Σε δυο – τρία πράγματα που συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες θα πρέπει να εστιάσουμε, αν θέλουμε να καταλάβουμε που οδηγούνται τα γεγονότα (αργά ή γρήγορα). Τα γεγονότα που αναπόφευκτα κινούνται στον αστερισμό του Μνημονίου, των “σωτήρων” αλλά και της αδυναμίας των δικών μας να κάνουν κάτι δραστικό και να παράξουν σωστό αποτέλεσμα.
Το πρώτο σχετίζεται με την τοποθέτηση του υπουργού Οικονομίας Δημήτρη Παπαδημητρίου στη Βουλή σε ερώτηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξανδρου Τριανταφυλλίδη σχετικά με το αν θα δοθεί στους δανειολήπτες με “κόκκινο” δάνειο η δυνατότητα να το εξαγοράζουν κατά προτεραιότητα από την τράπεζα, προτού καταλήξει σε ξένο fund.
Το δεύτερο όσα ακούγονται σχετικά με την αναθεώρηση του Συντάγματος – σε αυτό αναφέρθηκε και ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης από τη ΔΕΘ.
Ορθώς κάποιοι ονόμασαν “επιλεκτικές περιβαλλοντικές ευαισθησίες” τα όσα γράφονται και λέγονται σχετικά με το θέμα της Χαλκιδικής και αυτό του Σαρωνικού. Και στις δυο περιπτώσεις μιλάμε για ξεκάθαρη ανθρώπινη (εκούσια ή ακούσια) παρέμβαση στο περιβάλλον.
Αυτό το “δυναμικά μαθηματικά υποδείγματα” πρέπει να είναι πολύ ωραίο νταλαβέρι.
Ο Μακρόν, ο πρόεδρος της Γαλλίας, έρχεται μετά της συζύγου του στη χώρα για μια επίσκεψη από την οποία κάποιοι αναμένουν πολλά. Τα φώτα έχουν πέσει από τα ΜΜΕ στο… παράλληλο πρόγραμμα της συζύγου του ή στα μέτρα για την προστασία του υψηλού επισκέπτη. Ως γνωστόν τα ΜΜΕ σε αυτή τη χώρα σχεδόν ποτέ δεν δίνουν σημασία στο ήσσον. Μα ποτέ…!
Δυστυχώς “Η Ισπανία είναι… εδώ!” (¡España está… aquí!).
Σε απίστευτο χάος φαίνεται πως οδηγείται, περίπου τρεις μήνες μετά από τα γεγονότα του καλοκαιριού, το θέμα με τα σκουπίδια. Τα αίτια για το χάος είναι πολλά, με κυριότερο όλων την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται εδώ και καιρό αυτό το σημαντικότατο θέμα.
Από τη μια το αίτημα για έκτακτη σύγκληση στου Σ.Α. του ΟΗΕ επειδή ο ζαβός της Βόρειας Κορέας έχει βαλθεί και παίζει με τη φωτιά (ξαπόστειλε επάνω από την Ιαπωνία έναν διηπειρωτικό πύραυλο, με τις σειρήνες να ηχούν στη χώρα των χρυσανθέμων)
Ανυπολόγιστες ζημίες άφησε πίσω του ο τυφώνας Harvey στο Τέξας, που πλέον έχει κοπάσει και έχει χαρακτηριστεί ως τροπική καταιγίδα. Το δύσκολο σε τέτοιες περιπτώσεις πάντοτε έχει να κάνει με την “επόμενη μέρα” (στο Τέξας δυστυχώς φαίνεται πως δεν τελείωσε τίποτε ακόμη, αφού αναμένουν πλημμύρες). Τι θα γίνει με τον κόσμο και πως θα αποκατασταθούν οι προκληθείσες ζημίες. Ειδικά δε σε χώρες – όπως οι ΗΠΑ – όπου το σύστημα δεν είναι αυτό που ισχύει (ή έστω ίσχυε προ κρίσης) στην Ευρώπη.
Στη φωτογραφία της ανάρτησης βλέπετε μια καθημερινή εικόνα, μια εικόνα που επαναλαμβάνεται με απίστευτη πλέον συχνότητα σε πολλά σημεία του κάμπου της Κεντρικής Μακεδονίας.
Μετά από τους κάθε είδους τρομοκράτες που ύστερα από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ είχαν επιδοθεί σε έναν ανελέητο αγώνα για την απόκτηση τμημάτων του οπλοστασίου της (με ιδιαίτερη… προτίμηση στα πυρηνικά όπλα), περίπου 20 χρόνια μετά ο κάθε ζαβός που την έχει δει τιμωρός του άδικου και Θεός επί της Γης (κι ας μην είναι τίποτε παραπάνω από διαταραγμένη προσωπικότητα) θέλει να αποκτήσει ή έχει ήδη αποκτήσει πυρηνικά όπλα.
Στα παλιά καλά χρόνια του σινεμά, τότε που μια ταινία δεν ήταν 90% οπτικά εφέ από υπολογιστές και 10% όλα τα υπόλοιπα, χρησιμοποιούσαν για τα γυρίσματα των ταινιών κτήρια – βιτρίνες.
Δηλαδή τι παραπάνω θα πρέπει να γίνεται για να αντιληφθούν αυτοί που λαμβάνουν αποφάσεις πως τελικά δεν φταίει ο γιαλός αλλά αυτοί επειδή αρμενίζουνε στραβά ;;;
1) Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat στην Ελλάδα, το 53,6% των πολιτών αδυνατούν να διαθέσουν χρήματα για μια εβδομάδα διακοπών.
Πολύς ο λόγος για τα POS. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, το πλαστικό χρήμα έχει μπει στη ζωή μας και κάθε συναλλαγή μας ελέγχεται και καταγράφεται λεπτομερώς, με τρόπο τέτοιο ώστε να “στήνεται” καθημερινά το προφίλ ενός εκάστου εξ’ ημών. Και αυτό δεν είναι φιλοσοφικό ζήτημα, όπως θέλουν να το παρουσιάσουν. Είναι ουσιαστικό!
του Χρήστου Ξανθάκη (από το newpost.gr) – με αφορμή ένα ακόμη μουσαντένιο δημοσίευμα, αυτό για το… επίδομα χειρισμού σφραγίδας.