Μετά και την έκδοση των αποτελεσμάτων των εκλογών μια μικρή αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος είναι απαραίτητη, ώστε να κατανοήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει πλέον στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Τα βασικά σημεία είναι 5-6 και αξίζει να τα επισημάνουμε:
1) Η αποχή. Η αποχή σημαίνει πολλά και θα πρέπει να σημάνει συναγερμό στο σύνολο του πολιτικού κόσμου της χώρας (γιατί καλά είναι τα πανηγύρια και οι αποτιμήσεις που θα κάνουν οι «κερδισμένοι» και οι «χαμένοι», όμως αλλού είναι το… ζουμί).
Με 43,5% αποχή – δηλαδή με ποσοστό συμμετοχής «αμερικάνικο» (οι πιο μπασμένοι καταλαβαίνουν τι εννοούμε), τα πράγματα δεν είναι καλά και το μήνυμα που στέλνουν στον πολιτικό κόσμο όσοι δεν πήγαν να ψηφίσουν είναι απλό: «δεν σας θέλουμε, δεν μας κάνετε, φροντίστε να αλλάξετε». Και μην πει κανείς πως τόσος κόσμος πήγε για μπάνια…
2) Η καθαρή νίκη του Αλέξη Τσίπρα. Το υψηλό ποσοστό που έλαβε το κόμμα του (35,47%) τον καθιστά κυρίαρχο του πολιτικού παιχνιδιού. Φταίει ο Τσίπρας ή φταίνε οι άλλοι (που δεν έχουν τίποτε να αντιπαρατάξουν), αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το δουν τα υπόλοιπα κόμματα είτε βρίσκονται κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικά είτε στην άλλη πλευρά του πολιτικού τόξου, αν θέλουν να επιβιώσουν πολιτικά. Αυτό που μένει είναι η δεύτερη συνεχόμενη νίκη του Αλ. Τσίπρα σε εθνικές εκλογές και μάλιστα με υψηλό για την συγκεκριμένη συγκυρία ποσοστό και με μεγάλη διαφορά, ενώ είναι ψηφισμένο το 3ο Μνημόνιο (και ενώ είναι ήδη γνωστό πως θα πρέπει να ψηφιστούν από το εκλεγμένο στις 20 Σεπτεμβρίου Κοινοβούλιο δεκάδες μέτρα που θα επιβαρύνουν τους φορολογούμενους).
3) Η παγίωση της Χρυσής Αυγής στην 3η θέση των προτιμήσεων. Και αυτό είναι ένα φαινόμενο, αφού δείχνει ότι πάνω από 378.000 ψηφοφόροι επέλεξαν ένα κόμμα ο αρχηγός του οποίου μόλις προ τριών ημερών ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για μια δολοφονία ενώ ακόμη συνεχίζεται η δίκη. Είναι πλέον σαφές πως με τόσα κόμματα στη διάθεση των πολιτών, η ψήφος στη ΧΑ παύει να αποτελεί μια «ψήφο διαμαρτυρίας» αλλά γίνεται συνειδητή ψήφος αποδοχής της ιδεολογίας της.
4) η είσοδος του Λεβέντη είναι και αυτή ένα γεγονός που θα χαρακτηρίσει τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου. Μετά από 25 χρόνια ο κάποτε cult Λεβέντης βρήκε – με τη στήριξη 185.000 ψήφων – την είσοδο τουΚοινοβουλίου. Τι θα πράξει αυτό το κόμμα είναι άγνωστο. Αυτό όμως που θα πρέπει να του αναγνωριστεί είναι το ότι προεκλογικά είχε συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις σε συγκεκριμένα πράγματα, όσο «τρελές» κι αν κρίνονται αυτές οι θέσεις. Οποιαδήποτε σύγκριση γίνει με τις εκλογές που είχαν γίνει το 1992 (για την αναπλήρωση της θέσης του Τσοβόλα) είναι λαναθασμένη, αφού τότε ο δικομματισμός “θέριζε” και η ΝΔ απείχε.
5) η αδυναμία της Λαϊκής Ενότητας του Λαφαζάνη να πιάσει το απαιτούμενο 3% και να μπει στο Κοινοβούλιο. Δεν μπήκε για λίγες χιλιάδες ψηφοδέλτια (θα πουν κάποιοι), έχει ξαναγίνει και με τον ΣΥΡΙΖΑ κάποτε (θα πουν κάποιοι άλλοι). Το σίγουρο πάντως είναι πως δεν κατάφερε να πείσει τον κόσμο ότι έχει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα ενώ είναι εμφανής η επιδερμική αποτίμηση του δημοψηφίσματος και των δυνατοτήτων που αυτό θα προσέφερε στο συγκεκριμένο κόμμα. Όμως δεν ήταν όλο το 63% κατά του ευρώ. Μεγάλο μέρος του ίσως. Όχι όμως όλο.
Όσο για την μετάβαση σε εθνικό νόμισμα (που μαζί με άλλους θέλει η ΛΑ.Ε), ο κόσμος αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητά του αλλά ταυτόχρονα αντιλαμβάνεται και την αδυναμία να κάνει η χώρα τώρα, τη στιγμή αυτή, ένα τόσο μεγάλο βήμα.
6) τα περίπου 64.000 λευκά ψηφοδέλτια που έπεσαν στην κάλπη, τα περίπου 70.000 άκυρα (τη στιγμή που σταυρός στα ψηφοδέλτια δεν ακύρωνε το ψηφοδέλτιο αλλά το «έδινε» στο κόμμα) αλλά και το 6,4% των ψήφων που δεν μπαίνουν στη Βουλή. Είναι μια σημαντική παράμετρος, αφού αν τη συνδυάσουμε με την τεράστια αποχή (που όπως προαναφέραμε φτάνει το 43,5%) είναι φανερό πως κάτι – και μάλιστα σημαντικό – δεν πάει καλά και πως η ελληνική πολιτική ζωή θα πρέπει να αλλάξει τόσο στη νοοτροπία όσο και στη διαχείριση αλλά και στα πρόσωπα.