Κατηγορία: άρθρα

– Πληροφορήθηκα ότι σε τοπικές ιστοσελίδες τελευταία πέφτει πολύ κλάμα σχετικά με την προσπάθεια που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2013 και έληξε αισίως στις 25 Μαΐου του 2014 με την πανηγυρική εκλογή του συνδυασμού “ΩΡΑ ΕΥΘΥΝΗΣ”, και όλα αυτά επειδή, λέει, ο σημερινός δήμαρχος έβαλε υποψηφιότητα για την ΠΕΔ με την δεξιά παράταξη του ΚΥΡΙΖΟΓΛΟΥ με την οποία και εξελέγει.

Πού και να μην εκλέγονταν !!!

Όλος ο μηχανισμός κόπτεται προκλητικά υπέρ της απαξίωσης μιας διεκδίκησης, η οποία εκ του αποτελέσματος είναι προφανές ότι λειτουργεί υπέρ του δήμου πρωτίστως, και δευτερευόντως υπέρ του Δημάρχου.

Και ποιοι είναι οι σημαντικότεροι υποστηρικτές της όλης προσπάθειας;

Οι “προοδευτικοί” του αστισμού που αγωνίζονται (!) για την ανατροπή του άθλιου καπιταλιστικού συστήματος και δεδηλωμένοι φανατικοί υποστηρικτές της προηγμένης απελθούσας δεξιάς κατάστασης της κακοδιαχείρισης που ταλάνιζε το δήμο Αλεξάνδρειας την τελευταία τετραετία.

Του Σταύρου Λυγερού

.

Μπορεί η Λευκωσία να κρατάει ανοικτές στο τραπέζι όλες τις επιλογές όσον αφορά τον τρόπο διοχέτευσης του κυπριακού φυσικού αερίου στην αγορά, αλλά ήδη προσανατολίζεται να το εξάγει στην Αίγυπτο και στην Ιορδανία. Η πρόσφατη έγκριση από τις δύο πλευρές της κυπρο-αιγυπτιακής συμφωνίας για συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων που βρίσκονται στη γραμμή οριοθέτησης της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) των δύο χωρών (υπεγράφη στις 13 Δεκεμβρίου 2013) αποτελεί ένα πρόσθετο βήμα για την ανάπτυξη της μεταξύ τους συνεργασίας κι όχι μόνο στον ενεργειακό τομέα.

Η προ ημερών δεύτερη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας Βενιζέλου, Κύπρου Κασουλίδη και Αιγύπτου Σούκρι στο περιθώριο της γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη επιβεβαίωσε την αλλαγή των γεωπολιτικών ισορροπιών στην Ανατολική Μεσόγειο.

ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΑΡΡΥΜΘΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

.
Σε κάθε Κυβέρνηση υπάρχουν κάποια Υπουργεία που χαρακτηρίζονται ως πυριτιδαποθήκες, ως ηλεκτρικές καρέκλες, ως καρμανιόλες ή κάτι παρόμοιο. Είναι το Υπουργείο Οικονομικών που όμως λόγω του ότι “κρατά το κοχλιάριον” όπως έλεγε ο Ροΐδης, έχει κάποιους εθελοντές (οι περισσότεροι στιγμάτισαν την πολιτική τους καριέρα , κάποιοι διώκονται κιόλας), και το υπουργείο Παιδείας το οποίο κυριολεκτικά «καταπίνει» Υπουργούς. Ας δούμε εν τάχει ποιοι διατέλεσαν Υπουργοί Παιδείας από το 1974 και οι παλαιότεροι ας προσπαθήσουν να θυμηθούν με τι συνδέθηκε ο καθένας τους καθώς σκοπός του συγκεκριμένου κειμένου δεν είναι τα πεπραγμένα του καθενός αλλά οι λεγόμενες «εκπαιδευτικές Μεταρρυθμίσεις».
.

