Του Δημήτρη Μυ
Μέχρι τώρα φαίνονταν ότι το μόνο σχέδιο που υπήρχε στο τραπέζι για τη «διάσωση» της χώρας, ήταν αυτό που περιέγραφε στα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις η Τρόικα. Αυτό το σχέδιο πρόβαλλαν οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις αναλαμβάνοντας την εργολαβία να το υλοποιήσουν. Στο όνομα αυτού του σχεδίου ορκίστηκαν πίστη ελπίζοντας ότι αυτή η αφοσίωση θα ήταν αρκετή για να τους εξασφαλίσει την πολιτική τους επιβίωση.
Κάπως έτσι και με τη βοήθεια των μηχανισμών χειραγώγησης η ελληνική κοινωνία καθοδηγήθηκε στο μονόδρομο της μιας και μόνης νεοφιλελεύθερης επιλογής, προσφέροντας στις εκλογές του καλοκαιριού μια ακόμη ευκαιρία στα πολιτικά ρετάλια να ολοκληρώσουν το σχέδιο. Το μόνο -σύμφωνα με τους απολογητές των μνημονίων- σχέδιο…
Πράγματι και μέχρι κάποια στιγμή όλα εξελίχθηκαν στη βάση του σχεδίου. Η τρικομματική κυβέρνηση σχηματίστηκε εύκολα και σχετικά εύκολα εγκατέλειψε τις μαυρογιαλούρικες υποσχέσεις περί επαναδιαπραγμάτευσης και άλλες γλαφυρές και δακρύβρεκτες προεκλογικές υποσχέσεις και προχώρησε στη ψήφιση του νέου μεσοπρόθεσμου σοκ, αναμένοντας την ανταμοιβή από τα ξένα αφεντικά.
Κάπου εκεί, ωστόσο, το σχέδιο, άρχισε να μπάζει νερά.
Οι συνεταίροι στην κυβέρνηση την επομένη της ψήφισης των μέτρων και του προϋπολογισμού, συνειδητοποίησαν αυτό που μόνο αυτοί σ όλο τον κόσμο αρνούνταν να δουν: Οι λεμονόκουπες είναι για μόνο για πέταμα. Με άλλα λόγια, οι τρεις της συγκυβέρνησης διαπιστώνουν με οδυνηρό τρόπο ότι τώρα που έκαναν τη δουλειά (νομοθέτησαν) είναι παντελώς άχρηστοι για την Τρόικα.
Υπό αυτήν την έννοια, ο τριμερής Διεθνής Ελεγχος, έχοντας στο τσεπάκι την κυβέρνηση και τη χώρα, μπορεί να λύσει τους λογαριασμούς του για τη διανομή του ελληνικού φιλέτου. Την επίλυση αυτών των λογαριασμών, κατά κύριο λόγο μεταξύ της Γερμανίας και των ΗΠΑ, παρακολουθεί η κυβέρνηση και βιώνει στο πετσί της η ελληνική κοινωνία…