…ή αλλιώς “γιατί τα κάθε είδους Μνημόνια δεν θα φέρουν μόνο την οικονομική καταστροφή”.
Αν ανοίξει κάποιος ένα βιβλίο Ιστορίας (αν ανοίξει δυο θα είναι ακόμη καλύτερα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) θα δει ότι το αμέσως επόμενο βήμα μετά από μια κρίση στην οικονομία (ή “κρίση”, ότι εσείς προτιμάτε) ήταν η μεταστροφή των μαζών σε ιδέες και καθεστώτα που ήταν από απολυταρχικά μέχρι φασιστικά.
Αν ανοίξει κάποιος ένα βιβλίο Ιστορίας (αν ανοίξει δυο θα είναι ακόμη καλύτερα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) θα δει ότι το αμέσως επόμενο βήμα μετά από μια κρίση στην οικονομία (ή “κρίση”, ότι εσείς προτιμάτε) ήταν η μεταστροφή των μαζών σε ιδέες και καθεστώτα που ήταν από απολυταρχικά μέχρι φασιστικά.
Η ανάγκη του ανθρώπου να περιχαρακωθεί ώστε να σώσει αρχικά τα τελευταία ψήγματα οικονομικής ευμάρειας που του έχουν απομείνει και στη συνέχεια να σώσει και τα τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας που του έχουν απομείνει, συχνά τον οδηγεί σε περίεργα (όσο και επικίνδυνα) μονοπάτια τα οποία χαράσσουν οι κάθε είδους ηγετίσκοι, οι οποίοι φορώντας το μανδύα του “εθνοσωτήρα” κηρύσσουν το μίσος, την αποστροφή από κάθε τι το διαφορετικό και τέλος τον πόλεμο σε οτιδήποτε είναι διαφορετικό από αυτούς και την αρρωστημένη τους ιδεολογία.
Μικροί (σε όλα) ανισόρροποι άνθρωποι, που για να ικανοποιήσουν τον προσωπικό τους εγωϊσμό και την ματαιοδοξία τους, αλλά – κυρίως – την ανάγκη τους για αναγνώριση, ήταν αυτοί που μετέτρεψαν τα κάθε είδους κόμπλεξ που κουβαλάνε σε πολιτική ιδεολογία και την πλασσάρισαν στις απελπισμένες, εξαθλιωμένες και παραμελημένες μάζες.
Οι ιδέες των ηγετίσκων μεταβάλλονται…
…ανάλογα με την περίσταση, αν και οι περισσότεροι μικροί Ναπολέοντες έχουν έναν κοινό (και δοκιμασμένο) άξονα επί του οποίου κινούνται: “εθνική κάθαρση και αναγέννηση του υποταγμένου Έθνους”.
Οι εχθροί τους επίσης μεταβάλλονται, ανάλογα με την περίσταση: πότε είναι οι τσιγγάνοι, πότε οι κομμουνιστές, πότε οι μη έχοντες ενεργό παρουσία και εμπλοκή με την πολιτική ή κοινωνική ζωή (αυτοί είναι …καταδικαστέοι επειδή “δεν ξέρουν τι τους γίνεται”), πότε οι ακροδεξιοί, πότε οι ακροαριστεροί, πότε οι Εβραίοι, πότε Ρώσοι, πότε οι ξένοι (αορίστως και συγκεχυμένα), πότε συγγραφείς, πότε ηθοποιοί ή τραγουδιστές, πότε τα βιβλία όσων δεν θεωρούν “καθαρούς”. Ένας στόχος να υπάρχει και όλα τα άλλα είναι …λεπτομέρειες.
Στο τέλος, εκφωνούν και έναν δεκάρικο* περί “εθνικής αναγέννησης”, με το κερασάκι στην τούρτα να είναι η απελευθέρωση εδαφών ή πληθυσμών που είναι συγγενείς με τον λαό στον οποίο απευθύνονται.
Η ανάγκη (τους) για “ζωτικό χώρο”, όταν πια έχουν στερέψει οι εσωτερικοί εχθροί και τα κάθε είδους επιχειρήματα που μέχρι τη στιγμή εκείνη παρουσίαζαν για να παραμείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία, παρουσιάζεται πλέον ως “εθνική ανάγκη”.