Ας ξεκινήσουμε από το όχι και τόσο μακρινό 1974, έτος της μεταπολίτευσης

• Νικόλαος Λούρος -Ιατρός, καθηγητής, Ακαδημαϊκός- (Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, αμέσως μετά την μεταπολίτευση (24 Ιουλ. 1974 –21 Νοεμ. 1974).

-Πριν λίγο καιρό σε όλη την Ελλάδα έγινε η αλλαγή σκυτάλης ανάμεσα σε νέους και παλιούς της τοπικής Αυτοδιοίκησης.
-Είναι φανερό πως όλοι οι αιρετοί είναι άξιοι καθώς είναι οι εκλεκτοί του λαού ακόμα και αυτοί που εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι το μόνο που έκαναν ήταν να κοιτάξουν τον μικρόκοσμό τους.
– Και αυτούς κάποιοι τους ψήφισαν.
-Είναι επίσης βέβαιο πως μαγικές λύσεις δεν υπήρξαν ούτε θα υπάρξουν ποτέ. Οι στόχοι κατακτώνται μόνο με δουλειά.
-Σε συνθήκες έκτακτες και κρίσιμες όπως αυτές που ζούμε σήμερα, είναι γεγονός πως ένα οργανωμένο σύστημα είναι εντελώς απαραίτητο, και για να στηθεί μια οργάνωση απαιτούνται αυτοσυνείδηση και πειθαρχία και κυρίως κανένας να μην βάζει πάνω από όλα το προσωπικό του βόλεμα.
-Σήμερα που στο δήμο Αλεξάνδρειας δεν μπορεί κανένας από τώρα να προβλέψει τη συνέχεια, είναι σωστό να πάρουμε το ρίσκο μιας αρχής, καθώς η σωστή κρίση έρχεται από την εμπειρία και η εμπειρία έρχεται από την κακή κρίση.

Και φέτος το καλοκαίρι όπως κάθε χρόνο πραγματοποιήθηκαν πολυάριθμα πανηγύρια αλλά πλην ενός βουλευτή πραγματικά ανεξάρτητου, χάθηκαν οι διάφοροι πολιτευτές και οι πολιτευόμενοι από κάθε περατζάδα.
Το γιατί ας μην το ρωτήσουμε, επειδή είναι εντελώς αυτονόητο. Δεν είχαμε κανενός είδους εκλογές και είχαν τελειώσει και οι δημοτικές με τα γνωστά αποτελέσματα για όσους σαν περιφερόμενοι ταξιθέτες έτρεχαν τα προηγούμενα χρόνια σύσσωμοι από “εκδηλώσεως εις εκδηλώσιν”.

.
-Σήμερα πρωταρχικό ζήτημα σε ότι αφορά τις νεοκλεγείσες διοικήσεις των δημοτικών αρχών είναι η καταγραφή του τι παραλαμβάνουν οι νυν από τους τέως.
Αυτή η διαδικασία είναι χρέος να γίνει με απόλυτη διαφάνεια.
Και αυτό γιατί είναι ανάγκη για να γνωρίζουν όλοι το τι παραλαμβάνει η κάθε τοπική αρχή, ώστε οι μετεκλογικές καταστάσεις να είναι ξεκάθαρες και να μην σέρνονται διάφορες άδικες κατηγορίες ή να μην κουκουλωθούν αν υπάρχουν πραγματικές παρασπονδίες.
Προφανώς αυτό σήμερα είναι ευκολότερο να γίνει, καθώς έχει υποχωρήσει η κομματική ιδεολογία και ο δημότης οδεύει περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην κοινωνική ιδεολογία.

του Δημήτρη Καζάκη, Γ.Γ. Ε.Πα.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο)

.

