Μόνο έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί – ως αρχική εντύπωση – η ολιγόωρη επίσκεψη του Ερντογάν στην Αθήνα.
Υπογράφηκαν 15 συμφωνίες και μνημόνια, οι δηλώσεις Μητσοτάκη και Ερντογάν στην Αθήνα ήταν σε λογικό επίπεδο (αν εξαιρέσεις τις αναφορές του Τούρκου σε… τουρκικές μειονότητες) και έχουμε και τη συνέντευξη του Ερντογάν στην “Καθημερινή”.
Μέχρι εκεί όμως. Τίποτε περισσότερο.
Από εκεί και πέρα έχουμε τεράστιες διαφορές με την Τουρκία, διαφορές που εδράζονται στο ότι η Τουρκία έχει μια άλλη κοσμοθεωρία (που θυμίζει ώρες – ώρες τη θεωρία του “ζωτικού χώρου” που είχε η Γερμανία πριν από το 1939 κι όλοι ξέρουμε που οδήγησε). Και κυρίως έχουμε διαφορές επειδή η Τουρκία είναι τη στιγμή αυτή η μόνη χώρα στην περιοχή που έχει αναθεωρητικές τάσεις.
Θα μείνουμε σε 2-3 λεπτομέρειες που χαρακτηρίζουν αυτή την επίσκεψη – θα δείξει στο μέλλον που θα οδηγήσουν:
1. ο Ερντογάν στη συνέντευξη του είπε ότι δεν μας απειλούν αν δεν τους απειλήσουμε. Ας πούμε, τι κατάληξη θα έχει η τουρκική απαίτηση για αποστρατικοποίηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου;
2. οι τουρκική στάση ΔΕΝ αλλάζει: το casus belli εξακολουθεί να καθορίζει την τουρκική πολιτική τα τελευταία 30 χρόνια, οι εμμονές για τουρκικές μειονότητες στην Ελλάδα επαναλαμβάνονται με κάθε ευκαιρία, τα αεροπλάνα της Τουρκίας παραβιάζουν συνεχώς εθνικό εναέριο χώρο, η Κύπρος παραμένει υπό κατοχή εδώ και πενήντα χρόνια, η Τουρκία “ψάχνει” διαφορές εκεί που δεν υπάρχουν και δεν κλείνει οριστικά το θέμα της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας.
3. το πλάνο της υπόκλισης του Γεραπετρίτη την ώρα που ο Ερντογάν έμπαινε στο Προεδρικό. Όσο κι αν προσπάθησε να το διορθώσει μετά ο ίδιος (ή άλλοι), δεν διορθώνεται. Και το πλάνο δεν αλλάζει…
Εν ολίγοις, κρατάμε μικρό καλάθι (βασικά με τους Τούρκους – αναξιόπιστους εδώ και δεκαετίες – δεν είναι να κρατάς καλάθι, είτε μικρό είτε μεγάλο).
Και αναμένουμε τη συνέχεια, υπό την προϋπόθεση ότι οι όποιες συνομιλίες που γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες το τελευταίο διάστημα δεν θα δημιουργήσουν υποχρεώσεις για τη χώρα που δεν θα μπορεί μετά να τις πάρει πίσω…