Και ξαφνικά τους έπιασε ο πόνος!
Μετά από πέντε χρόνια «στιψίματος» – και παραπάνω, αλλά ας πάρουμε μόνο την τελευταία πενταετία, μετά από 5 χρόνια κατά τα οποία το ΑΕΠ καταβαραθρώθηκε και η ανεργία πήγε στο 27% (και δεν λέει να πέσει), μετά από 5 χρόνια προγραμμάτων «ανασυγκρότησης» που το μόνο που επέφεραν ήταν (παρά τα κάθε είδους κουρέματα) αύξηση του εξωτερικού χρέους και της ανάγκης δανεισμού της χώρας, αλλά κυρίως μετά από 5 χρόνια ΩΜΩΝ ΕΚΒΙΑΣΜΩΝ – τώρα τους έπιασε ο πόνος και δεν θέλουν το grexit.
Τα εντός χώρας καλοταϊσμένα πολιτικά και δημοσιογραφικά παπαγαλάκια κάνουν τη δουλειά τους άψογα και πλέον βγάζουν τα σώψυχά τους για να μας πείσουν για διάφορα.
Οι ίδιοι που επί μια 5ετία μας απειλούν και μας εκβιάζουν, θέλουν τώρα να παρουσιαστούν ώς σωτήρες που… καίγονται για πάρτη μας.
Οι ίδιοι που επί 5 χρόνια στάθηκαν ανίκανοι να κάνουν την παραμικρή πραγματική μεταρρύθμιση εντός της χώρας που διοικούσαν, τώρα είναι θιασώτες του ευρώ και των ιδεών που αυτό πρεσβεύει και δαιμονοποιούν οποιονδήποτε έχει αντίθετη γνώμη.
Οι ίδιοι που επί χρόνια μας πιπίλιζαν τα μυαλά (και το κατάφεραν καλά όταν απευθύνονταν σε ανόητους, σε ημιμαθείς και σε βολεμένους) και πήγαιναν για… «δημοσιογραφικά» σεμινάρια, τώρα μας αφηγούνται τις καταστροφικές συνέπειες μιας αποχώρησης και μπλέκουν έντεχνα το ευρώ με την Ευρωπαϊκή Ένωση (έτσι, για να έχει σασπένς το θέμα).
Το ερώτημα είναι απλό και ξεκάθαρο:
Tι ακριβώς θέλουμε; Μια Ευρώπη που θα είναι στην υπηρεσία του πολίτη (όπως αυτή που φαντάστηκαν ο Adenauer, ο Schuman, ο De Gasperi, ή αργότερα o Valéry Giscard d’Estaing ή ο Καραμανλής) ή μια Ευρώπη με ανεξέλεγκτα όργανα και θεσμούς (που π.χ. κάνουν μυστικές συνομιλίες με πολυεθνικές που θα αποκτήσουν κρατική υπόσταση και θα λειτουργούν σε βάρος των λαών) που θα διοικείται σαν εταιρία από κάτι περίεργους τύπους όπως ο Schulz, ο Juncker, ο Tusk ή ο Draghi και δεν θα δίνει λογαριασμό σε κανέναν παρά μόνο στις… “αγορές”;;;;
Θέλουμε η χώρα να παραμείνει έρμαιο εις το διηνεκές του κάθε εκβιαστή και των διαθέσων του κάθε Οίκου (ενοχής και ανοχής) ή το αντίθετο;
Το ερώτημα δεν είναι αν θα μείνουμε στην ΕΕ (όπως κάποιοι θέλουν να μας το παρουσιάζουν). Η ΕΕ είναι το κοινό μας σπίτι, είτε μας αρέσει, είτε όχι.
Το ερώτημα είναι αν θα μείνουμε σε ΑΥΤΗΝ την ΕΕ, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα και με τις συνθήκες που θέλουν να μας επιβάλουν. Αν μας ικανοποιεί αυτή η κατάσταση.
Σήμερα εμείς την πληρώνουμε τη νύφη, προφανώς προς συμμόρφωσιν και των υπολοίπων.
Είναι η ώρα των αποφάσεων και οι συγκεκριμένες αποφάσεις είναι καθαρά δική μας υπόθεση. Αρκεί να ζυγίσουμε κάποτε σωστά όλα τα δεδομένα και να αποφασίσουμε τι είναι καλύτερο για τη χώρα μας και για τα παιδιά μας…