Αν υπάρχει ένα πράγμα που μπορεί να αλλάξει πάρα πολύ εύκολα αυτό είναι οι διεθνείς ισορροπίες και σχέσεις.
Καλές κι άγιες οι “πολυετείς συνεργασίες”, οι “πυλώνες σταθερότητας και ασφάλειας”, οι “στρατηγικοί εταίροι” και άλλα τέτοια όμορφα και πομπώδη (που είναι για λαϊκή κατανάλωση). Όμως, όταν τα συμφέροντα υποδεικνύουν ότι πρέπει να γίνουν άλλες κινήσεις, τότε μέσα σε μια νύχτα μπορεί να αλλάξουν τα πάντα και να έρθουν τα πάνω, κάτω.
Ας δούμε ένα παράδειγμα, φρέσκο – φρεσκότατο: η Ινδία είχε αγοράσει S-400 από τη Ρωσία. Και για το λόγο αυτό είχε φάει μια κόκκινη κάρτα από τις ΗΠΑ, στο πλαίσιο του νόμου CAATSA (Countering America’s Adversaries Through Sanctions Act) που υποχρεώνει τις ΗΠΑ να επιβάλλουν κυρώσεις σε όσους έχουν νταλαβέρια τέτοιου τύπου με τη Ρωσία.
Ε, την εβδομάδα που μας πέρασε το Κογκρέσο των ΗΠΑ έκανε μια εξαίρεση ώστε η Ινδία να έχει απαλλαγή από τις συνέπειες του συγκεκριμένου νόμου. Επειδή λέει υπάρχει ο υπαρκτός κίνδυνος της Κίνας.
Σε απλά ελληνικά: το ίδιο νομοθετικό σώμα που ψήφισε το νόμο CAATSA τον έκανε γαργάρα, με 330 υπέρ και 99 κατά. Επειδή αν γίνει γαργάρα – τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή – εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντα των ΗΠΑ και επειδή οι πωλήσεις όπλων στην Ινδία είχαν πέσει αρκετά.
Απ’ την άλλη, η Ινδία είναι λιγότερο επικίνδυνη από την Τουρκία και περισσότερο αξιόπιστη – έχει πιο πολλά ρώσικα όπλα, άρα μεγαλύτερη εξάρτηση από τη Ρωσία. Και οι ΗΠΑ θέλουν να το αλλάξουν αυτό. Σε αντίθεση με την Τουρκία, που έχει δυτικά (αμερικάνικα) όπλα και η εισαγωγή ρώσικων συστημάτων θέτει σε κίνδυνο πολλά από τα δυτικά συμφέροντα και μυστικά.
Καταλήγοντας:
ας μην πανηγυρίζουμε έξαλλα όταν ακούμε ότι το Κογκρέσο των ΗΠΑ φέρνει εμπόδια στην προμήθεια των Τούρκων με προηγμένα εξοπλιστικά συστήματα και αναβαθμίσεις. Όλα μπορούν να αλλάξουν μέσα σε ελάχιστες ώρες ή μέρες. Κι ας κοιτάμε πως θα μπορούμε να εκμεταλλευόμαστε όσο το δυνατόν πιο καλά τις συγκυρίες, φυσικά έχοντας για μπουσούλα βασικούς άξονες απ’ τους οποίους δεν θα επιτρέπονται παρά ελάχιστες παρεκκλίσεις.
Όλα μπορεί να γίνουν λοιπόν, ειδικά σε περιπτώσεις όπως της Τουρκίας την οποία πολλοί στα γρανάζια της αμερικάνικης γραφειοκρατίας τη θεωρούν «απαραίτητο σύμμαχο», πιο απαραίτητο από τη συνήθως «γιες μέν» Ελλάδα …