Τελικά η διεθνής σκηνή είναι πιο ασταθής ακόμη και από τις 12 μεγάλες τεκτονικές πλάκες που κινούνται συνεχώς και προκαλούν σεισμούς…
Ας δούμε στα γρήγορα γιατί:
ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Στην Ουκρανία τα πράγματα είναι πιο ρευστά από ποτέ, παρά το γεγονός ότι οι καραβιές με τα σιτάρια ξεκίνησαν να φτάνουν στην Πόλη – το πρώτο φορτίο είχε προορισμό το Λίβανο.
Οι μάχες δεν έχουν σταματήσει ούτε στιγμή, επειδή οι Ουκρανοί αντιστέκονται στην εισβολή και οι Ρώσοι τρέχουν ώστε να προλάβουν να σταθεροποιηθούν σε όσο περισσότερες περιοχές μπορούν πριν να έρθει ο Σεπτέμβριος κι αρχίσουν οι βροχές (που θα κάνουν την Ουκρανία βάλτο).
Απ’ την άλλη, πλέον τα περιθώρια έχουν στενέψει για τις (ρώσικες και ουκρανικές) σοδειές των προηγούμενων ετών ενώ υπάρχει και η επαπειλούμενη επισιτιστική κρίση σε πολλές χώρες – ειδικά σε χώρες της Αφρικής και της Ασίας. Οπότε έπρεπε απαραίτητα να βρεθεί μια συμφωνία, ώστε τα καράβια να ξεκινήσουν να μεταφέρουν σιτάρι απ’ τη Μαύρη Θάλασσα και να το πάνε σε αυτές τις χώρες.
Σε όλη την ιστορία η Τουρκία κάνει τον… μεσάζοντα, σίγουρα με το αζημίωτο και έχοντας τις ευλογίες ΗΠΑ και Ρωσίας. Τι θα πάρει ως ανταμοιβή για τη μεσολάβησή της αυτή (που άνετα θα μπορούσαμε να την κάνουμε εμείς, αν δεν είχαμε ξανοιχτεί τόσο χωρίς καμιά εγγύηση), θα το δούμε στην πορεία.
ΚΟΣΟΒΟ
Στο Κόσοβο τις τελευταίες ημέρες όλα ξεκίνησαν από μια… αθώα αφορμή – άλλωστε όλα τα επικίνδυνα από κάτι τέτοια αθώα ξεκινάνε!
Σ’ αυτό το κράτος – μαριονέττα της κεντρικής Βαλκανικής (που στο τέλος θα γίνει η αφορμή να ξεκινήσει ένας ακόμη βαλκανικός πόλεμος) τα πράγματα είναι περισσότερο ρευστά όσο ποτέ.
Κι αυτό παρά την αναγνώριση του Κοσόβου από δεκάδες χώρες, παρά το γεγονός ότι μιλάμε για μια χώρα που είναι ολόκληρη μια στρατιωτική βάση διαφόρων τρίτων (όλος ο καλός ο κόσμος έχει στρατιωτική παρουσία στο Κόσοβο…). Επίσης, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι και κέντρο εγκληματικών δραστηριοτήτων (όλα τα μπουμπούκια της Ευρώπης εκεί μαζεύτηκαν, όλοι το ξέρουν αλλά τα αφήνουν να… ανθίσουν).
Στο δια ταύτα: οι κάτοικοι του βόρειου Κοσόβου έπρεπε να αλλάξουν πινακίδες στα αυτοκίνητά τους μέχρι τα τέλη Ιουλίου, να βγάλουν τις σέρβικες και να βάλουν τις κοσοβάρικες. Υπήρχε και το θέμα με τις σέρβικες ταυτότητες και το που θα γίνονταν αποδεκτές. Κι αυτά ήταν η αφορμή για να ξεκινήσουν πάλι οι προστριβές.
Κάποιες ντουφεκιές σίγουρα έπεσαν, κάποιοι διέδωσαν ότι σερβικές δυνάμεις μπήκαν εντός του Κοσόβου, οδοφράγματα στήθηκαν σε δρόμους στο βόρειο Κόσοβο.
Τελικά η κατάσταση εξομαλύνθηκε προσωρινά, με σειρά τηλεφωνημάτων. Όμως έγινε πάλι σαφές ότι τα πάντα μπορεί να τιναχτούν στο αέρα στο ανύπαρκτο κράτος που έχει στηθεί στο κέντρο των Βαλκανίων με μόνο σκοπό να μικρύνει ακόμη περισσότερο η Σερβία και να ελεγχθεί η περιοχή από όποιον προλάβει.
