Εντελώς ακατανόητη είναι η απόφαση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., Αλέξη Τσίπρα να αποσύρει από όλες τις ψηφοφορίες του Κοινοβουλίου το κόμμα του (πλην αυτής για τα νεοναζιστικά και νεοφασιστικά μορφώματα), σε μια προσπάθεια να τονίσει με ακόμη πιο έντονο τρόπο την αντιπολιτευτική του γραμμή.
Δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα που πάσχει σε δυο βασικά σημεία, τα οποία “πληρώνουμε” σχεδόν καθημερινά.
Το πρώτο που η χώρα “πληρώνει” είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχει Συνταγματικό Δικαστήριο. Και η έλλειψη αυτή δεν είναι κάτι το τυχαίο, είναι μια συνειδητή απόφαση των ίδιων των κομμάτων (που όταν είναι στην Κυβέρνηση κάνουν την παλαβή ενώ όταν είναι στην αντιπολίτευση διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους).
Το δεύτερο είναι το γεγονός ότι οι λεγόμενες “εξουσίες” δεν είναι και τόσο… διαχωρισμένες όσο θα έπρεπε να είναι. Υπάρχει μια ιδιότυπη διαπλοκή μεταξύ τους, χωρίς καν να υπάρχει σύστημα ελέγχου και ισορροπιών.
Αν βάλετε στο τοπίο και άλλες παθογένειες, όπως ας πούμε το ότι ελάχιστες φορές έχουν γίνει εκλογές αφού έχει κλείσει πλήρως η τετραετία για την οποία εκλέγουμε μια Κυβέρνηση, το ότι υπάρχει μια αρρωστημένη σχέση με την Εκκλησία (που της επιτρέπεται – χάρην ψηφοθηρίας – να εμπλέκεται παντού), το ότι η ασυλία των κοινοβουλευτικών άπειρες φορές εκλαμβάνεται ως ασυδοσία, τότε τα πράγματα είναι πιο προβληματικά από όσο πιστεύουμε.
Πολιτικοί τακτικισμοί παντού λοιπόν, με κινήσεις που αποσκοπούν μόνο στη δημιουργία εντυπώσεων. Που κρατάνε τη χώρα πίσω.
(όσο για την απόφαση Τσίπρα;;
Παντελώς λανθασμένη στην ουσία της και σε εντελώς λάθος χρόνο, μόλις 3 μέρες μετά από την καταψήφιση της πρότασης μομφής. Ενώ η απαίτηση για εκλογές και μάλιστα εντός συγκεκριμένου διαστήματος δε σημαίνει απολύτως τίποτε, απ’ τη στιγμή που ο ίδιος ο Μητσοτάκης – έκθετος για αρκετά πράγματα, παρά την κάλυψη που του παρείχε η δική του κοινοβουλευτική ομάδα – έχει βγει και έχει δηλώσει πως κάποια στιγμή η Βουλή θα διαλυθεί νωρίτερα από το εκ του Συντάγματος προβλεπόμενο κλείσιμο της τετραετίας).