Τις τελευταίες 469 ημέρες, από τις 20 Φεβρουαρίου του 2022, στην Ουκρανία μαίνεται ένας πόλεμος που ξεκίνησε με την εισβολή της Ρωσίας του Πούτιν.
Ένας πόλεμος που κάποιες μέρες είναι πρωτοσέλιδο και «παίζει» ψηλά στα διαδικτυακά sites ή το αντίθετο – τον «ξεχνάμε».
Η συγκεκριμένη σύρραξη (στην οποία έχουν εμπλακεί και ιδιωτικοί στρατοί που κάνουν την άκρως βρώμικη δουλειά για λογαριασμό της Ρωσίας, όπως η Wagner ή Τσετσένοι πολέμαρχοι) επανήλθε στα πρωτοσέλιδα και στην επικαιρότητα λόγω της κατάρρευσης ενός φράγματος στη νότια Ουκρανία.
Μια κατάρρευση για την οποία δεν θα μαθευτεί ποτέ ποιος ευθύνεται: αν είναι δηλαδή δουλειά των Ρώσων (ή κάποιου εκ των συνεργατών τους) ή αν είναι δουλειά των Ουκρανών. Το θέμα όμως δεν είναι το ποιος ευθύνεται αλλά το ότι μιλάμε για ένα ακόμη καραμπινάτο έγκλημα πολέμου – αφού το Διεθνές Δίκαιο επιθέσεις τέτοιου τύπου τις έχει κατατάξει στα εγκλήματα πολέμου.
Κάποια έρευνα έχει ήδη ξεκινήσει αλλά ποτέ δεν θα μαθευτεί η αλήθεια.
Φυσικά κάθε φορά που συμβαίνει ένα τέτοιας διάστασης γεγονός σ’ αυτόν τον πόλεμο (στον οποίο έως τώρα υπολογίζεται ως έχουν χάσει τη ζωή τους δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες και περίπου 9 χιλιάδες άμαχοι) ο νους όλων πηγαίνει στη πυρηνικό εργοστάσιο της Ζαπορίζια και τι θα μπορούσε να συμβεί αν κάποιος εκ των εμπλεκομένων αποφασίσει να το μετατρέψει και αυτό σε στόχο, όπως έκανε με το φράγμα….