Με προτάσεις που δεν αλλάζουν το σκηνικό (απλά το ανασυντάσσουν) και που δείχνουν ότι δεν υπάρχει πραγματική διάθεση για ριζικές αλλαγές εμφανίστηκε ο πρωθυπουργός της χώρας σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο προαύλιο της Βουλής το απόγευμα της Δευτέρας 25 Ιουλίου.
Θα σταθούμε σε 2-3 μόνο.
– Εκλογή από τη Βουλή σε 2 γύρους (2 προσπάθειες) με 200 ψήφους αναγκαίες για την εκλογή του ΠτΔ, αλλιώς προσφυγή στον Λαό, που θα έχει να αποφασίσει μεταξύ των 2 επικρατέστερων κατά την τελευταία (δική του, απο μέρους του) προσπάθεια.
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Αλλαγές προς το χειρότερο σε 2 επίπεδα:
1) τα κόμματα, γνωρίζοντας ότι αν δεν πιάσει κάποιος τους 200 στην εντός Βουλής διαδικασία, δεν θα είναι «αναγκασμένα» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) να κάνουν συνεργασίες. Και το καθένα θα τραβάει το δικό του αδιέξοδο και μοναχικό δρόμο. Γιατί να μην σκεφτεί κάποιος ότι μια πιθανή πολιτική αστάθεια θα επιτείνεται και θα διαρκεί επί 4ετία, αφού παρά την προσφυγή στον Λαό δεν θα αλλάζει η σύνθεση της Βουλής;;;
2) οι πολίτες πάλι θα έχουν να επιλέξουν μεταξύ εκλεκτών των κομμάτων. Αν λάβουμε υπόψη το άρθρο 31 του ισχύοντος Συντάγματος (που δίδει το δικαίωμα να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας οποιοσδήποτε είναι Έλληνας πολίτης πριν από πέντε τουλάχιστον έτη, έχει από πατέρα ή μητέρα ελληνική καταγωγή, έχει συμπληρώσει το τεσσαρακοστό έτος της ηλικίας του και έχει τη νόμιμη ικανότητα του εκλέγειν), με το προταθέν σύστημα αποκλείεται εκ προοιμίου πάλι το 99,9999% των Ελλήνων που έχουν το δικαίωμα να θέσουν υποψηφιότητα. Άρα, «ανοιχτή διαδικασία» όπως την παρουσίαζαν προκαταβολικά κάποιοι δεν υφίσταται (και ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ, σε καμιά χώρα του πλανήτη).
– Θεσμοθέτηση ειδικού γνωμοδοτικού οργάνου για ψηφισμένα νομοσχέδια: κάκιστη πρόταση, που δείχνει την πρόθεση (ίσως όχι μόνο του πρωθυπουργού αλλά και του μεγαλύτερου μέρους του πολιτικού συστήματος) να μην θεσμοθετηθεί ΠΟΤΕ Συνταγματικό Δικαστήριο.
– Θητεία βουλευτών, ασυλία και νόμος περί ευθύνης υπουργών: καλή η πρόταση, που δύσκολα όμως να περάσει. Γιατί το όριο των δύο συνεχόμενων κοινοβουλευτικών περιόδων ή των οκτώ συνεχόμενων έτη είναι λογικό, ποιος όμως θα το ψηφίσει;; Είναι καλό πάντως, γιατί ούτως ή άλλως μέσα σε 8 χρόνια θα πρέπει να έχουν προλάβει να… ολοκληρώσουν. Γιατί αν δεν φτάνει η 8ετία σε κάποιον να κάνει κάτι καλό, τότε δεν αξίζει να μένει εν ενεργεία ούτε 8 μέρες…
Η ασυλία όντως θα πρέπει να καταργηθεί μερικώς. Να υφίσταται όσον αφορά θέματα που άπτονται των θέσεων και των ψηφοφοριών (ας δούμε το λογικό: δεν είναι δυνατόν να τρέχουν στα δικαστήρια οι βουλευτές επειδή ο κάθε ψεκασμένος θα τους μηνύει επειδή ψήφισαν το οτιδήποτε) αλλά να καταργηθεί για τα κοινά παραπτώματα. Πχ. να δικάζονται απευθείας και όπως όλοι, χωρίς να απαιτείται ειδική άδεια, αν πχ συμμετείχαν σε κάποια λοβιτούρα. Όσον αφορά το νόμο περί ευθύνης των υπουργών, καλό θα είναι αυτό το κατάπτυστο πράγμα να πάψει να υφίσταται και να ισχύει ότι θα ισχύει για τους βουλευτές. Άμοιρος ευθυνών για οτιδήποτε πράττει δεν είναι κανείς. Ειδικά δε όταν πρόκειται για τις ευθύνες ανθρώπων που οι αποφάσεις τους επηρεάζουν 11.000.000 ανθρώπους…
– Δημοψηφίσματα: καλή προσπάθεια αλλά δυστυχώς τα όρια είναι υψηλά. 500.000 και 1.000.000 υπογραφές δεν μαζεύονται εύκολα, ειδικά σε εποχές που υπάρχει κόσμος που δεν κατεβαίνει από τον καναπέ για να δηλώσει τη θέση του για βασικά πράγματα βγαίνει όμως στη γύρα αυθόρμητα για να μαζέψει ΠΟΚΕΜΟΝ…