Κατηγορία: άρθρα

Το 11ο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας είχε έναν κυρίως στόχο, να συσπειρώσει το κόμμα και να επιβάλει τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη της παράταξης. Από αυτή την άποψη δεν ήταν απλά πετυχημένο, ΗΤΑΝ ΘΡΙΑΜΒΟΣ.

Η ΝΔ βγήκε ενισχυμένη, ενωμένη και κυρίως ενιαία.

Η ανάληψη της αρχηγίας του κόμματος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη πριν περίπου δύο χρόνια συνοδεύτηκε αμέσως από ένα δημοσκοπικό άλμα. Η αποδοχή του νέου προέδρου στους μη παραδοσιακούς ψηφοφόρους του κόμματος υπήρξε εντυπωσιακή. Η εκμηδένιση του Ποταμιού αλλά και η καθίζηση της ΔΗΣΥ παρά τις μεγάλες απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι καλύτεροι μάρτυρες. Μεγάλη μερίδα των μετριοπαθών προοδευτικών μεταρρυθμιστών είδε στον Κυριάκο μια ελπίδα για αλλαγή στην καταστροφική πορεία της χώρας τα τελευταία χρόνια, μια ελπίδα που ακόμη δεν διαψεύστηκε.

Περί τους 118 είναι οι επιλαχόντες του Υπομέτρου 6.1 «Εγκατάσταση Νέων Γεωργών» του Προγράμματος Αγροτικής Ανάπτυξης στον Νομό Ημαθίας, οι οποίοι συνεχίζουν να βρίσκονται σε μια ιδιότυπη ομηρία.

Εδώ και σχεδόν δύο χρόνια και ενώ έχουν προβεί σε έναρξη της αγροτικής τους δραστηριότητας, αναμένουν με αγωνία τις τελικές αποφάσεις της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για το αν θα ενταχθούν στο πρόγραμμα και λάβουν τελικώς την ενίσχυση που προβλέπεται.

Συγχρόνως, τα έξοδα για την υποστήριξη των καλλιεργειών τους “τρέχουν”, οι ασφαλιστικές τους εισφορές σε ΕΛΓΑ το ίδιο, όπως και οι φορολογικές τους υποχρεώσεις, οι οποίες καταβάλλονται αναλόγως.

ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΟΥΣ ΣΕ ΜΟΧΛΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΟΠΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΜΑΓΑΖΑΚΙΑ

Γράφει ο Τάσος Κωστόπουλος (Συντονιστής ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Ημαθίας)

Στις αρχές του Δεκεμβρίου θα διεξαχθούν οι εκλογές στα επιμελητήρια της χώρας. Αυτές οι εκλογές δεν μοιάζουν με τις προηγούμενες γιατί ισχύει το νέο νομοσχέδιο που θα διέπει την διαδικασία της λειτουργίας των, θέτει ζητήματα ουσιαστικής συμμετοχής στην οικονομία και φυσικά της εκλογής των μελών του Δ.Σ.
Οι εκλογές λοιπόν δεν είναι ίδιες γιατί το νέο νομοσχέδιο θέτει ένα νέο προσανατολισμό όσο αφορά τη λειτουργία τους και τη συμμετοχή τους στην ανάπτυξη της οικονομία σε τοπική περιφερειακή και εθνική βάση.
Βάζει τα θεμέλια να γίνουν πιο ουσιαστικά, με πρόταση, με καλύτερες υπηρεσίες προς τις επιχειρήσεις και με πραγματική συμβολή στην ανάπτυξη της οικονομίας

Το προσχέδιο προϋπολογισμού που μόλις κατέθεσε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος περιέχει τα εξής στοιχεία για το Δημόσιο Χρέος:

Το Χρέος της Κεντρικής Διοίκησης – η σημαντικότερη μορφή του Δημοσίου Χρέους – αυξήθηκε από 321 δις το 2015 στα 326 δις το 2016 και προβλέπεται να φτάσει τα 335 δις το 2017 και τα 345 δις το 2018. Πρόκειται για άλμα 7,5%.

Είναι αλήθεια πως η πιο βαριά κληρονομιά είναι να μπορεί κανένας να μετατρέψει το όνειρο, σε απτή πραγματικότητα, επειδή αυτό που χρειάζεται δεν είναι κάτι το μονοδιάστατο ούτε κάτι το απλό αλλά είναι ένας διαρκής αγώνας πολυμέτωπος και πολύπλοκος.
Κάποτε επιχειρήθηκε και εν πολλοίς επετεύχθη να θεωρεί κάποιος ότι η δική του προσωπική μοίρα ήταν δεμένη με ολόκληρη την κοινή πορεία της τάξης που ανήκε, και ακολούθησε η συνειδητοποίηση ότι όλοι αποτελούσαν ένα μέρος ενός συνόλου του οποίου ο κάθε λόγος και η κάθε πράξη έκφραζε την κοινή πίστη σε έναν κοινό αγώνα.

