Σήμερα συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από τη μέρα που η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο.
Πενήντα χρόνια κατοχής. Πενήντα χρόνια καταπάτησης του Διεθνούς Δικαίου. Πενήντα χρόνια από την 20η Ιουλίου του 1974, απ’ τη μέρα που οι Τούρκοι πάτησαν το πόδι τους στο Πεντεμίλι της Κερύνειας.
Τα ιστορικά γεγονότα είναι γνωστά στους περισσότερους – αν και θα πρέπει να γίνουν γνωστά σε όλους τους Έλληνες, σε όλες τις λεπτομέρειές τους.
Και τώρα, 50 χρόνια μετά, η Τουρκία ζητάει και τα ρέστα (έχοντας βρει και συμμάχους, που κάνουν τα ίδια), μιλώντας για νυχτερινές επισκέψεις, για γαλάζιες πατρίδες, και ζητώντας διεθνή αναγνώριση για το…“κράτος” που έστησε στη βόρεια Κύπρο από το 1983. Είναι προφανές πως η Τουρκία θεωρεί ότι έφτασε ο καιρός και ότι οι συνθήκες έχουν ωριμάσει ώστε να νομιμοποιήσει την κατάσταση ανομίας που δημιούργησε και διατηρεί από το 1974.
Με έναν γείτονα παραβατικό κατ’ επανάληψη, που έχει αναθεωρητικές τάσεις και που συνεχώς εκτοξεύει απειλές, η συμβίωση είναι δύσκολη. Και η Ελλάδα έχει έναν τέτοιο γείτονα, την Τουρκία.
Αν ο Ελληνισμός θέλει να πάει μπροστά, πρώτα θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη λήθη – ώστε να μην ξεχαστούν πράγματα που έγιναν, για να μην επαναληφθούν με τρόπο ακόμη πιο τραγικό.
50 χρόνια από την εισβολή, 50 χρόνια κατοχής. Που θα πρέπει να μας διδάξουν πολλά ως προς τον τρόπο που λειτουργούμε, που σκεφτόμαστε, που κρίνουμε, που διαλέγουμε φίλους και συμμάχους, που χαράσσουμε στρατηγικές για το μέλλον. Ειδικά στην εποχή που ζούμε, στην επικίνδυνη εποχή μας όπου πλέον ο κανόνας είναι η αμφισβήτηση των κανόνων.