Από Τείχη, δόξα το Θεό, εσχάτως έχουμε μπόλικα.

Ορισμένα τα έχουν σηκώσει άλλοι για να μας απομονώσουν από κάποιους ανθρώπους, ορισμένα τα έχουν σηκώσει (πάλι) κάποιοι άλλοι για να μας απομονώσουν και για να σταματήσουν την πρόσβαση μας σε καταστάσεις στις οποίες κανονικά θα έπρεπε να έχουμε απεριόριστη και άνευ όρων πρόσβαση. Δυστυχώς όμως υπάρχουν και τα τείχη που έχουμε σηκώσει εμείς οι ίδιοι, για να “προστατευτούμε”, για να προφυλαχθούμε ή ακόμη και για να απομονωθούμε από μια κοινωνία η οποία βαδίζει από το κακό στο χειρότερο, από μια κοινωνία η οποία μετράει τον άνθρωπο με τα ευρώ που έχει στην τσέπη και όχι με την πρόθεση, τον καθημερινό αγώνα ή την προσωπικότητα.Το 1961 κάποιοι σήκωσαν ένα Τείχος, αυτό του Βερολίνου, για να χωρίσουν έναν λαό (που έκανε τραγικές επιλογές) με βάση την ιδεολογία. Το ’89 ο ίδιος αυτός λαός έριξε το τείχος. Σήμερα κλείνουν 20 χρόνια από τη μέρα (ή καλύτερα τη νύχτα) εκείνη της πτώσης του Τείχους. Δυστυχώς Τείχη – όπως αυτό στην Κύπρο ή το άλλο στη Δυτική Όχθη – εξακολουθούν να υφίστανται ακόμη. Καιρός να πέσουν και αυτά!
Αλλά το σημαντικότερο είναι να πέσουν τα δικά μας τείχη, αυτά που χτίζει ο καθένας μας γύρω του. Αν ανοιχτούμε, αν γίνουμε πιο κοινωνικοί, ίσως να γίνουμε καλύτεροι….