Από όλα έχει η κατάσταση που διαμορφώνεται καθημερινά στον χώρο της κεντροαριστεράς / αριστεράς γενικότερα και του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ειδικότερα.
Διασπάσεις, αποχωρήσεις, ατέρμονες συζητήσεις, εκτόξευση κατηγοριών προς πάσα κατεύθυνση, διαφωνίες που φτάνουν στα όρια της θανάσιμης εχθρότητας, συμμαχίες που βασίζονται σε λυκοφιλίες της στιγμής ή σε φιλίες που σφυρηλατήθηκαν σε εφηβική ηλικία, προσωπικές φιλοδοξίες (ή μωροφιλοδοξίες). Όλα αυτά και πολλά ακόμη συνθέτουν ένα σκηνικό που αργά αλλά σταθερά καταδικάζει την κεντροαριστερά να μείνει πίσω τα επόμενα χρόνια.
Και στο βάθος μια όχι ακόμη πολύ ξεκάθαρη – αλλά υπαρκτή και αδιαμφισβήτητη – μάχη για την πρωτοκαθεδρία στον χώρο μεταξύ
- του ΠΑΣΟΚ (του νεώτερου, του ανδρουλάκειου)
- όσων θα απομείνουν στον ΣΥΡΙΖΑ (στον κασσελάκειο)
- όσων θα φύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ και θα δημιουργήσουν ένα ή περισσότερους πολιτικούς φορείς (ίσως παρέα με κάποιους άλλους με τους οποίους στο παρελθόν έχουν μαλώσει και τώρα συμμετέχουν σε υφιστάμενους φορείς).
Μιλάμε για μάχη σε έναν χώρο που όσο πάει και συρρικνώνεται εκλογικά – όχι επειδή δεν τον θέλει ο κόσμος αλλά επειδή ακόμη εκλείπουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, όπως π.χ. μια ηγετική φυσιογνωμία που θα ενώνει πραγματικά κι όχι συγκυριακά ή ένα πρόγραμμα που θα εμπνέει σιγουριά και σταθερότητα στον μέσο ψηφοφόρο.
Κάπως έτσι είναι με απλά λόγια η κατάσταση τη στιγμή αυτή. Μια κατάσταση που το μόνο που κάνει είναι να σπαταλά χρόνο και πόρους και να παράγει αποκλειστικά και μόνο απογοήτευση και αποστροφή (αντί να παράγει λύσεις για πολύ συγκεκριμένα προβλήματα, όπως π.χ. για την ακρίβεια στα ράφια και στους λογαριασμούς).
Ο τελευταίος λοιπόν ας κλείσει την πόρτα!
Αλλά ας έχει μαζί του χαρτί και μολύβι για να τα διανείμει σε όλους τους υπόλοιπους, ώστε να υπολογίζουν αν μπορούν να δημιουργηθούν κοινοβουλευτικές ή άλλου τύπου ομάδες και ομαδούλες που στο τέλος της ιστορίας θα έχουν από μικρή έως ελάχιστη ή ακόμη και μηδενική απήχηση…