Πήγα μέχρι Κουλούρα σήμερα μαζί με ένα φίλο ροδακινοπαραγωγό, να δω τι ακριβώς γίνεται.
Γιατί οι άνθρωποι αυτοί δε ζητάνε τίποτε το παράλογο, τίποτε το εξωπραγματικό. Τα λεφτά τους ζητάνε για να ζούνε αξιοπρεπώς.
Γιατί πολλοί εξ’ αυτών είναι κατ’ αποκλειστικό επάγγελμα αγρότες, με φάρμες των 20 ή των 30 στρεμμάτων με ροδάκινα, που παρέδωσαν την παραγωγή τους και τώρα θέλουν το αυτονόητο: να πληρωθούν για τη δουλειά που έκαναν όλο το προηγούμενο διάστημα.
Όχι προκαταβολές! Όχι έναντι και “μετά βλέπουμε!“. Όχι “δεν πήραμε την επιστροφή του ΦΠΑ“!
Δεν είναι οι μόνοι στην Ελλάδα του 2010. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Απλά είναι από τους ελάχιστους που ακόμη έχουν το κουράγιο να διεκδικούν. Υπάρχουν ακόμη τέτοιοι. Αν είσαι στο χείλος, τότε κάνεις αυτό που σου απομένει: διαμαρτύρεσαι μέχρις εσχάτων… (μέχρι του σημείου που θα ξεσηκωθείς κανονικά και όλοι μετά θα έχουν να λένε για το “γείτονα που ήταν καλό παιδί , ήσυχο, που δεν έδωσε ποτέ δικαίωμα”…).