Έκπληξη (το λιγότερο) προκαλεί η προσπάθεια που γίνεται τα τελευταία χρόνια – και ειδικά το τελευταίο διάστημα – να επανέλθουν στην επικαιρότητα, και μάλιστα από την κεντρική είσοδο, διάφοροι πολιτικοί οι οποίοι είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη μακροχρόνια πορεία της χώρας προς τα Μνημόνια και την εξαθλίωση σε κοινωνικό επίπεδο και προς την ομηρία σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο.
Κλασσικό παράδειγμα η προσπάθεια να αναβαπτισθεί ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης.
Ας αφήσουμε κατά μέρος τις βαρύγδουπες πολιτικές αναλύσεις γιατί το θέμα είναι ένα και αναμφισβήτητο: η καθημερινή πρακτική λέει πως ένα μέρος του προβλήματος δεν είναι δυνατόν να αποτελεί μέρος και της λύσης.
Όμως το να βλέπεις να γίνονται προσπάθειες να επανέλθουν στην επικαιρότητα πολιτικοί όπως ο Σημίτης – και μάλιστα ως “σοφός” – σε κάνει να σκέφτεσαι αν πραγματικά υπάρχει ελπίδα να αλλάξει ποτέ κάτι σε αυτόν το τόπο.
Αναφέρομαι στον Σημίτη έχοντας στο νου δυο πράγματα:
– την προσπάθεια να γίνουν βαφτίσια στην πολιτική κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Λες και πέρασαν 3 γενιές, λες και έχουν περάσει 100 χρόνια από την εποχή Σημίτη και “εκσυχρονισμού”.
– την προσπάθεια να αναβαθμιστεί ο συγκεκριμένος πολιτικός (σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλοι, πάμε στοίχημα πως δεν θα είναι ο μόνος;;;) σε “σοφό της φυλής”.
Ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας – με την εξαίρεση κάποιων άρθρων σε συγκεκριμένα ΜΜΕ και παρεμβάσεων σε συγκεκριμένες συγκεντρώσεις – ήταν εξαφανισμένος από τον δημόσιο βίο. Και τώρα έχουμε προσπάθεια επαναφοράς.
Είναι όμως πολύ δύσκολο, εκτός κι αν τρώει αβέρτα σανό ή εθελοτυφλεί, να ξεχάσει κάποιος όποτε κοιτάει την περίοδο Σημίτη:
– τη μετατροπή του ΠΑΣΟΚ σε ένα καθαρά κεντροδεξιό κόμμα,
– τα Ίμια, τις γκρίζες ζώνες και τα ευχαριστώ προς τους Αμερικάνους,
– την ιστορία με τον Οτσαλάν,
– την περίοδο του χρηματιστηρίου και τις δηλώσεις του προς τους Έλληνες (που ήθελαν τα κορόιδα να γίνουν δισεκατομμυριούχοι μέσα σε 1 μέρα),
– τη χασούρα στο χρηματιστήριο τεράστιων ποσών,
– την ιστορία με την είσοδο στην ΟΝΕ και τα ελλείμματα και την είσοδο στον “σκληρό πυρήνα” εντός του οποίου δεν θα έπρεπε να βρεθούμε ποτέ,
– τους Ολυμπιακούς και το πάρτι που έγινε, χωρίς ποτέ να μάθουμε τι έγινε και στοίχησαν τόσο πολύ στο Δημόσιο τα ολυμπιακά έργα χωρίς ποτέ να πληρώσει κανείς για αυτό (πλην του ελληνικού λαού που και πλήρωσε και βλέπει τώρα έρημες αθλητικές εγκαταστάσεις στην Αθήνα)
– τον “εκσυγχρονισμό” που έγινε σημαία και που τα αποτελέσματά του πιο πολύ σε “οπισθοδρόμηση” φέρνουν, παρά το τεχνολογικό και γιάπικο περιτύλιγμά του.
Όχι, δεν φταίει ο Σημίτης για όλα τα δεινά του τόπου. Η Ιστορία όμως και η εμπειρία λένε ότι έχει ένα μέρος της ευθύνης και αυτός.
Είναι λοιπόν το λιγότερο παρανοϊκό να μας τον ξανασερβίρουν σήμερα ως “σοφό γέροντα” που δίνει λύσεις σε προβλήματα που και ο ίδιος συνέβαλε στο να δημιουργηθούν ή/και να διογκωθούν. Παρανοϊκό.
Το καλύτερο για τον ίδιο και για τη χώρα θα ήταν να καθίσει στο σπίτι του, να χαρεί τα εγγόνια του (αν έχει) ή να ξεκινήσει τις εκδρομές στα λουτρά ή όπου αλλού θελήσει.
Κανείς δεν λέει ότι τόσο οι νυν κυβερνώντες όσο και οι προηγούμενοι πριν από αυτούς είναι τίποτε πρυτάνεις και γκουρού στα οικονομικά ή στους πολιτικούς-διπλωματικούς χειρισμούς.
Ούτε κανείς θα πρέπει να λέει πως για όλα τα δεινά φταίνε μόνο οι πρωθυπουργοί. Όλοι αυτοί είχαν συνεργάτες, που σήμερα προσπαθούν να το παίξουν και αυτοί σωτήρες, ισχυριζόμενοι ότι έχουν τη μαγική συνταγή που θα μας βγάλει από την κρίση. Και φτιάχνουν κόμματα, κινήματα, κινήσεις, αποσκοπώντας σε είσοδο στη Βουλή και σε συμμετοχή στα πολιτικά πράγματα.
Φυσικά, πάντα υπήρχαν και οι φωτεινές εξαιρέσεις: δεν μπορεί όλοι οι ΠΑΣΟΚοι, όλοι οι Νεοδημοκράτες, όλοι οι κομμουνιστές ή όλοι οι ΣΥΡΙΖΑίοι να είναι ανίκανοι, άχρηστοι, κακοί. Απλά οι καλοί χάνονται, τους τρώει η μαρμάγκα και οι πολιτικές νομενκλατούρες.