Κατηγορία: άρθρα

Ήταν άνοιξη του 1957. Επί της ΒΕΤΣΟΠΟΥΛΟΥ λειτουργούσε ακόμα ο χειροκίνητος αλευρόμυλος του ΜΠΕΡΣΟΥ στον οποίο οι κάτοικοι της περιοχής άλεθαν το καλαμπόκι τους για να το κάνουν “γιαρμά” για τα ζωντανά τους. Δεξιά και αριστερά του δρόμου αντί πεζοδρομίων έχασκαν ανοιχτά αυλάκια.

Στην ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ λειτουργούσαν δυο Γυμνάσια. Το ιδιωτικό του Γ.ΨΥΧΟΥΛΑ και το ΚΡΑΤΙΚΟ που λειτουργούσε για πρώτη φορά με τρεις τάξεις την Α και Β και Γ με μαθητές που προέρχονταν είτε από το Ιδιωτικό είτε από το Κρατικό της Βέροιας, της οποίας εξάλλου ήταν “ΓΥΜΝΑΣΙΑΚΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ”.

Πολιτική απαξίωση

Τον Σεπτέμβριο του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε για δεύτερη φορά τις εκλογές υποσχόμενος «παράλληλο πρόγραμμα» και «ισοδύναμα», αλλά έχοντας στην πραγματικότητα παραδοθεί άνευ όρων στους δανειστές. Οι πανηγυρισμοί του μνημονιακού στρατοπέδου ήταν μεγάλοι. Η Ελλάδα συνέχιζε στην πορεία των μνημονίων και το πολιτικό σύστημα είχε πλέον απαλλαγεί από τα εντός του ΣΥΡΙΖΑ «βαρίδια».

Κανένα από τα κόμματα της νέας Βουλής δεν αποτελούσε κίνδυνο για την πολιτική και κοινωνική εξουσία στην Ελλάδα.

γράφει ο Πρ. Θεοδωρακόπουλος, διευθυντής του ΓΕ.Λ. Πλατέος – Κορυφής

«Σχετικά με την απόφαση της Δημοτικής Αρχής για την αναστολή λειτουργίας (κλείσιμο) των σχολείων της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στα διοικητικά όρια του Δήμου Αλεξάνδρειας για τη Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2017 και τα σχόλια για την αναγκαιότητα (ή τη σκοπιμότητα) αυτής, που είδαν το φως της δημοσιότητας στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης (block’s, facebook κλπ) ας μου επιτραπεί η παρέμβαση για τη σωστή διάσταση του θέματος.

Η απόφαση βασίζεται στις διατάξεις του του Ν. 3852/2010 «Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης- Πρόγραμμα Καλλικράτης», άρθρο 94,  παράγαφο. 4,  περίπτωση 27. Συγκεκριμένα:

Κανένας μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να πείσει με στοιχεία και αποδείξεις ότι στον έλεγχο – τον οποιοδήποτε έλεγχο – είναι καλά να επενδύονται υποκειμενικές αντιλήψεις και να αποδίδεται υπό τον μανδύα της σκοπιμότητας, η όποια περιγραφή ενός θεσμικού πλαισίου όπως είναι η λειτουργία του προγράμματος “ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ” που αφορά την Αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση του 2010.

Το δίκαιο νομιμοποιείται όταν έχει αποδεκτή αξία, και συνεπώς το νόμιμο ελέγχεται αν είναι δίκαιο. Για την κατάσταση που υπάρχει σήμερα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και κυρίως όσον αφορά την διαχείριση των οικονομικών των ΟΤΑ έξι χρόνια μετά – μπορεί να πει κανένας πως φταίει το ασφυκτικό πλαίσιο και οι χειροπέδες που έβαλε η “ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ” του Καλλικράτη γιατί δεν μπορεί να γίνει μεταρρύθμιση χωρίς πόρους και χωρίς στελέχη.

Του Μιχάλη Ιγνατίου (mignatiou.com)

Είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ένα βήμα από την αποχώρησή του από την Ελλάδα; Και όντως η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να τα φέρει έτσι, να τα φέρει αλλιώς, και να μην ευθύνεται για το διαζύγιο μεταξύ τους;

Στο ερώτημα η απάντηση είναι καταφατική, διότι στον έβδομο χρόνο της συμβίωσής της χώρας μας και του «σκληρότερου των δανειστών», όπως χαρακτηρίζεται το Ταμείο, ανακάλυψαν και οι δύο πλευρές ότι δεν υπήρξε έρωτας ποτέ, αλλά ένας καταναγκαστικός γάμος, το αποτέλεσμα του οποίου ήταν καταθλιπτικό για τους ‘Ελληνες πολίτες.  Κατά τη γνώμη μου -και μη θεωρήσετε ότι είμαι ο παντογνώστης-, και το Ταμείο και η Ελλάδα ζητούν ένα ανώδυνο διαζύγιο, με τις λιγότερες συνέπειες.

Διαβάστε όλο το άρθρο του Μιχάλη Ιγνατίου ΕΔΩ, στο mignatiou.com

Τα παλιά τα χρόνια κυριαρχούσε στις πλατείες των πολύ μεγάλων κομματικών συγκεντρώσεων το σύνθημα: “ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά”, και είναι βέβαιο ότι τα χρόνια που έρχονται στις πλατείες των μικρών πια συγκεντρώσεων θα κυριαρχεί το σύνθημα: “ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει αριστερά”.

Από την παραπάνω πραγματικότητα είναι βέβαιο ότι στο κεντρικό νόημα των συγκεντρώσεων δεν κυριαρχεί καμιά ιδεολογία, αλλά μια συνάθροιση προσδοκίας ανθρώπων της ιδεολογίας “του φούρνου που καπνίζει” και άρα που θα έχει την ευχέρεια να ρουσφετολογεί.

Το πολιτικό ζήτημα είναι κυρίως οικονομικό, ακόμα και αν ανατρέξει κανένας στον Homo Sapiens τον καιρό που έβγαινε από τις σπηλιές και σιγά-σιγά ξεφεύγοντας από το ατομικό συγκροτούσε τις πρώτες κοινωνίες συμβίωσης και άρα τον συναλλακτικό τρόπο ζωής.