Με ένα και μόνο τρόπο εξηγείται το όλο σκηνικό που στήνεται συνεχώς, σχεδόν σε καθημερινή βάση, γύρω από πράγματα που μονοπωλούν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και που είναι ζωτικής σημασίας: όσα τη στιγμή αυτή παίζονται γύρω από την Ελληνική “κρίση” είναι πολλά και δεν είναι μόνο οικονομικής φύσης. Αλλά “δένονται” με αυτή με αριστουργηματικό τρόπο.
Για παράδειγμα η ιστορία γύρω από τη 15η Οκτωβρίου και την έναρξη της διάθεσης στους καταναλωτές του πετρελαίου θέρμανσης. Η Κυβέρνηση κάνει έναν τεράστιο επικοινωνιακό αγώνα ώστε να πείσει τους Έλληνες ότι κάνει προσπάθειες ώστε να γίνουν περικοπές στον ΕΦΚ του πετρελαίου θέρμανσης και όταν δεν τα καταφέρνει λέει πως η Επιτροπεία δεν δέχεται τις προτάσεις της. Και συνεχίζει, φέρνοντας νέες προτάσεις για συζήτηση με τους “δανειστές”. Τουλάχιστον αυτά λέει. Όμως, δυστυχώς, …… αυτό κάθε άλλο παρά τιμά μια Κυβέρνηση ενός κράτους που θέλει να λέγεται ανεξάρτητο. Υπό κηδεμονία εβρισκόμεθα και υπό αυτή θα είμαστε για πολύ ακόμη, αν το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν αποφασίσει να κάνει τη ρήξη, αν δεν αλλάξει στάση. Όποια Κυβέρνηση και να έρθει, θα ζητά την άδειά τους για το παραμικρό – αν δεν γίνεται ήδη κάτι τέτοιο.
Από την άλλη είναι ο παίκτης που ονομάζεται “Επιτροπεία”. Πρόκειται για τρεις παίχτες, που φαίνεται πως θα τα σπάσουν όμως σύντομα. Αυτό τουλάχιστον αναφέρουν τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία. Μέχρι όμως να τα σπάσουν, κάνουν μπίζνες στην Ελλάδα. Επίσης φέρουν συνεχώς προσκόμματα και εφευρίσκουν δικαιολογίες ώστε να …δικαιούνται να απειλούν με τη μη καταβολή της όποιας επόμενης δόσης. Να εκβιάζουν δηλαδή. Αν το δούμε λίγο από τη ματιά αυτών που θεωρούν ότι π.χ. πρέπει να πωληθεί ο ΟΣΕ, τότε απλά θα διαπιστώσουμε πως η Επιτροπεία λέει πως δεν “περπατάει”, άρα “Έλληνες δεν τα πάτε καλά!”. Έλα όμως που η πώληση δεν περπατάει όχι επειδή η Κυβέρνηση ή τα αρμόδια υπουργεία δεν κινούνται. Δεν περπατάει επειδή το θέμα κολλάει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στην κοινοτική νομοθεσία για τα μονοπώλια!
Τρελά πράγματα δηλαδή, παιχνίδια στην πλάτη ενός λαού που όσο πάει βουλιάζει περισσότερο στη φτώχεια και στην ανεργία, στην πλάτη μιας κοινωνίας που αποσυντίθεται, στην πλάτη μιας χώρας που πωλείται σε τιμές ευκαιρίας.