Η ανάγκη να μείνουν στον έλεγχο του Δημοσίου “κλειδιά” σε όλους τους τομείς της οικονομίας για ρυθμιστικούς λόγους (όπως ας πούμε η παραγωγή ειδών διατροφής – βλ. ζάχαρη ή αλάτι, η αμυντική βιομηχανία, οι επικοινωνίες ή οι μεταφορές) φαίνεται πως δεν απασχολεί.
Οι …”επενδύσεις” να περπατάνε!!!
Αλάτι, σπίρτα, φωτιστικό πετρέλαιο, τσιγαρόχαρτα, καπνός, τέλη χαρτοσήμων ήταν μερικά από τα λεγόμενα «μονοπώλια», τα έσοδα των οποίων πήγαιναν για να εξοφληθούν δάνεια μια παλιάς Επιτροπείας. Γιατί μετά την ήττα του 1897 τα πράγματα ήταν δύσκολα για τη χώρα και έπρεπε κάτι να μπει ως “υποθήκη” ώστε να βρεθεί το χρήμα με το οποίο θα αποζημιώνονταν η Τουρκία. Οι …πρόθυμοι ευρέθησαν και έτσι το χρέος τέθηκε κάτω από τη διαχείριση του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου.
Μια παρόμοια κατάσταση, όπως σήμερα – μόνο που σήμερα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα και πιο ντροπιαστική η κατάσταση.
Να μην τα πολυλέμε, στον έλεγχο αυτό “μπήκαμε” το 1898 (νόμος ΒΦΙΘ/23-2-1898) και «βγήκαμε» το 1978. Ούτε λίγο, ούτε πολύ μόλις …80 χρονάκια!
Την ιστορία την ξαναθυμηθήκαμε επί τη ευκαιρία της απόφασης της σημερινής Διυπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων, να πουλήσει το ποσοστό του Δημοσίου στην εταιρεία “Ελληνικές Αλυκές”, που φτάνει το 55%.
Στην εταιρία μετέχουν επίσης ιδιωτικά κεφάλαια με ποσοστό 25% (ΚΑΛΑΣ ΑΕ) και δημοτικές Αρχές ανά την Ελλάδα κατά 20% (οι Δήμοι Μεσολογγίου, Κομοτηνής, Ξάνθης, Λέσβου, ο Δήμος Θερμαϊκού και ο Δήμος Πύδνας-Κολινδρού).
Η εταιρία εμφανίζει κερδοφορία ή όχι (ανάλογα με το έτος, αφού η τιμή του αλατιού δεν είναι κάτι το εξαιρετικά σταθερό!), ενώ δεν λαμβάνει επιδοτήσεις. Όταν το 2001 είχε επιχειρηθεί η μετοχοποίησή της και η είσοδός της στο Χρηματιστήριο Αθηνών, αποτιμήθηκε μεταξύ 7 και 10 εκατ. ευρώ.