του Ν. Μπρουσκέλη«Βασικός κυριαρχικός στόχος του Κινήματος είναι η δημιουργία πολιτείας απαλλαγμένης από ξένο έλεγχο ή επεμβάσεις, πολιτείας απαλλαγμένης από έλεγχο ή επιρροή της οικονομικής ολιγαρχίας, πολιτείας ταγμένης στην προστασία του Έθνους και στην υπηρεσία του Λαού. Η εθνική ανεξαρτησία είναι αναπόσπαστα δεμένη με τη λαϊκή κυριαρχία, με τη δημοκρατία σε κάθε φάση της ζωής του τόπου, με την ενεργό συμμετοχή του πολίτη σ’ όλες τις αποφάσεις που τον αφορούν. Μα είναι ταυτόχρονα συνυφασμένη με την απαλλαγή της οικονομίας μας από τον έλεγχο του ξένου μονοπωλιακού και ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου που διαμορφώνει την οικονομική, την κοινωνική, την πολιτική και την πολιτιστική μας πορεία, σύμφωνα με τα συμφέροντα όχι του Λαού αλλά της οικονομικής ολιγαρχίας.»…
…«Έχει ο Λαός μας πικρή πείρα από τους κομματικούς σχηματισμούς του παρελθόντος που στηρίζονταν στη φεουδαρχική σχέση ανάμεσα σε ηγέτες και βουλευτές, ανάμεσα σε βουλευτές και κομματάρχες, ανάμεσα σε κομματάρχες και ψηφοφόρους. Από κομματικούς μηχανισμούς που είχαν αντικαταστήσει τις αρχές, το πρόγραμμα και τις δημοκρατικές διαδικασίες με το ρουσφέτι και το παρασκήνιο.»
Αν νομίζετε ότι το παραπάνω κείμενο προέρχεται από το Κίνημα «Δεν Πληρώνω», από τους αγανακτισμένους ή από το ΠΑΜΕ, πλανάστε πλάνην οικτράν…
Είναι απόσπασμα της Ιδρυτικής Διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Ένα κείμενο, το οποίο στα βασικά σημεία του παραμένει επίκαιρο στην σημερινή εποχή, όσο ποτέ άλλοτε στο κοντινό παρελθόν του τόπου.
Θα αναρωτηθείτε βεβαίως, όπως και εγώ, είναι καλό η 3η του Σεπτέμβρη να είναι τόσο επίκαιρη και σήμερα, 37 χρόνια μετά την ίδρυση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.;
Άλλος θα απαντήσει ότι είναι καλό, γιατί αποδεικνύει την διορατικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου, θεωρώ όμως ότι της πλειοψηφίας των πολιτών δεν θα της αρέσει καθόλου αυτό. Και πώς να είναι άλλωστε, αφού η Εθνική Ανεξαρτησία, η Λαϊκή Κυριαρχία, η Κοινωνική Απελευθέρωση, η Δημοκρατική Διαδικασία, παραμένουν σήμερα όχι απλώς ζητούμενα από την ελληνική κοινωνία, αλλά αδήριτες ανάγκες; Για ποια Εθνική Ανεξαρτησία ή Λαϊκή Κυριαρχία ομιλούμε σήμερα, όταν αυτές έχουν εκχωρηθεί ξεκάθαρα πλέον στους ξένους δανειστές μας;
Απέτυχε, λοιπόν, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έως σήμερα, ή μήπως τελικά ο αγώνας για την κατάκτηση αυτών των στόχων αποτελεί μια διαρκή προσπάθεια μέχρι την επίτευξη των; Σίγουρα το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έκανε πολλά στο παρελθόν, αλλά δεν αρκούν. Θα μπορούσε και θα έπρεπε να έχει πράξει πολλά περισσότερα, ώστε τουλάχιστον κάποιες από τις πτυχές της 3ης του Σεπτέμβρη να έχουν γίνει πραγματικότητα.
Σήμερα, οι πολιτικές και κοινωνικές σταθερές είναι διαφορετικές από αυτές του 1974. Παρόλα αυτά οι διεκδικήσεις και οι απαιτήσεις της κοινωνίας είναι μεγαλύτερες από ποτέ από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., το οποίο φαίνεται ότι αδυνατεί να ανταπεξέλθει σ αυτές. Κι αυτό γιατί φαίνεται πως δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί από το κρατικοδίαιτο και αντιπαραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης, για το οποίο το ίδιο φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης.
Το επόμενο χρονικό διάστημα είναι για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. από τα κρισιμότερα της ιστορίας του. Το γνωρίζουμε όλοι αυτό, το νιώθουμε, το ζούμε. Καλείται από όλους να αλλάξει ρότα, να αλλάξει πορεία, να αλλάξει επιτέλους την χώρα. Ας έχουν οδηγό, όλοι αυτοί που κρατούν σήμερα τις τύχες του Κινήματος και της χώρας στα χέρια τους, όλα τα στελέχη που λαμβάνουν τις κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον του τόπου, αυτό το πραγματικά εμπνευσμένο κείμενο της 3ης του Σεπτέμβρη.
Ειδάλλως φοβούμαι ότι οι μέρες του Σεπτέμβρη από οραματικές θα γίνουν εφιαλτικές.