Αυτές οι διαχρονικές αλλά και καθημερινά επίκαιρες θέσεις και αντιλήψεις δυστυχώς δεν κράτησαν όσο θα έπρεπε ώστε να παγιωθούν και να γίνουν καθημερινή συνείδηση.

Η καθημερινή πρακτική έτσι όπως κατάντησε τα τελευταία μνημονιακά χρόνια, κυρίως όμως στα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που αν εξαιρέσει κανένας το 2%, ως υπόλοιπο των “αυθεντικών” ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ, δεν είναι τίποτα άλλο – από ένα συνονθύλευμα ακροδεξιών λαϊκιστών του ψεκασμένου και ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι πρώην ΠΑΣΟΚΩΝ, ληγούρια της εξουσίας, τύπου γνωστής υπουργίνας που πήγε στο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιμνημονιακή ενώ είναι η μόνη που ψήφισε ΟΛΑ ΤΑ ΜΗΝΜΟΝΙΑ, δείχνει ότι τίποτα δεν μπορεί να γιατρέψει τα πράγματα εκτός αν παρουσιαστεί κάτι καινούριο και κάτι καινούριο μπορεί να προκύψει σήμερα μόνον από ένα σενάριο, το σενάριο της εκλογικής διαδικασίας για τον ΝΕΟ ΦΟΡΕΑ της ΚΕΝΤΡΟαριστεράς.

Η σημερινή πολυδιάστατη κρίση δεν διαθέτει πολλές πύλες εξόδου και φρένο στην πραγματικότητα που βιώνει ο ελληνικός λαός αποτελούν οι αφοριστικοί διαχωρισμοί.
Από εδώ οι μεν, από κει οι δε, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται διαχωριστικά τείχη στις κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν να πραγματοποιήσουν την δημοκρατική αναγέννηση του τόπου.

Σήμερα που είναι περισσότερο από καθαρή η αμηχανία των κυβερνώντων όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με την κατανόηση των αιτίων που τους οδήγησαν σε άτακτη υποχώρηση και στον εξευτελιστικό συμβιβασμό, σήμερα είναι ευτυχής συγκυρία που όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας αποδέχονται ως νομοτελειακή ανάγκη τις διεργασίες που συντελούνται στο χώρο της δημοκρατικής παράταξης.

Βρισκόμαστε ήδη τρεις εβδομάδες μακριά από τις ομιλίες του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα στην 82η ΔΕΘ. Ως οικογενειάρχης, πατέρας ενός παιδιού 2,5 ετών, αλλά και ως ενεργός ελεύθερος επαγγελματίας άκουσα και διάβασα προσεκτικά όσα είπαν και οι δυο.
Άκουσα τον Κυριάκο Μητσοτάκη να μιλάει για μείωση των φορολογικών βαρών, με μια τολμηρή φορολογική μεταρρύθμιση και σταθερό φορολογικό σύστημα, για μια δεκαετία τουλάχιστον.

Τον άκουσα να δεσμεύεται για μείωση του φόρου εισοδήματος απ’ το 29% στο 20%, μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 30% σε δύο χρόνια, αύξηση του ορίου για υποβολή Φ.Π.Α. στις 25.000 Ευρώ και φορολογικό συντελεστή 9% μέχρι τις 10.000 Ευρώ για τα φυσικά πρόσωπα, με επιπλέον αφορολόγητο 1.000 Ευρώ για κάθε παιδί.

γράφει ο Απ. Βεσυρόπουλος

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν υποσχέθηκε αυξήσεις από λεφτά που δεν υπάρχουν, δεν μοίρασε ψεύτικες υποσχέσεις, δεν χάιδεψε αυτιά στη Θεσσαλονίκη.

Μίλησε με τη γλώσσα της αλήθειας, κατέθεσε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο διακυβέρνησης με απόλυτα συγκεκριμένες προτεραιότητες. Οι πολίτες αυτή τη φορά ξέρουν αλλά και έμαθαν. Οι εύκολες λύσεις του κ. Τσίπρα αποδείχθηκαν ολέθριες για την οικονομία και για τους Έλληνες πολίτες που πλήρωσαν το τίμημα των αυτοσχεδιασμών και μιας πολιτικής που στηρίχθηκε στο ψέμα.

