Δεν περίμενα ούτε να το σκεφτώ ποτέ, πόσο δε να το γράψω κιόλας! Αλλά επειδή ο άνθρωπος έχει τα δίκια του, έγινε κι αυτό!
Ο πρώην τραπεζίτης (πιο ευγενικά τον λένε «τεχνοκράτης») Μάριο Ντράγκι, που είχε αναλάβει καθήκοντα πρωθυπουργού στη χώρα του την Ιταλία – σε μια Κυβέρνηση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως «οικουμενική» – έχει δίκιο που παραιτείται από τη θέση που τον τοποθέτησαν.
Κι έχει δίκιο για έναν και μόνο λόγο: όταν έψαχναν πρωθυπουργό τον Φεβρουάριο του 2021 (ώστε να ξεπεραστεί η κρίση στη γείτονα χώρα) ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Ματταρέλλα του είχε δώσει εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης κι αυτός αποδέχθηκε (την ώρα που κανείς δεν ήθελε).
Για να αντιληφθούμε το μέγεθος της κρίσης πρέπει να πούμε ότι το ΑΕΠ της Ιταλίας είχε πέσει κατά 8,8% ενώ σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία μόνο μέσα στο 2020 πάνω από 450.000 άνθρωποι είχαν χάσει η δουλειά τους. Ήταν μια κρίση πολιτική, οικονομική, υγειονομική.
Όταν τον στήριζαν όλοι (για να βγουν χωρίς κόστος απ’ το αδιέξοδο)
Για να μην πολυλογούμε, ο Ντράγκι κατάφερε να σχηματίσει μια Κυβέρνηση η οποία είχε τη στήριξη δεξιών, κεντροδεξιών, κεντρώων και κεντροαριστερών κομμάτων.
Είχε δηλαδή μια ευρεία υποστήριξη: στη Γερουσία πήρε 262 από τους 304 που ψήφισαν ενώ στη Βουλή 535 από τους 596 που ψήφισαν. Υποστήριξη που δύσκολα επιτυγχάνεται στην Ιταλία, που άλλαζε κυβερνήσεις σαν τα πουκάμισα…
Όταν σταμάτησαν να τον στηρίζουν (επειδή πλέον δεν… βόλευε)
Όμως όταν άρχισε να φέρνει νόμους που έχουν πολιτικό κόστος (άλλωστε, επικεφαλής Κυβέρνησης τεχνοκρατών είναι, στην οποία συμμετέχουν και πολιτικοί από τα περισσότερα κόμματα που τον στήριξαν…) το ένα μετά το άλλο τα κόμματα που τον στήριξαν τον Φεβρουάριο του 2021 άρχισαν να λακίζουν, κατηγορώντας τον για διάφορα.
Και κάπως έτσι η Ιταλία έφτασε στο σημείο να μην έχει Πρωθυπουργό, αφού ήδη παραιτήθηκε μια φορά στις 13 Ιουλίου (όταν δεν ψήφισε έναν νόμο ένα από τα κόμματα που τον στήριξαν το 2011). Έμεινε στην πρωθυπουργία κατόπιν παράκλησης του Προέδρου και στις 20 Ιουλίου 2022 δεν έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από 3 από τα 8-9 κόμματα που αρχικά τον είχαν στηρίξει. Βασικά, πλειοψηφία είχε αλλά τα 3 κόμματα δεν πάτησαν το πόδι τους στην αίθουσα.
Κάπως έτσι η Ιταλία πάει για εκλογές, με πιθανότερη ημερομηνία διεξαγωγής την 2η μέρα του Οκτωβρίου (ή μια εβδομάδα νωρίτερα).
Και αν το δεις λογικά αναρωτιέσαι: δίκιο δεν έχει ο (πρώην) τραπεζίτης που θέλει να τους παρατήσει και να φύγει;;
Οι πολιτικοί που τον στήριξαν λακίζουν ένας-ένας, φοβούμενοι το πολιτικό κόστος των επιλογών του. Λες και δεν ήξεραν που θα… έμπλεκαν όταν τον επέλεξαν.
Αυτός τι να κάτσει να κάνει;; Οι άλλοι να τον θάβουν όρθιο κάνοντας τους καλούς και πολιτικάντικα παιχνίδια κι αυτός θα κάνει τον ήρωα;;