… και κανά διαμάντι χαμένο και παραγκωνισμένο
Αυτές τις μέρες που τα πράγματα ήταν εμφανώς πιο χαλαρά διαβάσαμε πολλά, με αφορμή το Κατάρ-γκέϊτ.
Και σε όλα όσα διαβάζαμε βλέπαμε να πρωταγωνιστεί πολύ lobbying, υπέρμετρη tech, πολλή “τεχνητή νοημοσύνη”, τεχνολογία blockchain, νεοφυείς επιχειρήσεις ή αλλιώς startups, κυβερνοασφάλειες και άλλα τέτοια ωραία.
Έπαιζαν επίσης “συμβουλευτικές επιχειρήσεις” (που δεν δίνουν πραγματικές συμβουλές αλλά έχουν συμβολές στο ξεκοκκάλιασμα του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού), ακούγονταν κάτι “ομάδες εργασίας” και ανακαλύπτονταν ασταμάτητα και πολλές και διαπλεκόμενες μεταξύ τους ΜΚΟ.
Κοντά σε όλα αυτά έρχονται να κολλήσουν τα πολλά λεφτά που πάνε κι έρχονται μέσα σε βαλίτσες, τα γυαλιστερά και φιρμάτα ντυσιματάκια των πρωταγωνιστών και των πρωταγωνιστριών, τα όμορφα φρεσκοξυρισμένα φρεσκοβαμμένα και πάντα χαμογελαστά πρόσωπα (γιατί να μην είναι χαμογελαστά άλλωστε, το χρήμα ρέει άφθονο και δεν είναι δικό τους)…
Σε μια τέτοια Ευρώπη ζούμε, όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε. Στην Ευρώπη που πρωτίστως ενδιαφέρεται να κάνει μπίζνες και να προωθήσει συμφέροντα. Και λιγότερο να παράξει πραγματική και ουσιαστική πολιτική ώστε η ζωή των 445 εκατομμυρίων (και βάλε) κατοίκων της να βελτιωθεί.
Εκεί την κατάντησαν την ΕΕ, την σάπια (κι αυτό το τονίζουμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια) Ευρωπαϊκή Ένωση.
Με “πολιτικούς” που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ούτε απ’ έξω από το Ευρωκοινοβούλιο δεν θα τους άφηναν να περάσουν, όχι να μπουν μέσα και να γίνουν μέλη του!!! (κι αν αυτό σας θυμίζει πολλά που να σχετίζονται με το δικό μας Κοινοβούλιο στην Αθήνα, δεν κάνετε λάθος). Μια σημείωση όμως: αυτοί οι “πολιτικοί” κάπως πήγαν στο Στρασβούργο, δεν άνοιξαν την πόρτα και μπήκαν απρόσκλητοι! Κάποιοι τους έστειλαν. Μήπως εμείς, που πάλι γίναμε πεφτοσυννεφάκηδες;;;
Είναι πλέον (χίλιες φορές) αποδεδειγμένο ότι η Ε.Ε. σήμερα είναι μια Ένωση που ουδεμία σχέση έχει με την Ένωση του De Gasperi, του Mansholt, του Hallstein, του Spinelli, του Schuman ή ακόμη-ακόμη και του “δικού μας”, του Καραμανλή.
Κάπως έτσι φτάσαμε και στην ενίσχυση της “άλλης Ευρώπης”, της εμφανώς πιο σκοτεινής Ευρώπης: βγαίνουν δημόσια και ανερυθρίαστα τύποι σαν τον Όρμπαν και ζητούν την κατάργηση του Ευρωκοινοβουλίου (κάπου εδώ δεν γελάμε, κάπου εδώ κλαίμε!)
Απ’ το ένα σκοτάδι στο άλλο δηλαδή. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Απ’ τη Σκύλλα στη Χάρυβδη. Από τον Άννα στο Καϊάφα.
Σκοτάδια και μαυρίλες έχει πολλά: το αριστερό ή το δεξιό σκοτάδι, το επιχειρηματικό, το “φιλανθρωπικό”, το λαϊκίστικο, το κυριλέ, το φτωχομπινέδικο, το γυαλιστερό, το χαμηλού προφίλ, το σνόμπ, το σκοτάδι του επιδειξία, το γιλαντζί σοφιστικέ.
Όμως η επιλογή στο τέλος είναι πάντα μια: ή πορεύεσαι με το σκοτάδι που επιλέγεις και πιάνεις πάτο ή αποφασίζεις να βγεις επιτέλους στο φως…