“Έχουμε πόλεμο; Όχι ρε παιδιά, δεν έχουμε πόλεμο, αγωνία έχουμε.”
Τα λέει όλα η ρητορική ερώτηση του προέδρου της Σχολικής Επιτροπής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου Αλεξάνδρειας, του (γνωστού για τον τρόπο που τα λέει) Δημήτρη Συρόπουλου κατά τη διάρκεια συνάντησης με τους διευθυντές των σχολικών μονάδων του δήμου Αλεξάνδρειας – που έγινε το πρωί της Δευτέρας 27 Μαρτίου. Τη γνώμη μου για τον Συρόπουλο την έχω πει εδώ και αρκετό καιρό: ότι είναι να πει θα το πει, δεν συνηθίζει να στρογγυλεύει, δε πα’ να ‘χει και τον Πάπα της Ρώμης μπροστά του.
Όπως εκείνο το “σήμερα είμαστε μια οικογένεια, μπορεί σε ένα μήνα να μην είμαστε” που είπε μεταξύ άλλων ο Συρόπουλος – και το οποίο έχει μια σειρά από “αναγνώσεις”. Όρεξη να έχει κάποιος και να ερμηνεύει αναλόγως…
Στο διά ταύτα:
Άσχετα με τις όποιες διαφωνίες μπορεί να υπάρχουν μεταξύ των μελών της ομάδας της πλειοψηφίας (βάσιμες, αβάσιμες, πραγματικές ή στο μυαλό ορισμένων, μικρές ή μεγάλες, σοβαρές ή για γέλια), το ερώτημα και η απάντηση του Συρόπουλου θα πρέπει να προβληματίσουν.
Γιατί δεν μπορεί ο Δήμος να πάει μέχρι το 2019 με συζητήσεις του τύπου “ποιος είπε τι για ποιον”, “ποιος έκανε τι και αποσκοπώντας που”, “αν θα κατέβει τελικά ο Χ ή ο Ψ” (λες και τέλειωσαν οι.. εφεδρείες από σωτήρες του τόπου – από τέτοιους η Ελλάδα έχει πλεόνασμα!), “ποιος στηρίζει ποιον” κλπ κλπ κλπ.
Δηλαδή συζητήσεις άνευ ουσίας για το ευρύ κοινό και την πλειοψηφία των δημοτών και των κατοίκων του Δήμου Αλεξάνδρειας. Τέτοιες συζητήσεις ενδιαφέρουν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ καμιά 10αριά νοματαίους που ασχολούνται ενεργά με την τοπική πολιτική σκηνή, 5-6 τύπους που ανέμεναν πόστα από τον Γκυρίνη αλλά δεν έλαβαν (και τώρα βγήκαν στο… αντάρτικο ξεσηκώνοντας και τους δέκα προαναφερόμενους) καθώς επίσης και καμία 10αριά ακόμη που το παίζουν “παράγοντες” (ανάθεμά με αν παράγουν κάτι, πέραν σεναρίων στο μυαλό τους και ψιθύρων στα καφενεία).
Τον κόσμο άλλα τον ενδιαφέρουν. Γιατί η λήξη της θητείας της Δημοτικής Αρχής είναι σε δυο χρόνια και κάτι από σήμερα. Θα μείνω λοιπόν στις δυο τελευταίες λέξεις του Συρόπουλου: “Αγωνία έχουμε” – και δεν είναι αγωνία για το τι θα κάνουν σε πολιτικό επίπεδο όσοι εμπλέκονται με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στη τοπική πολιτική σκηνή.
* οι φωτογραφίες είναι από τα Χρονικά του Χ. Μόχλα