Και τι δε γράφτηκε τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την επίσκεψη της Γερμανίδας υπουργού Εξωτερικών σε Ελλάδα και Τουρκία. Μιας επίσκεψης που ήταν προγραμματισμένη για νωρίτερα, αλλά τελικά είχε αναβληθεί λόγω ασθένειας της Μπέρμποκ (πολιτικής ή πραγματικής, αυτό είναι άλλης τάξης ζήτημα).
Χρυσώνουν το χάπι, τόσες μέρες…
Μπορεί οι Τούρκοι δημοσίως να χτυπιούνται σαν τα χταπόδια (προεξάρχοντος του ανεκδιήγητου Τσαβούσογλου) και να λένε ότι οι Γερμανοί τους αδικούν, σε τελική ανάλυση όμως η χώρα μας δεν κερδίζει κάτι χειροπιαστό από την επίσκεψη της Γερμανίδας ΥΠΕΞ.
Έκανε κανά δυο δηλώσεις σε Αθήνα και Κωνσταντινούπολη, οι οποίες όμως – αν τις δεις στις λεπτομέρειες τους και σε βάθος χρόνου – δείχνουν το γνωστό: η Γερμανία εξακολουθεί να τηρεί ίσες αποστάσεις από Ελλάδα και Τουρκία, δεν καταδικάζει ευθέως το casus belli, κάνει την παλαβή στο θέμα του μεταναστευτικού και κλείνει τα μάτια στις ξεκάθαρες απειλές των Τούρκων στο Αιγαίο.
Ας φωνάζει λοιπόν ο Τσαβούσογλου και ας λέει ότι οι δηλώσεις της Μπέρμποκ ήταν το τέλος της «ουδέτερης και ισορροπημένης» πολιτικής παλαιότερων γερμανικών κυβερνήσεων (φωτογραφίζοντας τη Δωροθέα). Ένα τίποτε ήταν οι δηλώσεις της Γερμανίδας.
Για έναν και μόνο λόγο: η Μπέρμποκ δε σήκωσε το δάχτυλο ώστε να δείξει προς Τουρκία μεριά και να πει ξεκάθαρα ποιος δημιουργεί προβλήματα (ως οφείλει, αφού υποτίθεται πως είναι και φίλη και σύμμαχος και εταίρος και.. και.. και…).
Ούτε είπε τίποτε για τα υποβρύχια και τα υπόλοιπα οπλικά συστήματα για τα οποία έχουν συμβόλαια οι Γερμανοί με τους Τούρκους.
Σα να λέμε, βλέπεις απ’ το πεζοδρόμιο ολοκάθαρα κάποιον να περνάει με κόκκινο φανάρι τη διασταύρωση κι αφού έχει τρακάρει κι έχει εξαφανιστεί, εσύ λες στην τροχαία ότι ίσως να ήταν ένα ασημί ή χρυσαφί αυτοκίνητο, ότι δε θυμάσαι αν ήταν άντρας ή γυναίκα οδηγός, αν ήταν ξανθιά ή καραφλός κι αν τελικά το φανάρι ήταν όντως κόκκινο…