Σαν σήμερα, 26 Απριλίου του 1986, στον πυρηνικό σταθμό «Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν», στο Τσερνόμπιλ της Ουκρανίας θέλησαν να κάνουν ένα πείραμα (ασφαλείας, υποτίθεται). Μέσα στη νύχτα.
Στο πλαίσιο του πειράματος αυτού, οι τεχνικοί έκλεισαν τα αυτόματα συστήματα ρύθμισης της ισχύος της τέταρτης μονάδας του σταθμού, καθώς και τα συστήματα ασφαλείας, αφήνοντας ωστόσο τον αντιδραστήρα να λειτουργεί με το 7% της ισχύος του.
Στη 1:23 το πρωί, μια αλυσιδωτή αντίδραση στον τέταρτο αντιδραστήρα προκάλεσε διαδοχικές εκρήξεις, οι οποίες τίναξαν στον αέρα το ατσάλινο κάλυμμα του αντιδραστήρα, βάρους χιλίων τόνων. Τεράστιες ποσότητες ραδιενεργού υλικού σκορπίστηκε στην ατμόσφαιρα και με τον άνεμο μεταφέρθηκε στις κοντινές γύρω περιοχές με ταχείς ρυθμούς.
Στις 28 Απριλίου, σουηδικοί σταθμοί παρατήρησης άρχισαν να καταγράφουν υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας και απαίτησαν μια εξήγηση. Παρότι η σοβιετική κυβέρνηση αποπειράθηκε αρχικώς να συγκαλύψει το γεγονός, στη συνέχεια αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι σημειώθηκε ένα “μικρό… ατύχημα”.
Τα στοιχεία που έχουν καταγραφεί (και ανακοινωθεί) μετά από την καταστροφή είναι συγκλονιστικά:
– 7.000 τόνοι μετάλλου και 400.000 κυβικά μέτρα σιδηροπαγούς σκυροδέματος, προκειμένου να θαφτούν οι εκατοντάδες τόνοι πυρηνικών καυσίμων και ραδιενεργών συντριμμιών μέσα σε μια σαρκοφάγο
– 31 άνθρωποι πέθαναν λίγο μετά την έκρηξη (επίσημα)
– περισσότεροι από 25.000 στρατιώτες και πολίτες από την Ουκρανία, τη Ρωσία, τη Λευκορωσία και άλλες Δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, οι οποίοι εστάλησαν στις εργασίες αποκατάστασης του σταθμού, έχουν χάσει τη ζωή τους από το 1986 μέχρι σήμερα,
– 8,4 εκατομμύρια άνθρωποι στις τρεις αυτές χώρες είχαν εκτεθεί στη ραδιενέργεια,
– έκταση 150.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων (δηλαδή, μια Ελλάδα και κάτι…!) έχει μολυνθεί
– περίπου 6 εκατομμύρια εξακολουθούν να ζουν σε μολυσμένες ζώνες.
Φυσικά, παρά την καταστροφή που θα διαρκέσει κάτι χιλιετίες, μυαλό δε βάλαμε κι έχουμε τον κάθε “ηγέτη” να μας απειλεί ότι είναι έτοιμος να πατήσει το κουμπί και εκβιάζει εάν δε γίνει το δικό του. Τι να πει κανείς…;