Η ανάγκη (τους) για “ζωτικό χώρο”, όταν πια έχουν στερέψει οι εσωτερικοί εχθροί και τα κάθε είδους επιχειρήματα που μέχρι τη στιγμή εκείνη παρουσίαζαν για να παραμείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία, παρουσιάζεται πλέον ως “εθνική ανάγκη”.
Η πολιτική του Χίτλερ δεν ρίζωσε τυχαία στις γερμανικές μάζες, οι οποίες ήταν ταπεινωμένες λόγω των όρων που είχαν επιβληθεί από τους νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και πεινασμένες μετά την αποτυχία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Ο Φύρερ έγινε δημοφιλής όταν όλοι οι πολιτικοί είχαν αποτύχει λόγω των μικροκομματικών τους διαφορών, όταν η αστική τάξη πεινούσε και η γερμανική αγροτιά ήταν στα κάτω της. Ο Χίντενμπουργκ δεν τον όρκισε Καγκελάριο ούτε τυχαία, ούτε με ελαφρά τη καρδία.
Τα κηρύγματα του Μουσσολίνι δεν είχαν απήχηση για τυχαίους λόγους στην πλειοψηφία των Ιταλών, που έτρεχαν σαν τρελοί να εγγραφούν στις κομματικές επετηρίδες του κόμματός του, ώστε να γίνουν οι εκλεκτοί που θα λάμβαναν θέση στον φασιστικό παράδεισο που ο ίδιος υπόσχονταν. Φυσικά, το όνειρο του Μπενίτο ήταν και η ανασύσταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας…
Η Ευρώπη κινδυνεύει να δει και να ζήσει μια παρόμοια κατάσταση τις μέρες που ζούμε.
Έχει μια πολιτική ελίτ που είναι παντελώς ανίκανη και ολοκληρωτικά υποταγμένη στις …αγορές, η οποία το μόνο που κοιτάζει είναι να περνάει αυτή καλά και να παραμένει στην εξουσία με κάθε κόστος (ακόμη και αυτό της κοινωνικής ή ακόμη και της εθνικής καταστροφής!). Έχει μια ηγετική ομάδα (“ηγετίσκους” & εξαιρετικά “μικρούς” για την κρίσιμη καμπή που βρισκόμαστε) που έχει απομονωθεί από την κοινωνία εδώ και τουλάχιστον 2 δεκαετίες, που έχει χωθεί μέσα σε πολυτελή γραφεία και έχει βρεθεί μακριά από τα προβλήματα της καθημερινότητας των πολιτών κρυπτόμενη πίσω από ψηλούς μαντρότοιχους επαύλεων των πολυτελών και ακριβών συνοικιών των ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Πρόκειται για μια ομάδα που είναι ανίκανη λόγω των παραπάνω να εμπνεύσει, να δημιουργήσει ένα όραμα στους λαούς.
Οι ηγέτες που έζησαν τις καταστάσεις που προαναφέραμε έχουν προ πολλού φύγει για να συναντήσουν το Δημιουργό, οπότε οι “νέοι” είναι άπειροι όχι μόνο στο να καταπολεμήσουν αλλά ακόμη και στο να διακρίνουν πότε ελλοχεύει ο κίνδυνος να μετατραπεί η χώρα τους σε άντρο συμμοριών και φασιστών και να παραδοθεί στα χέρια τους (εδώ να αναφέρουμε ότι το “φασίστας” δεν υποδεικνύει υποχρεωτικά κάποιον με “δεξιά” τοποθέτηση – έχει και η λεγόμενη “αριστερά” τα δικά της φασιστόμουτρα!).
Οι νέοι “ηγέτες” της Ευρώπης είναι παντελώς ανίδεοι για το τι περιμένει τη Γηραιά Ήπειρο αν ακροδεξιά και ακροαριστερά στοιχεία βάλουν χέρι στην εξουσία, αφού πρώτα περάσουν από το στάδιο της “κοινοβουλευτικής εμβάπτισης”, ώστε να μην προλάβει η Δημοκρατία να τα θέσει εκτός νόμου.
