Επειδή δεν βολεύει κανένα από τα “τσακάλια” (με την κυριολεκτική αλλά και με την μεταφορική έννοια η λέξη), πιθανόν να …αργήσουν να μας πουν τι γίνεται στις χώρες της υπόλοιπης Ευρώπης τις οποίες πήρε κάτω από τις προστατευτικές της φτερούγες το ΔΝΤ, η ΕΕ και τα υπόλοιπα ευαγή ιδρύματα και οργανισμοί.
Με δυο λόγια: στην Πορτογαλία είχαμε τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις από την εποχή πριν τον Σαλαζάρ, στην Ισπανία (που είναι draft που λένε και στο μπάσκετ) η ανεργία καλπάζει και της χτυπούν την πόρτα καθημερινά τα “ιδρύματα”, ενώ στην Ιταλία για πρώτη φορά μετά από χρόνια τα – χωρισμένα εδώ και δεκαετίες – συνδικάτα εργαζομένων θα αποφασίσουν οριστικά μέσα στη βδομάδα που διανύουμε αν και πότε θα κατέλθουν μαζί σε γενική απεργία. Στην Ιρλανδία μια από τα ίδια, αφού είδαν ότι ούτε αυτούς θα τους σώσει το δικό τους πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας.
Φυσικά υπάρχει και η Ισλανδία. Αλλά ποιος θα πρέπει να δώσει σημασία σε μια χώρα ψαράδων που βρίσκεται κοντά στο Βόρειο Πόλο; Εεεε;;;;;
Στη χώρα μας μην περιμένετε να ακούσετε κάτι από τα κανάλια. Ή, αν το ακούσετε, θα είναι 2 σειρές κουβέντες μέσα στα τόσα. Γιατί; Μα γιατί τα ΜΜΕ στη χώρα διέρχονται τη μεγαλύτερη κρίση τους από την εποχή που με “θολό” τρόπο έλαβαν προσωρινές άδειες λειτουργίας και διαύλους εκπομπής που ανήκουν στο Κράτος.
Μια ματιά στο blog των εργαζομένων του ALTER αρκεί για να μάθουμε αυτά που γίνονται στα ελληνικά ΜΜΕ, πίσω από τα λαμπερά σκηνικά.
*για τα ελληνικά συνδικαλιστικά τι να πούμε; Τα έχουμε πει χιλιάδες φορές: εδώ η φτώχεια προφανέστατα χτυπάει διαφορετικά το λαό. Ανάλογα με αυτό που ψήφισε! Γιατί συμφέρει και τους πολιτικούς μας να υπάρχουν μπλε, κόκκινοι, πράσινοι, ποροκαλί κλπ κλπ άνεργοι, άφραγκοι και σίγουρα διασπασμένοι σε ομάδες και ομαδούλες Έλληνες.