Και για πολλοστή φορά η αριστερά – κεντροαριστερά θα φάει καμιά δεκαετία σε ομφαλοσκοπήσεις, πρώτα για να αποφασίσει τις διαδικασίες και μετά για να ξεκινήσει να συζητά τι έφταιξε και πάτωσε!
Μπορεί να είμαστε στην αρχή των αναλύσεων ή των “αναλύσεων” για το πως τελικά εξελέγη η πιο συντηρητική και ακραία Κυβέρνηση των τελευταίων 90 ετών στην Ιταλία, μπορεί να είμαστε στη φάση που όλοι οι “ανησυχούντες” εκφράζονται με τα … “καλύτερα” λόγια για τη Μελόνι και την παρέα της, ας δούμε όμως κάτι, επειδή μόνο τρία (3) πράγματα είναι αυτά που μπορούν να μας δώσουν την πραγματική εικόνα αυτού που συνέβη στην Ιταλία:
1) Η προεκλογική κατάσταση στην κοινωνία
Εκ των πολιτικών που σήμερα “χτυπιούνται” στα πατώματα για το αποτέλεσμα – τόσο στην Ιταλία όσο κι εκτός αυτής, ΟΥΔΕΙΣ δεν έδωσε σημασία την οικονομική κατάσταση των μεγάλων μαζών και στα εισοδήματα που αυτές έχασαν την τελευταία δεκαετία/δεκαπενταετία.
ΟΥΔΕΙΣ δεν έδωσε στον κόσμο ένα σοβαρό, κοστολογημένο και κυρίως αιτιολογημένο σχέδιο που να δείχνει την έξοδο από την κρίση που έχει συρρικνώσει εισοδήματα κι έχει αλλάξει προς το χειρότερο τις ζωές όλων. Για να μην πάμε και μιλήσουμε και για άλλους τομείς πλην της Οικονομίας, όπως π.χ. η Δικαιοσύνη ή το Κοινωνικό Κράτος ή η δημόσια δωρεάν Παιδεία…!
Δεν είναι δυνατόν όλοι αυτοί που ψήφισαν την Μελόνι και την παρέα της (ειδικά όμως την Μελόνι) να είναι τόσο ακροδεξιοί ή τόσο συντηρητικοί τύποι! Τι έγινε;; Είδαν αδιαφορία από τα “κατεστημένα”, από τα “συστημικά”, από τα “παραδοσιακά” κόμματα και πήγαν στη Μελόνι, δίνοντάς της ένα ξεγυρισμένο 26%.
Και στο κάτω – κάτω, τα τελευταία χρόνια εκτός από τους πραγματικά κολλημένους ή τους λειψούς στα μυαλά, δεν ξέρω κάποιον που να είναι τόσο εμμονικός ή μαζοχιστής ώστε να θέλει να ψηφίσει έναν πολιτικό ή ένα κόμμα που βλέπει ότι κάνει κακό στην τσέπη του και στη ζωή του αλλά κυρίως δεν κάνει τίποτε για να ανατρέψει αυτό το κακό!
2) Η προεκλογική κατάσταση στην πολιτική σκηνή
Τα δεξιά – κεντροδεξιά – ακροδεξιά κόμματα συνασπίστηκαν (παρά τις διαφορές τους) και κατέβηκαν ως μια συμμαχία. Τα αριστερά – κεντροαριστερά κόμματα δεν ήταν δυνατόν να κάνουν κάτι τέτοιο και να συνασπιστούν. Βασική αιτία ήταν το γεγονός ότι ο ένας αρχηγός έθαβε όρθιο τον άλλον. Δεν θα πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι αιτία για την πτώση της τελευταίας Κυβέρνησης, αυτής του Ντράγκι το καλοκαίρι του 2022, δεν ήταν η αντιπολίτευση ή κάτι άλλο εξωγενές, αλλά οι διαφωνίες μεταξύ των εταίρων σε ένα νομοσχέδιο σχετικό με την οικονομική ενίσχυση των νοικοκυριών για να ξεπεραστεί η κρίση.