Κουβέντα για το τι συζητήθηκε και τι αποφασίστηκε ερήμην του ελληνικού λαού στο Παρίσι. Ούτε λέξη, απόλυτη σιωπή, πλήρης συσκότιση. Σ’ αυτό βοηθούν στο έπακρο όχι μόνο τα μέσα μαζικής εξαπάτησης, αλλά και η στάση της αντιπολίτευσης. Ο κ. Τσίπρας στη λίμνη Κόμο σ’ ένα από τα πιο πριβέ κλαμπ διεθνώς για επιχειρηματίες και πολιτικούς, πασχίζει να τον δεχτούν στους κύκλους τους οι πιο αδίσταχτοι εκπρόσωποι της παγκόσμιας αποικιοκρατίας. Χωρίς να τον δεχτούν στους κύκλους και τα σαλόνια τους, πώς θα μπορέσει ο κ. Τσίπρας να διεκδικήσει καριέρα διεθνούς statesman, όπως κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου;

O λάθος δρόμος

.
-Στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του δήμου Αλεξάνδρειας που έγινε στις 22 Αυγούστου έγιναν τρία πράγματα που απέδιξαν ότι ο λάθος δρόμος είναι ο κατήφορος και ότι αυτόν ακολούθησε με συνέπεια η απελθούσα διοίκηση.
-Στη συνεδρίαση λοιπόν αυτή που ήταν και η τελευταία της πρώτης δημοτικής περιόδου του νέου καλλικρατικού δήμου Αλεξάνδρειας παρουσιάστηκε ένας δημότης από την δημοτική Ενότητα ΜΕΛΙΚΗΣ και ως είχε δικαίωμα εκ του ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ του ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ζήτησε το λόγο και όπως αποδείχτηκε από τον επακολουθήσαντα “καυγά” είχε ήδη ενημερώσει την διοίκηση περί αυτού, και άρα η πλειοψηφία γνώριζε το αντικείμενο του αιτήματος .

.
-Προφανώς για να μην μάθουν άλλοι τα όσα ο συνδημότης μας κύριος Δήμος Παναγιωτίδης είχε να εκθέσει δεν του δόθηκε ο λόγος –άραγε γιατί; – ο ίδιος όμως άρπαξε την ευκαιρία να “λούσει” με μια σειρά κοσμητικών επιθέτων ειδικά τον δήμαρχο και τον αντιδήμαρχο –ιδιαιτέρως περιποιήθηκε τον κύριο Βενιόπουλο- και να τους στείλει να βοσκήσουν κατσίκια ή να προσομοιώσει όλους με μπάζα που πρέπει να γεμίσουν την “γούρνα” που άνοιξαν στο γήπεδο ΜΕΛΙΚΗΣ.

Του Άρη Τσολογιάννη

Μέλος του Ε.Πα.Μ. Ημαθίας

 .

Σοκαρίστηκε ο Έλληνας με το νέο της ποινικοποίησης κάθε προσβλητικής εναντίωσης στο καθεστώς της Ναζιστικής Δικτατορίας. Σοκαρίστηκε το απόβλητο της αποχέτευσης Σαμαρά, ο τρίτης διαλογής δονητής της Όλγας Κεφαλογιάννη, ο καρπαζοεισπράκτορας του Κικίλια.

Σοκαρίστηκαν, τους έπεσε ο freddo από τα χέρια, κόλλησε το Υoutube και σταμάτησαν τα λόγια του Παντελίδη στο «Μου λες δεν γίνεται», που τραγουδούσε παθιασμένος καθώς ρίχνανε τις ζαριές ο ένας απέναντι στον άλλον. Σοκ και δέος. Όλοι έχουν φρίξει από την αποτρόπαιη αλλαγή του ποινικού δικαίου, θρήνος και κοπετός στους δρόμους, διαμαρτυρίες οι οποίες ξεκίνησαν από τις καφετέριες, τα bar και τα net στην είδηση πως δεν θα μπορούν να καταγγείλουν από εδώ και πέρα το καθεστώς που τους κλείνει τις τρύπες δια παντός τρόπου.

(για τα 89 χρόνια ζωής του Μίκη Θεοδωράκη)

.

