γενάρη του 1996 θα “βρούμε μπροστά μας” τα γεγονότα στα Ίμια. Μια ιστορία που από μόνη της “δείχνει” τι μπορεί να σημαίνει ανακήρυξη της ΑΟΖ για την Ελλάδα και γιατί η Τουρκία δεν θέλει με τίποτε – και αντιδρά όπως αντιδρά – ελληνική ΑΟΖ.
Το άρθρο βρήκα ΕΔΩ, στο site του Μιχάλη Ιγνατίου (mignatiou.com)