Δεν ξέρω αν το έχετε διαβάσει ή ακούσει, όμως οι… “πολιτισμένοι” αυτού του κόσμου αρχίζουν το συντομότερο δυνατό τις εξαγωγές ανθρώπων.
Πόλεμοι, λοιμοί, κλιματική αλλαγή, φτώχεια, καταπιεστικά καθεστώτα οδηγούν εκατομμύρια άτυχους αυτού του πλανήτη στο δρόμο της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, τις περισσότερες φορές της παράνομης μετανάστευσης (γιατί συνήθως δεν υπάρχει χρόνος για να κάνεις τα… χαρτιά σου και να περιμένεις απάντηση από κάπου).
Μετρώνται σε αρκετά εκατομμύρια αυτοί που αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη σε άλλες χώρες, με πρώτη επιλογή τους την Ευρώπη (όσοι είναι από την Ασία και την Αφρική) ή τις ΗΠΑ (από την κεντρική ή τη λατινική Αμερική).
Αναμφίβολα μεταξύ των ανθρώπων που όντως χρήζουν βοήθειας έχουν τρυπώσει και άλλοι, που ως σκοπό τους έχουν την αποσταθεροποίηση χωρών που είναι προορισμοί (πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν και “πρόσφυγες” ή “μετανάστες” που είναι πηγές πρόκλησης αποσταθεροποίησης σε διατεταγμένη υπηρεσία).
Μετά τη σύντομη παρουσίαση, στο δια ταύτα: υπάρχουν χώρες, όπως η Δανία ή το Ηνωμένο Βασίλειο που έχουν προχωρήσει ένα βήμα πιο μπροστά στη… “διαχείριση” των παράνομα εισερχόμενων στο έδαφός τους προσφύγων και μεταναστών.
Κι έχουν προχωρήσει σε συμφωνίες με άλλες χώρες (ας τις πούμε “τρίτες” για να γίνουμε κατανοητοί), ώστε να στείλουν σε αυτές όλο αυτό τον κόσμο.
Συνήθως οι χώρες προέλευσης των παράνομων μεταναστών ή των προσφύγων είναι μακριά και δεν συνεργάζονται ώστε να γίνει επαναπατρισμός τους σε αυτές. Το κόστος επίσης είναι ένας σημαντικός (ανασταλτικός) παράγοντας τον οποίο υπολογίζουν οι χώρες – προορισμοί.
Οπότε φτάσαμε στην κατάσταση που περιγράψαμε πιο πάνω: γίνονται συμφωνίες με άσχετες, τρίτες, χώρες με σκοπό την “εξαγωγή” ανθρώπων.
Για παράδειγμα, η Δανία ανακοίνωσε ότι θα στέλνει όσους αιτούνται άσυλο σε κέντρα υποδοχής προσφύγων στη … Ρουάντα. Μάλιστα θα υπάρχει και το ενδεχόμενο να μείνουν μόνιμα σ’ αυτή τη χώρα της Αφρικής.
Στα χνάρια της Δανίας βαδίζει και η Μεγάλη Βρετανία, που ίσως και να ξεκίνησε νωρίτερα όμως είναι λίγο πίσω στις συνομιλίες της με τη Ρουάντα.
Δημοσιεύματα αναφέρουν κι άλλες χώρες οι οποίες θα χρησιμοποιηθούν ως σταθμοί μετεγκατάστασης προσφύγων: Ερυθραία, Αιθιοπία ή ακόμη και η Αίγυπτος.
Σε απλά ελληνικά: θα φτάσουμε σε τέτοιο σημείο ώστε μόλις μια χώρα θα κρίνει ότι δεν θέλει (ή δεν αντέχει ως κοινωνία) άλλους αιτούντες άσυλο, θα τους ξαποστέλνει σε μια τρίτη χώρα που θα λειτουργεί ως ένα μεγάλο κέντρο “υποδοχής”.
Μπαίνουμε ταχύτατα σε μια περίοδο κατά την οποία θα ξεχάσουμε διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις, θα ξεχάσουμε τους πραγματικούς λόγους που κάποιος αποφάσισε να ξεσπιτωθεί κι αντί να εξετάσουμε τι και ποιος φταίει (κι έρχονται προς την Ευρώπη ή τη βόρεια Αμερική), θα πετάμε κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ή δολάρια ως… “ενίσχυση” σε μια τρίτη χώρα και θα τους στέλνουμε εκεί.
“Μακριά απ’ τον κώλο μας κι ας είναι και μια σπιθαμή”, που λέει ο λαός.
* ορθά κάποιος θα μπορούσε να πει πως αυτό το πράμα (δηλαδή κουνάμε τα λεφτά στον αέρα και κάποιες χώρες τα αρπάζουν για να κρατήσουν στο έδαφός τους όλο αυτό τον κόσμο) γίνεται εδώ και πολλά χρόνια. Η Τουρκία είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Η Τουρκία που έχει όμως προχωρήσει ένα βήμα ακόμη πιο πέρα: εργαλειοποιεί το προσφυγικό ή ζητάει ολοένα και περισσότερα χρήματα ή άλλα ανταλλάγματα για να συνεχίσει να δέχεται κόσμο (παρότι είναι αυτό που λένε “πρώτη ασφαλής χώρα”).