Έναν χρόνο μετά από την ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία (στις 24 Φεβρουαρίου 2022), πέντε – έξι είναι τα πράγματα που πρέπει να σημειωθούν και να τα έχουμε υπόψη:
1) ο πόλεμος που ξεκίνησε ο Πούτιν άλλαξε τον πλανήτη ίσως στον ίδιο βαθμό που τον άλλαξε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και σίγουρα περισσότερο κι απ’ την πτώση του ανατολικού μπλοκ. Κι όσο αυτός ο πόλεμος θα συνεχίζεται, τόσο ο κόσμος θα αλλάζει. Προς το χειρότερο φυσικά και προς όφελος των ισχυρών αυτού του πλανήτη…
2) ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μια ξεκάθαρη περίπτωση εισβολής και κατοχής (ακριβώς όπως συμβαίνει και στην Κύπρο)
3) έναν χρόνο μετά κανείς δεν γνωρίζει τις πραγματικές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές – ούτε καν οι ίδιοι οι άμεσα εμπλεκόμενοι! Αρκεί να αναφερθεί ότι μόνο οι αγνοούμενοι εικάζεται πως ξεπερνούν τους 15.000 (μια Αλεξάνδρεια δηλαδή αγνοείται!!!)
4) οφείλουμε ως άνθρωποι, ως Έλληνες και ως χώρα να στεκόμαστε πάντοτε απ’ τη σωστή πλευρά της Ιστορίας – αναθεωρώντας όμως και προσαρμόζοντας κατάλληλα τον βαθμό και τον τρόπο της εμπλοκής μας σ’ όλον αυτό τον παραλογισμό στην Ουκρανία.
5) οφείλουμε να αντιληφθούμε κάποια στιγμή πως δεν υπάρχουν φίλοι, ομόδοξα τόξα, πιστοί σύμμαχοι κι άλλα τέτοια όμορφα. Όλα είναι θέμα συμφερόντων, τα οποία καθορίζουν τις σχέσεις και κυρίως τις λεπτομέρειες των σχέσεων.
6) οι αναθεωρητικές τάσεις ορισμένων δεν αλλάζουν, απλά πηγαίνουν προς τα πίσω χρονικά (ίσως επειδή μια φυσική καταστροφή “χαλάει” τα σχέδια και το χρονοδιάγραμμά τους).
Ας έχουμε λοιπόν στο νου μας τα παραπάνω (κι άλλα τόσα), προτού αρχίσουμε να λέμε ή να γράφουμε διάφορα.
Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά χάσιμο πολύτιμου χρόνου, λόγια του αέρα που χρυσώνουν το χάπι και που λέγονται ή γράφονται για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα (ή που δείχνουν την ανοησία μας, την ασχετοσύνη μας ή τις ιδεοληψίες μας).
Ας ρωτήσουμε γι’ αυτό που συμβαίνει (τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Ρωσία) αυτούς που πριν από έναν χρόνο ζούσαν όπως εμείς, διασκέδαζαν στα δικά τους καρναβάλια ή στις δικές τους πολιτιστικές εκδηλώσεις όπως εμείς, είχαν την δική τους καθημερινότητα όπως εμείς, κυρίως όμως είχαν ζωντανούς δίπλα τους συγγενείς – φίλους – γείτονες ακριβώς όπως εμείς. Τώρα δεν έχουν τίποτε από αυτά…
(οι πιέσεις στους Ουκρανούς – ακόμη κι από αυτούς που τους εξοπλίζουν εδώ και 12 μήνες – για να καθίσουν στο τραπέζι με τους Ρώσους και “να τα βρούνε” δεν έχουν να κάνουν τόσο με την διεθνή έννομη τάξη ή με την πρόθεσή τους να σταματήσει ο πόλεμος για τους λόγους που όλοι νομίζουμε. Όχι, δεν έχουν τόσο τετριμμένες και …. πεζές ανησυχίες! Απλά, έχει γίνει πλέον ασύμφορος οικονομικά για τους ίδιους αυτός ο πόλεμος. Και θέλουν να τον λήξουν το συντομότερο δυνατό, αφού τα λεφτά που χάνονται είναι δεκάδες δισεκατομμύρια…)