Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι εξακολουθούν να νομίζουν ότι οι (όποιες) τουρκικές παρεμβάσεις στη Συρία έχουν γεωγραφικούς περιορισμούς και σχετίζονται μόνο με την περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Οι νεο-οθωμανικές μεγαλομανείς τάσεις της Τουρκίας του ισλαμιστή Ερντογάν (ο οποίος, κακά τα ψέμματα, έχει αναβαθμίσει τον ρόλο της Τουρκίας σε διεθνές επίπεδο) είναι ο βασικός πυλώνας της εξωτερικής πολιτικής της γείτονος χώρας.
Σε συνδυασμό δε με την προηγούμενη εθνικιστική πολιτική της Τουρκίας, από τη δεκαετία του 1950 και έπειτα, έχουμε ένα μίγμα άκρως επικίνδυνου ισλαμιστικού εθνικισμού (με θεωρίες που έχουν διαβρώσει κάποια κομμάτια της τουρκικής κοινωνίας, τόσα χρόνια που κυβερνούν την Τουρκία εθνικιστές και ισλαμιστές).
Η Συρία για την Τουρκία είναι απλά ένα… “μαξιλαράκι”, με τον ίδιο τρόπο που η Φινλανδία ήταν επίσης ένα “μαξιλαράκι” για τη Σοβιετική Ένωση. Στα φινλανδικά ο όρος είναι “suomettuminen” – “finlandization” στα αγγλικά. Μια ιστορία που η Τουρκία (ακόμη και μετά τον Ερντογάν) θα προσπαθήσει να επιβάλει σε όλη την περίμετρό της.
Απ’ την άλλη υπάρχει η ανατολική Μεσόγειος και το Αιγαίο – αυτά που ενδιαφέρουν την Ελλάδα.
Η Συρία έχει ΑΟΖ, όπως όλες οι χώρες που βρέχονται από θάλασσα. Μια φιλοτουρκική κυβέρνηση που θα έχει αναγνωριστεί στο μεταξύ από την παγκόσμια κοινότητα θα μπορούσε να… συνεισφέρει πολλά στις τουρκικές επιδιώξεις.
Γιατί η συριακή ΑΟΖ έχει σύνορο με την κυπριακή ΑΟΖ, κατ’ επέκταση με αυτό που η Τουρκία ισχυρίζεται πως είναι η ΑΟΖ του ψευδοκράτους που έχει στήσει στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο. Άρα θα πρέπει σίγουρα να περιμένουμε εξελίξεις και σε αυτό το θέμα, δηλαδή την περαιτέρω προώθηση του ψευδοκράτους απ’ την Τουρκία για να το αναγνωρίσει η διεθνής κοινότητα, ακόμη και μέσω μια “συμφωνίας” της Συρίας με το μόρφωμα στη βόρεια Κύπρο (μια συμφωνία α-λα-Λιβύη δηλαδή).
Αν το συριακό πείραμα της Τουρκίας πετύχει, τότε είναι απλά θέμα χρόνου όλη αυτή η ιστορία της φινλανδοποίησης και των συμφωνιών για καθορισμό ΑΟΖ να μεταφερθούν και δυτικότερα, στην ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Στα οποία ήδη η Τουρκία έχει κινηθεί είτε με συμφωνίες με την κυβέρνηση – μαριονέτα της Λιβύης είτε με συνεχείς αμφισβητήσεις της κυριαρχίας της Ελλάδας στο Αιγαίο Πέλαγος.
Είναι σαφές πως η Τουρκία (του Ερντογάν αλλά και η Τουρκία μετά από αυτόν) κινείται προς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Που στα καθ’ ημάς είναι η αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο. Πράγμα το οποίο σημαίνει τρία πράγματα:
1) οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι Έλληνες αξιωματούχοι θα πρέπει να είναι ιδιαιτέρως προσεκτικοί όταν μιλάνε και όταν πράττουν σχετικά με τις ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ διαφορές μεταξύ ημών και της Τουρκίας (που είναι αποκλειστικά η οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας).
2) η σημερινή κατάσταση στη Συρία επηρεάζει άμεσα την Ελλάδα, η οποία είναι σαφές πως ΔΕΝ θα πρέπει να κινηθεί όπως τα υπόλοιπα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ (τα συμφέροντα μας από ένα σημείο και έπειτα αρχίζουν και διαφοροποιούνται ουσιαστικά).
3) η συνεχής προσπάθεια της Τουρκίας να … ανακαλύψει τουρκική μειονότητα στην Ελλάδα (σε Θράκη ή Δωδεκάνησα) και να στήσει μια πέμπτη φάλαγγα είναι γεγονός. Στην Ελλάδα υπάρχουν μόνο Έλληνες πολίτες μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα κι όχι Τούρκοι που ξέμειναν εντός της ελληνικής επικράτειας μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών. Κι αυτό πρέπει να γίνει σαφές, προς κάθε κατεύθυνση.
Ο κόσμος αλλάζει. Κι αλλάζει ραγδαία και πολλές φορές βίαια. Δεν είναι όπως τον ξέραμε πριν από 50 χρόνια, ούτε καν όπως τον ξέραμε πριν από 15 ή 10 χρόνια.
Αν θέλουμε ηρεμία και αμετάβλητα σύνορα θα πρέπει να μεταβάλουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα ως χώρα.