Αντιληπτό έχει αρχίσει και γίνεται σταδιακά, ακόμη και μεταξύ κορυφαίων στελεχών της Κυβέρνησης των ΗΠΑ, το πρόβλημα που δημιουργείται (και αναμένεται να γιγαντωθεί) στην οικονομία της χώρας τους λόγω της πολιτικής απόφασης για επιβολή δασμών στα εισαγόμενα προϊόντα.
Οι οικονομολόγοι – που σίγουρα γνωρίζουν πέντε πράματα περισσότερα απ’ τα… τσακάλια της Κυβέρνησης του Τραμπ κι απ’ τον ίδιο τον πρόεδρο των ΗΠΑ – έχουν προειδοποιήσει απ΄την πρώτη στιγμή πως το θέμα που έχει δημιουργηθεί μετά από την επιβολή δασμών θα έχει αρνητικό αντίκτυπο στον πληθωρισμό, στην κατανάλωση, στην οικονομία συνολικά ενώ έχουν επισημάνει πως “οι δασμοί του Τραμπ” θα λειτουργήσουν προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που ευαγγελίζεται ο Τραμπ.
Ο ίδιος ο Τραμπ (γνωστός ξεροκέφαλος που νομίζει ότι ένα κράτος μπορεί να διοικηθεί όπως μια εταιρία) έχει αρχίσει και αναθεωρεί σταδιακά, αναστέλλοντας την ισχύ αποφάσεών του.
Επίσης έχει αρχίσει και εξαιρεί προϊόντα ή εξαρτήματα/τμήματα προϊόντων από την επιβολή δασμών, αφού αυτά δεν μπορούν να παραχθούν άμεσα στις ΗΠΑ. Βλέπει επίσης τις συνέπειες που θα έχουν στην τελική τιμή καταναλωτή οι δασμοί, με αποτέλεσμα να πλήττεται όχι μόνο η αγοραστική δύναμη του μέσου Αμερικανού καταναλωτή αλλά και οι εταιρίες ανθρώπων που τον στήριξαν για να εκλεγεί.
Πως ακριβώς θα καταλήξει αυτή η ιστορία είναι άγνωστο.
Αυτό όμως που πρέπει να μπει καλά στο μυαλό των πολιτικών (αλλά ιδίως στο μυαλό των ψηφοφόρων που επιλέγουν διάφορους περίεργους περίεργους που προεκλογικά και μετεκλογικά σηκώνουν παντιέρες και τείχη) είναι ότι σε μια πλήρως παγκοσμιοποιημένη και απολύτως διασυνδεδεμένη Οικονομία κανείς δεν μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα, τουλάχιστον άμεσα ή χωρίς να δει τον πληθωρισμό να εκτινάσσεται, τις μετοχές εταιριών να κατακρημνίζονται και την αγοραστική δύναμη να εξανεμίζεται.
Σε μια αγορά που έχει διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε ένα κομμάτι προϊόντος παράγεται στην Κίνα, ένα δεύτερο στην Ελλάδα, ένα τρίτο στη Γερμανία ή ένα τέταρτο στη Βραζιλία είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπαίνουν δασμοί (πέραν των… παραδοσιακών) και να εφαρμόζονται πολιτικές προστατευτισμού που μας έρχονται από προηγούμενους αιώνες.
Ίσως πριν από 100 ή 200 χρόνια πολιτικές προστατευτισμού να είχαν επιτυχία. Πλέον, σε έναν πλανήτη όπου κανείς δεν είναι μόνος του (οι ίδιες οι ΗΠΑ δεν είναι κανά ερημονήσι στον Ειρηνικό Ωκεανό, είναι μια τεράστια Οικονομία που στηρίζεται ΚΑΙ σε άλλους – όπως συμβαίνει με το 99,999% όλων των χωρών που πλανήτη) τέτοιες πολιτικές είναι ανεφάρμοστες, επικίνδυνες και δεν απειλούν ΜΟΝΟ την Οικονομία.