Την ώρα που οι αγρότες είναι για μια ακόμη φορά στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο πρωτογενής τομέας, στα του πρωτογενή υπάρχουν εξελίξεις που ίσως αποδειχθούν καταλυτικές για τον τομέα, την οικονομία αλλά (αν το δούμε πιο… στενά) και για την περιοχή.
Κυρίαρχο τις τελευταίες ημέρες είναι το θέμα του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Ο ΟΠΕΚΕΠΕ (Οργανισμός Πληρωμών και Ελέγχου Κοινοτικών Ενισχύσεων Προσανατολισμού και Εγγυήσεων) είναι αυτός που διαχειρίζεται τα κονδύλια ενισχύσεων προς τους αγρότες – περίπου 3 δισεκατομμύρια ευρώ σε περίπου 900.000 δικαιούχους.
Στην ΕΕ εδώ και καιρό βλέπουν σκάνδαλο στη διαχείριση των χρημάτων από την Ελλάδα και οι Ευρωπαίοι εισαγγελείς εξετάζουν δεκάδες υποθέσεις παράνομων ενισχύσεων. Σε συνδυασμό με την εκδίκαση υποθέσεων στην Ελλάδα (ήδη υπάρχει καταδίκη για υπόθεση στην Κρήτη και μια ακόμη δικάσιμος τις επόμενες ημέρες για παρόμοια υπόθεση στην ηπειρωτική Ελλάδα) αλλά και τις συνεχείς εναλλαγές διοικήσεων, το πράμα αποκτά νέα … “αξία” και η υπόθεση αρχίζει να βρωμάει από μακριά.
Κραυγαλέα παραδείγματα ότι τα λεφτά πετάγονταν από τα παράθυρα – αφήνοντας εκτός επιδοτήσεων ανθρώπους που πραγματικά παράγουν και τα δικαιούνταν – το γεγονός ότι κάποιοι διεκδικούσαν χρήματα για εκτάσεις στα … Σκόπια ή ότι κάποιος άλλος για να γλυτώσει τη φυλακή (όχι σίγουρα ακόμη) επέστρεψε άμεσα ως αχρεωστήτως καταβληθείσα την επιδότηση που έλαβε.
Στην κορυφή των συζητήσεων είναι επίσης και ο υπολογισμός του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης (ΕΦΚ) στο αγροτικό πετρέλαιο.
Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΑΤ λέει πως πρέπει να αλλάξει, όμως πέραν των γνωστών ευχολογίων και διαπιστώσεων ακόμη δεν έχει γίνει κάτι ουσιαστικό που να βοηθάει τον αγροτικό και κτηνοτροφικό τομέα – παρόμοια είναι και η κατάσταση με την ηλεκτρική ενέργεια.
Ένα ακόμη θέμα ψηλά στην ατζέντα είναι η βαμβακοκαλλιέργεια.
Σε μια χώρα που η έλλειψη νερού είναι γεγονός τα τελευταία χρόνια και η διαχείρισή του ζωτικής σημασίας, με τις εκτάσεις να έχουν μειωθεί λόγω κλιματικών φαινομένων (οι καταστροφές στη Θεσσαλία ήταν τεράστιες και η παραγωγή θα επηρεαστεί και τα επόμενα χρόνια), και με τις τιμές να μην είναι πραγματικά ανταγωνιστικές (σε σχέση με αναπτυσσόμενες χώρες – παραγωγούς βαμβακιού) και αξιοπρεπείς για τους αγρότες (σε σχέση με τα εισοδήματα αγροτών σε άλλες χώρες της ΕΕ), σε αυτή τη χώρα ακόμη υπάρχουν παράγοντες που εξακολουθούν να μιλάνε για “ενίσχυση και τη βιώσιμη ανάπτυξη της βαμβακοκαλλιέργειας”.
Για να μην πάει η κουβέντα με άλλες καλλιέργειες ή καταστάσεις, όπως ας πούμε στα ροδάκινα ή στις τιμές των λιπασμάτων ή στη διαχείριση των συσκευασιών φυτοφαρμάκων…
Αρκετά λοιπόν και σύνθετα τα συσσωρευμένα προβλήματα στον πρωτογενή τομέα (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία), ο κατάλογος είναι πολύ μεγάλος.
Κι αυτό επειδή βασική πολιτική όλα αυτά τα χρόνια ήταν μια, ανεξαιρέτως Κυβερνήσεων (την οποία πολιτική αποδέχονταν και οι αγρότες, επειδή βραχυπρόθεσμα τους βόλευε): χάιδεμα αυτιών, χτύπημα πλάτης, διάλυση υποστηρικτικών προς τον πρωτογενή τομέα κρατικών δομών, διαχρονική έλλειψη ρεαλιστικών σχεδίων για μεταβάσεις σε καλλιέργειες που θα “ταιριάζουν” στο προφίλ του πρωτογενή τομέα της χώρας, στις πραγματικές ανάγκες της χώρας για υψηλού βαθμού αυτονομία αλλά και στις αλλαγές στο κλίμα και στην παγκόσμια οικονομία.
Σε συνδυασμό δε με την ερήμωση των χωριών και με αυτό που ήδη ακούγεται στα χωριά (ότι στο τέλος θα μείνουν το πολύ 5-6 αγρότες σε κάθε χωριό), είναι προφανές ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά για τον πρωτογενή τομέα και η άμεση αναζήτηση μακροπρόθεσμων και πραγματικά βιώσιμων λύσεων είναι μονόδρομος επειδή στο τέλος νομοτελειακά θα ερημωθεί η ύπαιθρος, θα αδειάσουν τα χωριά και οι γαίες θα καταλήξουν στα χέρια λίγων μεγάλων εταιριών…