Και κάπως έτσι ξεκινά η προεκλογική περίοδος. Με τον Πρωθυπουργό να πηγαίνει στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να της ζητά να προχωρήσει στη διάλυση της Βουλής και στην προκήρυξη των εκλογών.
Θυροκολλείται στη Βουλή το διάταγμα για τη διάλυσή της, τοποθετούνται ως είθισται υπηρεσιακοί υπουργοί σε “κομβικά” υπουργεία και μπαίνουμε σε μια διαδικασία η οποία είναι ακόμη άγνωστο πόσο θα διαρκέσει. Να κρατήσει μόνο έναν μήνα είναι μάλλον απίθανο (δηλαδή για να βγει αυτοδύναμη Κυβέρνηση από τις 21 Μαΐου).
Πιο πιθανό είναι να τελειώνουμε με τα εκλογικά κάπου στα μέσα του Ιούλη. Μετά από τις “δεύτερες” εκλογές. Αν ούτε τότε βγει άκρη, τότε θα πάμε σε μια ακόμη εκλογική αναμέτρηση – οπότε πιάνουμε φθινόπωρο.
Από τους περισσότερους πολιτικούς μας ας μην αναμένουμε τίποτε περισσότερο από τοξικό και πολωμένο κλίμα. Γεμάτο παρελθοντολογία, σκανδαλολογία κι άναρθρες κραυγές διανθισμένες με όμορφες λεξούλες για να υπάρχει και μια “πολιτική” διάσταση στον λόγο τους.
Ένας λογικός άνθρωπος θα περίμενε να δούμε σοβαρές αντιπαραθέσεις, με ξεκάθαρο πολιτικό λόγο, με αντιπαραβολές των προγραμμάτων των κομμάτων, με συζήτηση για όσα πραγματικά καίνε την κοινωνία.
Τέτοιο πράγμα ας μην περιμένουμε από τους πολλούς. Ελάχιστοι υποψήφιοι θα επιλέξουν αυτό τον δρόμο. Η συντριπτική πλειοψηφία θα επιλέξει γνωστές μεθόδους που θα στέλνουν τη μπάλα στην κερκίδα. Αλλού θα πάνε τη… βαλίτσα και θα βλέπουμε παράλληλους μονολόγους κι όχι συζητήσεις για τα πραγματικά προβλήματα.
Και για το τέλος κάτι που έχουμε ξαναπεί: μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Μη αρχίσουμε πάλι σε ένα εξάμηνο το παραμυθάκι ότι φταίνε οι πολιτικοί για όλα τα δεινά. Κάποιος τους έστειλε στη Βουλή, μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία που ονομάζεται “εκλογές” και που ξεκινά άμεσα. Κι αυτός ο κάποιος είμαστε εμείς…
