τελικά το ‘χουμε χάσει σε αυτή τη χώρα. Διάβασα ένα σχόλιο πως (σύμφωνα με τα όσα λέγονται από σποτάκια και φήμες) ο Κώστας είναι με τους Ρώσους και ο Γιώργος με τους Αμερικανούς. Δηλαδή ο πλήρης παραλογισμός: η δεξιά στην Ελλάδα υποστηρίζει την πρώην κομμουνιστική αυτοκρατορία και οι σοσιαλιστές την καπιταλιστική Αμερική; Που φτάσαμε, ε; Απέραντο τρελοκομείο γίναμε, που θα έλεγε και ο Θείος!
Το ζήτημα είναι πως με ευθύνη όλων ο κόσμος έχασε την πίστη του και την υπομονή του, δεν πατάει σε συγκεντρώσεις, δεν έχει ενδιαφέρον για το τι γίνεται δίπλα του, για το αν γίνονται εκλογές, ασχολείται μόνο με τα προβλήματα που τον πνίγουν καθημερινά γιατί δεν βλέπει φως από πουθενά! Γιατί βλέπει πως πολλοί πολιτικοί μπήκαν μπατήρια στη Βουλή και βγαίνουν Κροίσοι. Ο φτωχός και ο άνεργος (που είναι ακόμη φτωχότερος) θέλουν λύσεις, άμεσες, απτές. Όχι μεγάλα λόγια, 5 κουβέντες που θα γίνουν έργο θέλει να ακούσει. Αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία της Μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας και των πολιτικών σχηματισμών που αυτή ανέδειξε. Αν αποτύχει και ο Γ. Παπανδρέου, τέλος. Θα γίνουμε μετά μια ωραία τρελή παρέα, όπου ο κάθε χαμένος, η κάθε μετριότητα, θα το παίζει σωτήρας του τόπου. Μετά η ιταλική πολιτική σκηνή της δεκαετίας του ’80 θα μοιάζει με παιδική χαρά, στην οποία ο Μάρκο Πανέλα και η Τσιτσιολίνα θα φαντάζουν καρικατούρες μπροστά σε αυτό που θα δούμε, γιατί θα είναι ξεπερασμένοι. Μετά θα είναι η ώρα του κάθε πικραμένου προϊόντος των κομματικών φυτωρίων ή του κάθε μεγαλοεπιχειρηματία που θα θέλει να κάνει – ως νέος Μπερλουσκόνι – την Ελλάδα μια καλολαδωμένη ιδιωτική επιχείρηση! Μετά η Πετρούλα (του Σταρ, όχι αυτή του Σαρτζετάκη αν τη θυμάστε) θα είναι ,αγκαζέ με κάθε είδους κάφρο που θα έχει ακραίες αντιλήψεις, η πρωταγωνίστρια μέσα στη Βουλή. Ο κόσμος είναι απογοητευμένος, είναι όμως και βιαστικός, θέλει αλλαγές, ριζικές και στα γρήγορα. Η βιασύνη είναι κακός σύμβουλος, η απόγνωση όμως κάκιστος και ουδείς μπορεί να προβλέψει την – μετά τις εκλογές – αντίδραση του λαού, αν δεν ΞΑΝΑγίνει απολύτως τίποτε.
Το ζήτημα είναι πως με ευθύνη όλων ο κόσμος έχασε την πίστη του και την υπομονή του, δεν πατάει σε συγκεντρώσεις, δεν έχει ενδιαφέρον για το τι γίνεται δίπλα του, για το αν γίνονται εκλογές, ασχολείται μόνο με τα προβλήματα που τον πνίγουν καθημερινά γιατί δεν βλέπει φως από πουθενά! Γιατί βλέπει πως πολλοί πολιτικοί μπήκαν μπατήρια στη Βουλή και βγαίνουν Κροίσοι. Ο φτωχός και ο άνεργος (που είναι ακόμη φτωχότερος) θέλουν λύσεις, άμεσες, απτές. Όχι μεγάλα λόγια, 5 κουβέντες που θα γίνουν έργο θέλει να ακούσει. Αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία της Μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας και των πολιτικών σχηματισμών που αυτή ανέδειξε. Αν αποτύχει και ο Γ. Παπανδρέου, τέλος. Θα γίνουμε μετά μια ωραία τρελή παρέα, όπου ο κάθε χαμένος, η κάθε μετριότητα, θα το παίζει σωτήρας του τόπου. Μετά η ιταλική πολιτική σκηνή της δεκαετίας του ’80 θα μοιάζει με παιδική χαρά, στην οποία ο Μάρκο Πανέλα και η Τσιτσιολίνα θα φαντάζουν καρικατούρες μπροστά σε αυτό που θα δούμε, γιατί θα είναι ξεπερασμένοι. Μετά θα είναι η ώρα του κάθε πικραμένου προϊόντος των κομματικών φυτωρίων ή του κάθε μεγαλοεπιχειρηματία που θα θέλει να κάνει – ως νέος Μπερλουσκόνι – την Ελλάδα μια καλολαδωμένη ιδιωτική επιχείρηση! Μετά η Πετρούλα (του Σταρ, όχι αυτή του Σαρτζετάκη αν τη θυμάστε) θα είναι ,αγκαζέ με κάθε είδους κάφρο που θα έχει ακραίες αντιλήψεις, η πρωταγωνίστρια μέσα στη Βουλή. Ο κόσμος είναι απογοητευμένος, είναι όμως και βιαστικός, θέλει αλλαγές, ριζικές και στα γρήγορα. Η βιασύνη είναι κακός σύμβουλος, η απόγνωση όμως κάκιστος και ουδείς μπορεί να προβλέψει την – μετά τις εκλογές – αντίδραση του λαού, αν δεν ΞΑΝΑγίνει απολύτως τίποτε.