Τι να πεις κι από που να ξεκινήσεις! Από τις διαδηλώσεις με τα γνωστά πλέον ξεχωριστά “μαγαζιά”; Από τους με το ζόρι προστάτες των εργαζομένων; Από τους εργοδότες που παρέα με υπουργούς βγαίνουν στα social media και γεμάτοι καμάρι υποδεικνύουν στους εργαζομένους τους τι να ψηφίσουν κι ένας δεν βγαίνει να πει κάτι;;
Ή να πάμε λίγο μακρύτερα, στη Γαλλία όπου οι διαδηλώσεις εξελίχθηκαν σε κανονικά πεδία μαχών επειδή ο Μακρόν άλλαξε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης;
Φυσικά έχουμε και τους γνωστούς δεκάρικους – αυτούς είναι που δεν πρέπει να τους ξεχνάμε!
Τι άλλο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε;;
– Το ζοφερό εργασιακό περιβάλλον με το οποίο σίγουρα θα έρθουν αντιμέτωπα τα παιδιά μας.
– Τις λύσεις της πλάκας για το συνταξιοδοτικό που βλέπουμε σε όλη την Ευρώπη (Μια Ευρώπη που κάνει πως παίρνει στα σοβαρά την υπογεννητικότητα και υποτίθεται πως ψάχνει να βρει λύσεις αλλά στο μεταξύ θα μας κοτσάρει και ιδιώτες στα συνταξιοδοτικά για να μας … σώσουν. Πάλι!)
– τα 14 εκατομμύρια θέσεις εργασίας που θα καταργηθούν μέσα στα επόμενα 4 χρόνια, όπως ειπώθηκε στο WEF που έγινε στο Νταβός τις προηγούμενες ημέρες; (η συγκεκριμένη μελέτη αφορά μικρό αριθμό χωρών και βασίστηκε πάνω σε δεδομένα λίγων – για τα παγκόσμια δεδομένα – εταιριών).
– την ολοένα και μικρότερη αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, αφού οι αυξήσεις (εάν και όταν δίνονται) δεν μπορούν να καλύψουν τον πληθωρισμό και τις συνεχείς αυξήσεις στα τρόφιμα, στην ενέργεια, στις τηλεπικοινωνίες, στις δαπάνες για υγεία και παιδεία (τα δυο τελευταία σε κάποιες χώρες υποτίθεται πως παρέχονται δωρεάν).
Αυτά και πολλά ακόμη θα πρέπει να κοιτάμε τις Πρωτομαγιές. Χωρίς μαγαζάκια. Και κυρίως χωρίς παρωπίδες…