Κίβδηλος, -η, -ο.
1. (για ευγενή μέταλλα και νομίσματα, κυρ. μεταλλικά) αυτός που έχει νοθευτεί, που έχει υποστεί ή προέλθει από πρόσμιξη με ευτελή μέταλλα, που έχει παραχαραχθεί. ΣΥΝ. κάλπικος, πλαστός, νοθευμένος, νόθος, παραχαραγμένος, παραποιημένος, ψεύτικος (λαϊκ.) μαϊμού ΑΤΝ. γνήσιος, αληθινός, πραγματικός, ανόθευτος
2. (μφτ) αυτός που κατά δόλιο τρόπο εμφανίζεται με ψεύτικες ιδιότητες, που στερείται ειλικρίνειας και γνησιότητας: ~ αισθήματα,| – χαρακτήρας. ΣΥΝ ψεύτικος, δόλιος, ανειλικρινής, απατηλός.
[ΕΤΥΜΟΛ.: αρχ < κίβδος “σκουριά”, αβεβ. ετύμου, ίσως συνδ. με τη γλώσσα του Ησυχίου “κίβον” (κουφό, άναυδο) και κατ’ επέκταση με τεχνικούς όρους της μεταλλουργίας, όπως γαλλ. (pierre) sourde “κουφή πέτρα” (δηλαδή χωρίς ανταύγειες), γερμ. “taub” (ως τεχν. όρος “αμέταλλος”).
Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας, Β΄ έκδοση, Γ΄ ανατύπωση 2006 εμπλουτισμένη – σελίδα 890