Επειδή ενίοτε ξεχνιόμαστε (κάποιοι που ήταν μέσα όντως … “ξεχάστηκαν” κι εξαργυρώνουν σαν αν μην υπάρχει αύριο), πρέπει να πούμε πως το μήνυμα του Πολυτεχνείου εξακολουθεί να παραμένει επίκαιρο – ίσως πιο “φρέσκο” ακόμη κι από τότε, απ’ το 1973. Προκαλεί τον τρόμο και κάποιοι επιδιώκουν να το θάψουν, επειδή μπορεί να φέρει ανατροπές.
Δεν μετρούνται όλα με το τελευταίο μοντέλο του iphone, με ένα ακριβό γερμανικό αυτοκίνητο ή με χρυσά πόμολα σε ένα σπίτι 250 τετραγωνικών. Ναι, η επιδίωξη και στο τέλος η απόκτηση των παραπάνω (όταν πραγματικά αξίζεις να τα αποκτήσεις, με σκληρή δουλειά κι όχι με λοβιτούρες και πατώντας επί πτωμάτων) δεν είναι κακό πράγμα. Το κακό όμως συμβαίνει, όταν στην πορεία προς αυτά ξεχνάς ότι υπάρχουν τα άλλα, τα πραγματικά σπουδαία.
Για να φτάσεις στο iphone, στο ακριβό αυτοκίνητο και στο σπίτι των 250 τετραγωνικών και να είσαι “κύριος” με όλη τη σημασία της λέξης, πρέπει συνεχώς να επιδιώκεις να υπάρχουν ίσες ευκαιρίες και ίση αντιμετώπιση σε όλα τα επίπεδα, για όλους. Και το σημείο εκκίνησης είναι ένα: ψωμί για όλους, παιδεία για να βγούμε από τους κάθε είδους μεσαίωνες και ελευθερία για να μπορούμε ανεμπόδιστα να σκεφτόμαστε το διαφορετικό.
Ίσως για αυτόν τον λόγο 49 χρόνια μετά, κάποιοι ακόμη τρομάζουν κάθε φορά που ακούν το μήνυμα του Πολυτεχνείου…