Συνήθως είμαστε πιο φειδωλοί στις εκφράσεις μας. Και πάλι, το τίτλος σεμνός είναι!! Όμως, όταν κάποια πράγματα «χτυπάνε τα κόκκινα», τότε πόσο πια να συγκρατηθεί κάποιος;;
Στην εκλογή του νέου προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου Ταγιάνι είχαμε αναφερθεί προ ημερών ΕΔΩ. Ο πρόεδρος πήγε επίσκεψη στα Σκόπια (τον περασμένο Φεβρουάριο, με την ιδιότητα του Επιτρόπου της ΕΕ) και μιλώντας είπε στους Σκοπιανούς το απίθανο, ότι και καλά ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Φίλιππος ο Μακεδών είναι πολύ δημοφιλείς πρόγονοί τους!!
Τώρα θα μου πείτε, εμείς εδώ στην Ελλάδα τώρα το πήραμε χαμπάρι; Έναν χρόνο μετά;;
Οι ευρωβουλευτές μας (πολλοί τον ψήφισαν κιόλας), τώρα το πήραν είδηση, ότι ο Ταγιάνι είπε αυτά που είπε;; Τι να κάνουμε… τώρα βγήκε στη φόρα το συγκεκριμένο γεγονός, τώρα το πήραν είδηση. Το πως θα αντιδράσει ο καθένας τους αυτό είναι άλλο θέμα.
Τι μένει από την όλη ιστορία; Λίγα αλλά σημαντικά πράγματα:
α) η μαλακία πάει σύννεφο στο εξωτερικό όσον αφορά την ονομασία της γείτονος χώρας (που εξακολουθεί να έχει για όνειρο να γίνει Μακεδονία στη θέση της Μακεδονίας και θέλει να έχει για πρωτεύουσά της τη Σαλονίκη).
β) Οι Ευρωπαίοι θεωρούν παπαριές (εδώ και δεκαετίες γίνεται αυτό, όχι τώρα!) τα περί κοινής εξωτερικής πολιτικής κλπ κλπ κλπ, το έχουν αποδείξει αφού στο 99,999% των περιπτώσεων ακολουθούν άλλη ατζέντα, διαφορετική από αυτή που αποφασίζεται επίσημα.
γ) Αφού ο Ταγιάνι μίλησε τότε με την ιδιότητα του Επιτρόπου, αυτό σημαίνει πως τα ίδια μυαλά θα έχει και τώρα που είναι πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου. Άρα ας μην αναμένουμε αλλαγή σκηνικού. Αν γίνει θα είναι δια το τυπικόν του πράγματος. “ΑΝ” γίνει.
Ουκ εν τω πολλώ το ευ:
Όσον αφορά για αυτούς που ακόμη επιμένουν πως έχουμε θέση μέσα στο σαθρό οικοδόμημα, ίσως θα πρέπει να ξαναδούν από την αρχή αν πλέον μας συμφέρει ως ΕΘΝΟΣ – και όχι ως οικονομία που κάθε 15 τρέχει σαν το ζήτουλα στις Βρυξέλλες – να συνεχίσουμε να είμαστε μέσα σε αυτό το νταλαβέρι που το λένε Ευρωπαϊκή «Ένωση». Γιατί τα συμφέροντά μας έχουν πάψει να εξυπηρετούνται εδώ και πολλά χρόνια.
Οι διεθνείς σχέσεις είναι και σχέσεις που βασίζονται σε αυτό που ονομάζουμε «καλή τη πίστη».
Αυτοί (η ΕΕ δηλαδή) ότι ήταν να δώσουν, μας το έδωσαν. Μπορεί και με το παραπάνω. Τώρα μόνο θα παίρνουν, και μάλιστα με δυσβάσταχτους όρους και προϋποθέσεις. Και επιπλέον δεν υφίσταται το «καλή τη πίστη». Μας θεωρούν πλήρως αφερέγγυους.
Απ’ την άλλη μεριά εμείς ότι ήταν να πάρουμε, το πήραμε. Μπορεί και με το παραπάνω. Ούτε οι πρώτοι θα είμαστε και σίγουρα δεν θα είμαστε οι τελευταίοι που θα ήθελαν να κλείσουν την πόρτα.
Κι αν έχει έρθει η ώρα του χωρισμού;;