Δεν έχει καθόλου άδικο ο Φράνσις Φουκουγιάμα (Αμερικανός φιλόσοφος, καθηγητής πανεπιστημίου και συγγραφέας του διάσημου “Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος”) όταν λέει σε συνέντευξη του στην εφημερίδα “Νέα” πως η οικονομική κρίση ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για την Ευρώπη να μπει σε σειρά, αφού όπως είπε χαρακτηριστικά “ολόκληρο το ευρωπαϊκό εγχείρημα της οικονομικής αλληλεξάρτησης είναι σαφές πως δεν λειτουργεί“.
Πως το καταλαβαίνω εγώ αυτό; Πως η “ένωση” της Ευρώπης, από τη στιγμή που ξεκίνησε από ψηλά και όχι από τους λαούς, από τη στιγμή που είναι στην πραγματικότητα ένωση τραπεζών, τραπεζιτών & κεφαλαίων και τίποτε περισσότερο δεν υπήρχε περίπτωση να ξεπεράσει την κρίση αλώβητη, χωρίς κλυδωνισμούς και χωρίς να υπάρξουν αντιδράσεις μέσα στους λαούς (για το αν πρέπει να βοηθηθούν συγκεκριμένες χώρες).επίπεδο ασχολούνταν με την “δημιουργική λογιστική”. Γιατί είμαστε πλέον σίγουροι πως με το σπορ δεν ασχολούνταν μόνο όπως ακούγεται η κυβέρνηση Σιμίτη, αλλά και άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Επίσης υπήρχαν και οι επίτροποι, που ήξεραν πολλά και δεν έφυγαν από τις θέσεις τους γιατί σφύριζαν κλέφτικα όποτε κρίνονταν σκόπιμο. Αντιθέτως, επιβραβεύθηκαν από φιλικές προς αυτούς κυβερνήσεις με ανανέωση θητειών και αξιώματα (λόγω της “σιωπής” που προσέφεραν).
Πως το καταλαβαίνω εγώ αυτό; Πως η “ένωση” της Ευρώπης, από τη στιγμή που ξεκίνησε από ψηλά και όχι από τους λαούς, από τη στιγμή που είναι στην πραγματικότητα ένωση τραπεζών, τραπεζιτών & κεφαλαίων και τίποτε περισσότερο δεν υπήρχε περίπτωση να ξεπεράσει την κρίση αλώβητη, χωρίς κλυδωνισμούς και χωρίς να υπάρξουν αντιδράσεις μέσα στους λαούς (για το αν πρέπει να βοηθηθούν συγκεκριμένες χώρες).
Αν κάτι χάσαμε με την κρίση αυτή – λέω εγώ – ήταν η δυνατότητα να έρθουν πιο κοντά 350 εκατομμύρια άνθρωποι που έχουν τα ίδια προβλήματα που σχετίζονται με την καθημερινή τους επιβίωση, την ανεργία και τη μείωση της αγοραστικής τους δύναμης. Δυστυχώς χάθηκε και μια καλή ευκαιρία να ξεσκαρτάρουμε και όλους όσους σε πανευρωπαϊκό
επίπεδο ασχολούνταν με την “δημιουργική λογιστική”. Γιατί είμαστε πλέον σίγουροι πως με το σπορ δεν ασχολούνταν μόνο όπως ακούγεται η κυβέρνηση Σιμίτη, αλλά και άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Επίσης υπήρχαν και οι επίτροποι, που ήξεραν πολλά και δεν έφυγαν από τις θέσεις τους γιατί σφύριζαν κλέφτικα όποτε κρίνονταν σκόπιμο. Αντιθέτως, επιβραβεύθηκαν από φιλικές προς αυτούς κυβερνήσεις με ανανέωση θητειών και αξιώματα (λόγω της “σιωπής” που προσέφεραν).
Και μένουμε πίσω εμείς, τα 350τόσα εκατομμύρια να πληρώσουμε λάθη και παραλείψεις που κόστισαν τρισεκατομμύρια ευρώ, να σφίξουμε ζωνάρια τη στιγμή που άλλοι τα …”λασκάρουν” επειδή έσκασαν από το πολύ φαΐ που η κερδοσκοπία (ή η ανοχή σε αυτή) τους προσέφερε.
Ήταν ένα “τρένο” που χάθηκε, αν και δεν έπρεπε να χαθεί με τίποτε….