Η Ευρώπη έχει επίσης και λαούς που σήμερα στενάζουν στην κυριολεξία κάτω από τη μπότα των οικονομικών δικτατοριών που τους έχουν έντεχνα επιβληθεί. Δεν είναι λίγες εκείνες οι χώρες στις οποίες έχει επιβληθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μια Επιτροπεία, η οποία θα τις …βγάλει από την “κρίση”.
Οι συνταγές είναι γνωστές, έχουμε πολλάκις αναφερθεί σε αυτές. Δυστυχώς, πρόκειται για συνταγές “εξόδου” που είναι αποτυχημένες εκ προοιμίου, αφού οι στόχοι τους είναι ανέφικτοι για τα σημερινά οικονομικά δεδομένα.
Οι Επιτροπείες κάνουν καλά αυτό για το οποίο έχουν συστηθεί: “ξεζουμίζουν” τους λαούς, καταστρέφουν κοινωνικές δομές, απαξιώνουν, διαλύουν, υποβαθμίζουν, και στο τέλος ξεπουλούν. Ξεπουλούν δημόσιο πλούτο ή διαλύουν εν ριπή οφθαλμού εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών. Ρημάζουν τις υποδομές υγείας, την παιδεία, τα σώματα ασφαλείας, τις τοπικές Αρχές. Και όλα αυτά υπό την απειλή της διακοπής παροχής χρήματος και “τεχνογνωσίας” που διαθέτουν.
Τα παθήματα της Ευρώπης που ρημάχτηκε από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έγιναν μαθήματα στους νέους (στους τωρινούς δηλαδή) “ηγέτες” της ηπείρου μας. Πολλοί από αυτούς ίσως και να μην είχαν γεννηθεί για να δουν τα αποτελέσματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων του Μεσοπολέμου, τα οποία ήρθαν στην επιφάνεια μετά την κρίση του 1929. Ίσως να μην έχουν δει ούτε καν σε ντοκυμαντέρ τα ερείπια που άφησε πίσω του ο πόλεμος και οι πολιτικές του μίσους. Και φυσικά αγνοούν εντέχνως το διαχωρισμό της Ευρώπης σε Δυτική και Ανατολική αλλά και την προσκόλληση της σε μεγάλους (σε έκταση και δύναμη) προστάτες.
Οι ομοιότητες με την προπολεμική εποχή είναι διαβολικά πολλές. Οι διαφορές είναι εξόφθαλμα λίγες. Η ανάγκη των πολιτικών να κρατηθούν με κάθε τρόπο στην εξουσία και στην επικαιρότητα δεν έχει αλλάξει, ίσως να έχει γίνει και μεγαλύτερη.
Και στο τέλος, όταν πια θα είναι αργά, όταν πια θα έχουν αναρριχηθεί στην εξουσία (με νόμιμο και δημοκρατικό τρόπο) οι κάθε είδους και κάθε ιδεολογικής προέλευσης φασίστες, όταν θα ασκούν την εξουσία με τρόπο που κάθε άλλο παρά νόμιμος και δημοκρατικός θα είναι, τότε ίσως να αρχίσουν να αναρωτιούνται τι πήγε στραβά. Μέχρι τότε όμως η νύχτα των Κρυστάλλων και το κάψιμο της γερμανικής Βουλής θα μοιάζουν με παιδική χαρά.Γιατί δυστυχώς στην Ιστορία (όπως και στα τραγούδια) όταν έχουμε μια νέα εκτέλεση, αυτή είναι χειρότερη από την πρώτη…
* “δεκάρικος”: Στην πραγματικότητα ο όρος αποδίδεται στον πολιτικό (κυρίως) λόγο, ο οποίος είναι στομφώδης, γεμάτος κενολογίες και έχει σοβαροφάνεια. Ορισμένοι αναφέρουν ότι ο χαρακτηρισμός οφείλεται – πέραν του περιεχομένου – είτε στη χρονική διάρκεια είτε στην αμοιβή του λογογράφου (η οποία ήταν ένα …δεκάρικο). Άλλοι πάλι αναφέρουν ότι οφείλεται στον Αθηναίο Βδελόπουλο, ο οποίος μετά από τους λόγους του στις πλατείες της Αθήνας των αρχών του 20ου αιώνα ζήτουσε ως αμοιβή ή ελεημοσύνη από τους ακροατές του ένα δεκάρικο.