Τα 89 χρόνια ζωής του Μίκη Θεοδωράκη αποτυπώνουν τη διαχρονική ζωή της Ελλάδας, μορφοποιούν το σώμα της Ελλάδας. Γκρεμίζονται στις χαράδρες της, σχίζουν τα βουνά της, ορμούν στα ποτάμια της, πνίγονται στη θάλασσά της και φτάνουν ναυαγισμένα στα ακρογιάλια της.

 .

Η ζωή του, σε στιγμιότυπα, δείχνει την αέναη δραματουργία του τόπου. Τα παιδικά του χρόνια, στη δεκαετία του 1930, περιπλανείται στις φλέβες του τόπου και βαπτίζεται στην ελληνικότητα. Το 1940 βρίσκεται σ’ ένα τρένο για να μεταβεί στο μέτωπο. Τον Δεκέμβρη του ’44, μέσα στη βοερή σιωπή της πομπής, πολεμά για την εθνική ανεξαρτησία και σημαδεύεται από τον πόθο της συμφιλίωσης. Στα τέλη της δεκαετίας του ’40 ξυπνά εξόριστος στην παράξενη εξορία της Ικαρίας και λίγο αργότερα τον δένουν οι άπονες εξουσίες στον άνυδρο βράχο της Μακρονήσου.

Ο παραιτηθείς βασιλιάς της Ισπανίας, ο Χουάν Κάρλος, από σήμερα θα αποκαλείται και επισήμως «τέως». Από εμάς πάντως, τους Έλληνες, δεν πρέπει να έχει παράπονο. Εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να την περάσει μπέικα (συγγνώμη: βασιλικά, εννοούσαμε…) τα τελευταία 50 χρόνια. Μέχρι που τον… προικίσαμε, κιόλας.

.

Για την ακρίβεια προικίσαμε τη σύζυγό του, τη Σοφία. Τη «δικιά» μας τη Σοφία, τη θυγατέρα της Φρειδερίκης. Έτσι γινόταν (παλιά…) στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα της «βίας και της νοθείας», του παρακράτους και της καρφίτσας, στην Ελλάδα που έστελνε τα παιδιά της μετανάστες, ο πένητας λαός τάιζε άνακτες…

.

Κάπως έτσι συνέβη και το 1962. Ήταν για την ακρίβεια 15 Μάρτη 1962, όταν η τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ψήφισε στη Βουλή τον περιβόητο νόμο «περί συστάσεως προικός» για την πριγκίπισσα Σοφία. Η προίκα για τον γάμο της Σοφίας με τον Χουάν οριζόταν στα 300.000 δολάρια, ήτοι 9.000.000 δραχμές εκείνης της εποχής.

Χθες Κυριακή, την ιδία ώρα γινόταν δυο εκδηλώσεις σε δύο διαφορετικά σημεία στην επικράτεια του δήμου, που κατά σύμπτωση αποτελούν αντιπροσωπευτικότατα παραδείγματα της ζωής στον τόπο μας.

.

Από τη μια η αξιέπαινη πρωτοβουλία της ομάδας δράσης και αλληλεγγύης Αλεξανδρείας που διοργάνωσε ημερίδα για την προσβασιμότητα των δημοσίων χώρων από ΑΜΕΑ, με εξαιρετικούς ομιλητές, μια ταινία και ένα βιωματικό στο όποιο συμμετείχα ως εθελοντής και αποκόμισα συγκλονίστηκες εμπειρίες, και από την άλλη μια ακόμη γιορτή πίτας!Το γνωστό πανηγυράκι κάθε χωριού με τις δεκάδες των μικρών επιστρατευμένων χορευτών, των πολιτικάντηδων και των γνωστών επαγγελματιών της «παράδοσης»

Τώρα που έκατσε ο κουρνιαχτός που είχε σηκωθεί με αποκλειστική ευθύνη την αλαζονεία και έπαρση της απερχόμενης διοίκησης της κακοδιαχείρισης, επειδή νόμιζε πως είχε τις εκλογές στο τσεπάκι της αφού πίστευε πως διέθετε τρόπους να κλείσει όλες τις ατραπούς, μπορεί να πει κανένας πως το δίλημμα δεν ήταν μεγάλο, ο προβληματισμός δεν ήταν έντονος, και η απόφαση δεν ήταν δύσκολη.

