Εκτραχηλίζομαι
ρ. αμεταβ. {εκτραχηλίσ-θηκα (καθημ. -στηκα), -μένος}: συμπεριφέρομαι με τρόπο ανάρμοστο, που δηλώνει πλήρη απομάκρυνση από τα ηθικώς αποδεκτά όρια: οι μεγαλύτεροι σε ηλικία κατηγορούν συχνά τη νεολαία ότι έχει εκτραχηλιστεί ΣΥΝ. αποχαλινώνομαι
– εκτραχηλισμός (ο) {μτγν.}
ΣΧΟΛΙΟ λ. αποθετικός
[ΕΤΥΜ. αρχ., αρχ σημ (για άλογα) “ρίχνω τον αναβάτη”, < εκ- + τραχηλίζω < τράχηλος. Η σημερινή σημ. ήδη αρχ.]
Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής γλώσσας, β’ έκδοση, γ’ ανατύπωση 2006, σελίδα 579