Συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας πραγματοποιήθηκαν σε όλη τη χώρα την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο της γενικής 24ωρης απεργίας που είχε κηρυχθεί.
Για πολλοστή φορά τα διάφορα… μαγαζάκια έκαναν το καθένα τη δική του συγκέντρωση (προφανώς επειδή άλλα είναι τα προβλήματα που έχει ο δεξιός κι άλλα ο κεντρώος ή ο αριστερός εργαζόμενος), έγιναν από μικροφώνου κάποιες διαπιστώσεις (οι περισσότερες σωστές) κι αφού μέτρησε ο καθένας τα κουκιά και τις δυνάμεις του τελείωσε η ιστορία.
Πρόκειται μια επαναλαμβανόμενη ιστορία, τις τελευταίες δεκαετίες – μια ιστορία που στο τέλος της ο πραγματικά χαμένος είναι ο εργαζόμενος. Οι κατά τόπους και σε πανελλαδικό επίπεδο κατ’ επάγγελμα εργατοπατέρες και εργατομητέρες τη δουλειά τους την έκαναν (αναγκαστικά ακολουθούμενοι κι από πραγματικά αγνούς συνδικαλιστές), θα δώσουν και μια αναφορά εκεί που πρέπει και τέλος…
Τα προβλήματα όμως παραμένουν, με μεγαλύτερο όλων το ύψος ημερομισθίων – μισθών – συντάξεων που «δεν ακολουθούν» (για να το θέσουμε απλά) την ίδια πορεία που έχουν οι τιμές αγαθών και υπηρεσιών. Με ψάθινα ή μεταλλικά καλάθια, με αυξήσεις της πλάκας που δεν μπορούν να… προλάβουν τον πληθωρισμό ή με κοινωνικο-οικονομικές πολιτικές που δεν παρεμβαίνουν πραγματικά και δεν προλαβαίνουν εν τη γενέσει του το πρόβλημα, δουλειά δεν γίνεται!
Φυσικά το ακόμη πιο μεγάλο πρόβλημα είναι άλλο κι ελάχιστοι έχουν το θάρρος να το παραδεχθούν δημόσια και ξεκάθαρα: όσο περνούν τα χρόνια η συμμετοχή σε κάθε είδους παρόμοια διαμαρτυρία γίνεται ολοένα και μικρότερη, κυρίως εξαιτίας των διαφόρων «καπελωμάτων» – και παρά το γεγονός ότι η χώρα μας επί μια 15ετία βιώνει τη μια κρίση μετά απ’ την άλλη.
(όποιος έχει αμφιβολία για τα παραπάνω ας ρίξει μια ματιά σε φωτογραφίες ή βίντεο της 9ης Νοεμβρίου και σε άλλες φωτογραφίες ή βίντεο, παλαιότερων κινητοποιήσεων. «Μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις» ακούστηκε ορθά κάπου εκεί, στις αρχές του 20ου αιώνα)