.

Στο 15^ο κεφάλαιο του κατά Λουκάν ευαγγέλιο βρίσκονται τρεις παραβολές που είπε ο Χριστός για τους γραμματείς και Φαρισαίους, απαντώντας στους γογγυσμούς και τις κακολογίες που αυτοί απηύθυναν εναντίον του. Ανάμεσα σ’ αυτές δεν είναι τυχαία και η τοποθέτηση της παραβολής του Ασώτου την δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου, δηλαδή του καρναβαλιού.

Μεγάλες …αναλύσεις με αφορμή τις ευρωεκλογές είχαμε χθες.
Αιτία το αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ, της Χρυσής Αυγής αλλά και των κομμάτων που θέλουν να λέγονται “ευρωσκεπτικιστικά”. Και φυσικά η μεγάλη αποχή: μόλις 60 στους 100 πήγαν να ψηφίσουν!

.
– Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα πήγε καλά, ότι και να λένε οι επικοινωνιολόγοι του. Άπαντες ανέμεναν η διαφορά να εκτιναχτεί σε διψήφιο αριθμό, τελικά έμεινε στο 4,5%. Προφανώς, με μια πρώτη ματιά, δεν είναι οι ψηφοφόροι που είναι κατευχαριστημένοι από την συγκυβέρνηση των δυο εταίρων. Είναι το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει ακόμη και λόγω αυτού δεν μπορεί να εισπράξει τη δυσαρέσκεια του εκλογικού σώματος.

Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Είκοσι περίπου ήμερες πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές είναι πλέον η ώρα να ανοίξουμε την συζήτηση για την πολιτική. Είναι η ώρα να κουβεντιάσουμε σοβαρότερα από κάθε άλλη φορά το διακύβευμα και τη σημασία της ψήφου μας. Τώρα που ο καθένας από μας έχει βιώσει την λαίλαπα που βρήκε τη χώρα μας, βλέποντας τις τεράστιες ανατροπές που έχει φέρει σε προσωπικό, οικογενειακό άλλα και πολιτικό επίπεδο, είναι που πρέπει να ζυγίσουμε την ψήφο μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Είναι φανερό ότι τα περιθώρια για λάθη έχουν στενέψει απελπιστικά.
Από τον τίτλο του άρθρου προκύπτει η σχέση του κυρίως με τις περιφερειακές εκλογές που στην καθημερινή συζήτηση φαίνεται να περνούν σε δεύτερη μοίρα. Είναι όμως πράγματι έτσι?

Βαθύτερη Ευρώπη, τώρα!

.

Είμαι εκπρόσωπος μιας μάλλον τυχερής γενιάς της ελληνικής μεταπολίτευσης που άρχισε να εξοικειώνεται την δεκαετία του ’80 με την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης.

.

Ως μαθητής του Λυκείου ενός μικρού χωριού στον εύφορο κάμπο της Ημαθίας άκουσα για πρώτη φορά με ενθουσιασμό για την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη και την εξαγγελία της Ενιαίας Αγοράς του 1992. Η συγκυρία τα έφερε να σπουδάσω σε Πανεπιστήμιο στην καρδιά της Ευρώπης, στη Βόννη της Γερμανίας, και να βιώσω την Ευρώπη χωρίς σύνορα, κάτι διόλου αυτονόητο για τα τότε χρόνια. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω από πολύ κοντά τις εξελίξεις με την κατάρρευση του αλήστου μνήμης «υπαρκτού σοσιαλισμού», την επανένωση της Γερμανίας και την εν συνεχεία υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και τη μετάβαση από την τότε Ε.Ο.Κ. στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Οικονομική και Νομισματική Ένωση.