ρε, το μυαλό σας στο πονηρό συνέχεια!
Θα ξεκινήσουμε υπενθυμίζοντας πως εδώ διαβάζετε αυτό που συμβαίνει και πιθανολογούμε πως θα συμβεί, με άποψη, στην γλώσσα που μόνο η Περισκόπηση γράφει και αποδεδειγμένα σας αρέσει (οι επισκέψεις σας στο blog, που έχουν εδώ και 2 χρόνια “απογειωθεί”, αυτό δείχνουν), ενώ βλέπετε όλη την εικόνα κι όχι επιλεγμένα πράγματα: εδώ και καιρό είχαμε αναφέρει π.χ. ΕΔΩ, πως το τραπεζικό σκηνικό στη χώρα θα αλλάξει άρδην.
Του μικρούς τους κατάπιαν οι μεσαίοι και αυτούς (ή όσους δεν κάνουν τα κέφια σε συγκεκριμένους κύκλους) θα τους καταπιούν αυτοί που θα μείνουν. Κάναμε λόγο για αρχικά 3 και στη συνέχεια 2 τραπεζικούς πόλους.
Το σκηνικό στήθηκε αρχικά με το κλείσιμο συνεταιριστικών τραπεζών – ένα παράδειγμα ΕΔΩ, έναν χρόνο πριν. Στη συνέχεια…
…είχαμε το κλείσιμο μικρών τραπεζών και τη συγχώνευσή τους με μεγαλύτερες. Κάποιες πραγματικά μεγάλες τράπεζες με μεγάλα ανοίγματα και πελατεία στην ελληνική ύπαιθρο βαφτίστηκαν “προβληματικές” μέσα σε μια νύχτα, τις χώρισαν σε “καλές και κακές”, τις “κακές” τις άφησαν στην άκρη και τις χρέωσαν σε 10 μύρια Έλληνες ενώ τις “καλές” τις έδωσαν δωράκι.
Κάποιες άλλες θα τις βάλουν χέρι σύντομα, αφού τα καταστήματά τους είναι πολλά και διασκοπρισμένα σε όλη τη χώρα, ελέω και μέσω άλλων (πρώην οσονούπω) κρατικών υπηρεσιών.
Έτσι σήμερα είμαστε σε μια φάση – επίσης μεταβατική – κατά την οποία θα γίνει προσπάθεια εξισορρόπησης των μεγεθών των 3 τραπεζικών πόλων: σήμερα έχουμε μια μεγάλη “κρατική”, μια μεγάλη ιδιωτική και μια μικρότερη ιδιωτική. Όταν γίνουν περίπου ισομεγέθεις (δύσκολο αλλά …περίπου), τότε θα έρθει η ώρα που θα ακούσουμε κάτι …κακό και για κάποια εξ αυτών (αν ακούσουμε πως αιτία θα είναι μέγεθός της ας μην παραξενευτούμε!!!), οπότε θα οδηγηθούμε μοιραία στο διαχωρισμό της και στο διαμερισμό των ιματίων της.
Στόχος είναι ένας και απλός: 2 τραπεζικά ιδρύματα, τα οποία θα ελέγχουν αυθαίρετα και πέρα από κάθε οικονομική λογική το σύνολο της χώρας, των κεφαλαίων και των καταθέσεων αλλά που ταυτόχρονα θα ελέγχονται από το εξωτερικό και τους εδώ “αντιπροσώπους” της διεθνούς οικονομικής ελίτ.
Άλλωστε, ο οικονομικός στραγγαλισμός είναι η αποδοτικότερη μορφή ελέγχου εν καιρώ ειρήνης…