Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι νομίζουν πως με τη διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης σε οποιοδήποτε κόμμα θα μπορέσει να αλλάξει κάτι, οτιδήποτε. Ορθώς ορισμένοι βουλευτές καταψήφισαν (για πολλούς και διάφορους λόγους, όπως μεταξύ άλλων για το ότι δεν έχει τελεσιδικήσει τίποτε ακόμη – στις Δημοκρατίες το τεκμήριο της αθωότητας μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο ακόμη ισχύει).
Δεν φταίει το χρήμα. Μεταξύ μας, χρήμα μπορεί να βρει ένα κόμμα από οπουδήποτε: από έναν εφοπλιστή, από μια εταιρία που πιθανόν να την ενισχύσει, από …”θαυμαστές” κλπ κλπ.
Αρνούνται πεισματικά, γαντζωμένοι στις καρέκλες τους, να κοιτάξουν στην ουσία του το πρόβλημα, …… που δεν είναι άλλο από την ανεργία, την ύφεση, την αμετροέπεια και την αλαζονεία των πολιτικών που κυριάρχησαν από το 1974 και μετά. Αρνούνται να παραδεχθούν πως ο δρόμος που επιλέχθηκε δεν ευνοεί κανέναν, και πολύ περισσότερο δεν ευνοεί την ίδια τη χώρα. Η φτώχεια, η εξαθλίωση, τα κρύα σπίτια, οι άδειες τσέπες, τα σκυμμένα κεφάλια επειδή δεν μπορούν οι παππούδες να πάρουν ένα δώρο στα εγγόνια, τα κολλητιλίκια με τις Τράπεζες που ετοιμάζονται να εισβάλουν στο real estate, η αναίδεια και η απληστία αυτών που βρέθηκαν κοντά στα βάζα με το μέλι και που (αποδεδειγμένα) βούτηξαν τις κουτάλες σε αυτά και παρόλα αυτά παραμένουν ατιμώρητοι. Τα “σπίτια” από χαρτόκουτα, οι “βουτιές” απελπισίας στους κάδους απορριμμάτων μπας και βρεθεί κάτι που μπορεί να φαγωθεί, οι κομμένες συνδέσεις του ρεύματος, τα 25άρια για μια εξέταση σε ένα δημόσιο (για πόσο ακόμη;) νοσοκομείο. Αυτά είναι που γιγαντώνουν τα άκρα. Όχι το χρήμα. Τουλάχιστον όχι αυτό το χρήμα.
Αρνούνται να κατανοήσουν ότι οδηγούμαστε σε καταστάσεις που πιο πολύ μοιάζουν με την εποχή του μεσοπολέμου και τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης παρά με το σήμερα.
Ιστορίες για αγρίους η διακοπή της χρηματοδότησης – ιστορίες που το μόνο που θα κάνουν θα είναι να δώσουν τροφή στα δελτία των οκτώ. Αυτό που αποφάσισαν είναι απλά για λαϊκή κατανάλωση και για την “τηλεοπτική δημοκρατία” μας…