ΤΑΪΒΑΝ
Στην Ταϊβάν η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική, έχει ιστορικό… βάθος:
Οι Κινέζοι της Κίνας εδώ και 73 χρόνια επιμένουν και λένε ότι το νησί είναι δικό τους. Οι Κινέζοι της Ταϊβάν λένε ότι το νησί είναι η μόνη γνήσια Κίνα και ότι η ηπειρωτική Κίνα είναι δική τους.
Για όσους δε θυμούνται (ή δεν ξέρουν), με δυο λόγια: στην Κίνα μετά τη λήξη του Β΄ ΠΠ είχαν εμφύλιο. Τον εμφύλιο τον κέρδισαν οι κομμουνιστές (που με το πέρασμα του χρόνου έγιναν πιο καπιταλιστές και από τους καπιταλιστές στο Κεντάκι και στην Άιοβα). Οι κομμουνιστές λοιπόν νίκησαν τους συμπατριώτες τους αντικομμουνιστές, οι οποίοι κατέφυγαν καταδιωκόμενοι στο νησί Φορμόζα και στα γύρω μικρά νησιά και έστησαν ένα άλλο κράτος.
Οι δυτικοί τότε αναγνώρισαν ως τη μόνη ορίτζιναλ Κίνα την νησιωτική αυτή χώρα (μην ξεχνάμε ότι το επίσημο όνομα της Ταϊβάν είναι “Δημοκρατία της Κίνας”) ενώ οι ΗΠΑ έδωσαν και εγγυήσεις για τη βιωσιμότητά της με τον Αϊζενχάουερ ως πρόεδρο. Μετά ήρθε η δεκαετία του 1960 και του 1970 και το οικονομικό θαύμα της Φορμόζα που έγινε Ταϊβάν, μετά ήρθε η επανάσταση των ηλεκτρονικών που ανέδειξε την Ταϊβάν (και η αλλαγή, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, του καθεστώτος από δικτατορία σε πολυκομματική δημοκρατία).
Όμως στο μεταξύ το 1971 ήρθε η αναγνώριση της Κίνας (της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας) ως του μόνου εκπροσώπου των Κινέζων στον ΟΗΕ, ήρθε η εμπορική και βιομηχανική επανάσταση στην ηπειρωτική Κίνα, ήρθε το 1989 και η Πλατεία Τιεν-Αν-Μεν, η Κίνα άνοιξε αλλά παρέμεινε υπό την αυστηρή εποπτεία του Κόμματος και κάπως έτσι (εν ολίγοις) σήμερα ανεβαίνει αργά αλλά σταθερά στην πρώτη θέση στον κόσμο.
Η Κίνα λοιπόν εδώ και 7 δεκαετίες επιμένει στη λογική του ενός κράτους και θέλει να καταπιεί την Ταϊβάν – στην οποία οι Αμερικάνοι έχουν (πέραν όλων των άλλων) επενδύσει εκατομμύρια. Για να καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι η Ταϊβάν για τις δυτικές οικονομίες θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι η Ταϊβάν και η Νότια Κορέα μαζί κατασκευάζουν περισσότερους ημιαγωγούς από ότι οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία και όλη η δυτική Ευρώπη.
Έτσι, η επίσκεψη της Πελόζι, που είναι θεσμικά σε κορυφαία θέση στις ΗΠΑ, φέρνει αντιδράσεις στην Κίνα – τώρα που αισθάνεται και είναι ισχυρή, άρα μπορεί να μιλήσει πιο … άνετα.
Έχουν εκτοξευτεί απειλές εκατέρωθεν, η Κίνα έχει συγκεντρώσει στρατό στην περιοχή Φουτσιάν (η οποία είναι απέναντι από την Ταϊβάν, στα 160 χιλιόμετρα μακριά), ενώ αεροπλάνα και καράβια έχουν συγκεντρωθεί στο μέσον αυτού του στενού μεταξύ Κίνας και Ταϊβάν.
Ο Μπάιντεν κάνει την παλαβή προς στιγμή, λέγοντας ότι η Πελόζι δεν θα έπρεπε να πάει αλλά δεν μπορεί να την εμποδίσει να το κάνει (λόγω του συστήματος που ισχύει στις ΗΠΑ), οι Ταϊβάνεζοι βλέπουν στην επίσκεψη μια επιβεβαίωση της κυριαρχίας τους ενώ οι Κινέζοι τρελαίνονται με όσα γίνονται και απειλούν θεούς και δαίμονες.
Κάπως έτσι έχει λοιπόν η κατάσταση στα διεθνή, στις κυριότερες και πιο γνωστές εστίες διαμάχης μεταξύ κρατών. Γιατί υπάρχουν κι άλλες διαμάχες (που έχουν χειρότερες ιστορίες και πολύ αίμα), που επειδή είναι μακριά ή «μικρές» δεν ασχολείται κανείς μαζί τους…