Η χώρα όμως κλείνει τους λογαριασμούς της με το παρελθόν.

Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που φοβούνται και τα παρατάνε και οι άλλοι.
Είναι βέβαιο ότι οι πολίτες στην Ελλάδα από πάντα είχαν χωριστεί σε δυο φατρίες δικομματισμού που εναλλάσσονταν σχεδόν ράθυμα σε τακτά χρονικά διαστήματα και έτσι κανένας δεν έμενε αδικημένος, αλλά και κανένας δεν ήταν απόλυτα ευχαριστημένος.

Είναι επίσης βέβαιο ότι οι πολιτικές φατρίες του δικομματισμού έτειναν τόσο πολύ να μοιάζουν μεταξύ τους ως προς την πολιτική που ακολουθούσαν, που οι πολίτες είχαν αρχίσει να βαριούνται επειδή δεν είχαν αντίπαλο δέος.

Η χώρα όμως είχε και έχει σοβαρά προβλήματα.

Όσα διαρρέουν και σχεδιάζονται από το κυβερνητικό επιτελείο για εμάς τους αγρότες, αναμφίβολα θα είναι η χαριστική βολή προς όλους μας.
Οι πληροφορίες από τα κυβερνητικά κέντρα αποφάσεων αναφέρουν ότι φυτοπροστατευτικά, λιπάσματα, σπόροι και βολβοί, δημητριακά, κτηνοτροφικά φυτά, συσκευασμένες ζωοτροφές αλλά και ζώντα ζώα (αιγοπρόβατα, χοιρινά, βοοειδή) θα επιστρέψουν στον υψηλό συντελεστή ΦΠΑ (24%) από 13% σήμερα.

Όλοι γνωρίζουμε ότι στα αγροτικά εφόδια περιλαμβάνονται τα βασικά «εργαλεία» της δουλειάς και της ζωής μας.

Η χώρα μας είναι ένας τόπος με φυσικό περιβάλλον και κλιματικές συνθήκες ιδανικές για την ανάπτυξη του πρωτογενή τομέα και της μεταποίησης. Έχει χιλιάδες προορισμούς ιστορικούς, θρησκευτικούς και αμιγώς τουριστικούς, γεωγραφική θέση τέτοια που την καθιστά είσοδο προς τη Δύση και την Ανατολή και το σημαντικότερο ειρήνη και ηρεμία.

Στοιχεία ιδανικά δηλαδή για επενδύσεις, επιχειρηματικότητα, ανάπτυξη οικονομικής και πολιτιστικής δράσης, οργασμό παραγωγής, εμπορίου, διακίνησης αγαθών και εξαγωγών, πρόοδο και προκοπή.

Στην ιδρυτική διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη διαγράφεται ο τελικός Στόχος του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ) που είναι “ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της Ελληνικής Κοινωνίας” και δεν έχει καμιά σχέση με τα όσα σήμερα διατείνονται όσοι έγιναν “ο κατά φαντασία ένας πόλος του δίπολου κατεστημένου” μέσα από τα ψέματα και τον λαϊκισμό.
Η πορεία εκείνη συνδέονταν με την Εθνική κυριαρχία πράγμα που είχε άμεσα και τεράστια εμπόδια στον δρόμο προς την υλοποίησή της και το πρώτο και κυριότερο – που δυστυχώς για την πλειοψηφία των μελών του δεν έγινε ποτέ πράξη – ήταν και είναι η σοσιαλιστική συνείδηση.

Η ισορροπία της ανθρώπινης κοινωνίας εξαρτάται από το επίπεδο της συμβατότητας της δράσης των ατόμων που την συγκροτούν.
Το κράτος οφείλει να επιβάλει περιορισμούς για να πετυχαίνει την προστασία του ευρύτερου δημόσιου συμφέροντος, προστατεύοντας τα δικαιώματα όλων, και αυτήν την ευθύνη για την τήρηση της ορθότητας των νόμων έχει η δικαστική εξουσία.
Τα δικαστήρια κρίνουν αν ένας νόμος είναι συνταγματικός ή όχι, γιατί το δίκαιο νομιμοποιείται όταν έχει αποδεκτή αξία, και ο σκοπός του δικαίου είναι να δίνει την δυνατότητα σε ΟΛΟΥΣ τους πολίτες να έχουν τις ίδιες ακριβώς ευκαιρίες για σωστή ζωή.