Είχαν μαζευτεί και πολλοί πρώην πρωθυπουργοί και σωτήρες (οι περισσότεροι κάποτε μέλη του Δημοκρατικού Κόμματος) και πολλά κόμματα στην Κεντροαριστερά και την Αριστερά. Και ο καθένας έκανε το παιχνίδι του και κοιτούσε την επιβίωση του δικού του – διακριτού – μαγαζιού.
3) Το εκλογικό σύστημα
Η Ιταλία είχε μια διπλή ατυχία σ’ αυτές τις εκλογές. Πρώτη ατυχία ήταν η μείωση κατά 345 των εδρών στο Κοινοβούλιό της (μείον 230 στη Βουλή, μείον 115 στη Γερουσία). Μια τέτοια κατάσταση αυτόματα δημιουργεί άλλα δεδομένα σε επίπεδο αντιπροσώπευσης, σε επίπεδο υπολογισμού των ψήφων και μετατροπής τους σε έδρες, σε επίπεδο εκλογικών περιφερειών που εκλέγουν είτε με το ένα σύστημα είτε με το άλλο.
Η δεύτερη ατυχία ήταν το εξαιρετικά περίπλοκο και εξωπραγματικά άδικο εκλογικό σύστημα, που φέρει το όνομα Rosatellum bis. Ένα μίγμα αναλογικού και πλειοψηφικού που φέρνει τα πάνω-κάτω και δεν “στέλνει” στη Βουλή το μήνυμα που βγάζει η κάλπη. Να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο σύστημα επιτρέπει (και ευνοεί) συμμαχίες που γίνονται ακόμη και στο πόδι, χωρίς να είναι ανάγκη να υπάρχει κοινό ψηφοδέλτιο ή υποψήφιοι. Ο καθένας το μαγαζάκι του αλλά για τον νόμο θεωρούνται “συμμαχία” και όλοι μαζί. Αυτό η συμμαχία που κέρδισε το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο. Η άλλη πλευρά θα φάει καμιά δεκαετία σε ομφαλοσκοπήσεις μέχρι να αποφασίσει τις διαδικασίες για να ξεκινήσει να συζητά τι έφταιξε και πάτωσε στις εκλογές.
Οπότε, καταλήγοντας:
αντί οι κάθε είδους και συνομοταξίας αριστεροί, κεντροαριστεροί και κεντρώοι να ρίχνουν μαύρες πλερέζες και να γράφουν λυπητερά σεντόνια για τη νίκη της Μελόνι και της παρέας της (Σαλβίνι, Μπερλουσκόνι, Λούπι) χρησιμοποιώντας ξεπερασμένα κλισέ, το καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν είναι να δούνε πρώτα τι ήταν αυτό που οδήγησε στη νίκη αυτό τον συγκεκριμένο πόλο.
Αρκετά πια με την αριστεροσύνη του χαβιαριού και τις περισπούδαστες και χαοτικές σοσιαλδημοκρατικές αναλύσεις. Τα γράμματα είναι απλά: το κέντρο και η αριστερά ήταν ανίκανοι να προστατεύσουν τον κόσμο από ένα αδηφάγο κοινωνικό-οικονομικό σύστημα που λειτουργεί στη βάση του “όποιος έχει λεφτά επιζεί, οι υπόλοιποι είναι καταδικασμένοι”.
Τον εγκατέλειψαν αυτό τον κόσμο, ίσως δε να τον θυσίασαν κιόλας στο βωμό των κάθε είδους προσωπικών και μικροκομματικών επιδιώξεων. Κι ο κόσμος με τη σειρά του εγκατέλειψε το κέντρο και την αριστερά. Έτσι πάει…
Ας τα βλέπουν αυτά λοιπόν, γιατί αυτή είναι η πραγματική εικόνα. Ας τα βλέπουν όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και στην Ελλάδα!
Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα.
(τα ίδια – με κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις – ισχύουν και για τα κεντροδεξιά κόμματα. Αν κάποιος δει τα αποτελέσματα ανά κόμμα στις Ιταλικές εκλογές θα δει πως πάτωσαν κι αυτά, επειδή απομακρύνθηκαν από την κοινωνία και τα προβλήματά της…)