Τουλάχιστον εξήντα χρόνια πίσω, στον Οκτώβριο του 1962, γύρισαν μέσα σε μόλις μια εβδομάδα οι σχέσεις μεταξύ της Ευρώπης και της Ρωσίας, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Πολλά πράγματα θυμίζουν τις 13 μέρες του Οκτώβρη του 1962 και την κρίση των πυραύλων στην Κούβα. Με τους ρόλους κάπως … αντεστραμμένους, με τον χάρτη κάπως ανάποδα και με την αγωνία να είναι στο ίδιο σημείο.
Το προ εισβολής σκηνικό ήταν ακριβώς ίδιο, απ’ την ανάποδη.
Μόνη διαφορά από το 1962 είναι το γεγονός ότι η κατάσταση έχει φτάσει στα άκρα, η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία (και δε σταμάτησε καν εκεί που όλοι περίμεναν ή εύχονταν) κι έτσι μέσα σε αυτές τις 6-7 μέρες, έχουν χαθεί ανθρώπινες ζωές, διαρρήχθηκαν σημαντικές σχέσεις και σε τελική ανάλυση έχουν χαθεί 60 χρόνια προσπαθειών να βελτιωθούν οι σχέσεις μεταξύ Δύσης και Ρωσίας.
Η διάρρηξη των σχέσεων της πλειοψηφίας των Ευρωπαϊκών χωρών με τη Ρωσία δεν έχει γίνει μόνο με υπαιτιότητα των ίδιων των Ρώσων, εξαιτίας της εισβολής στην Ουκρανία ή επεμβάσεων σε άλλα μέρη, όπως πχ στον Καύκασο.
Ούτε είναι αποτέλεσμα επιλογών που έγιναν τον τελευταίο μήνα ή τον τελευταίο χρόνο.
Είναι σαφές ότι το φταίξιμο για το άνοιγμα της απόστασης μεταξύ της Ευρώπης και τη Ρωσίας βαραίνει και την ίδια την Ευρώπη.
Μια Ευρώπη που ακολούθησε τυφλά τις ΗΠΑ (δια του ΝΑΤΟ, που επεκτείνονταν ασταμάτητα προς τα ανατολικά) και τη Γερμανία (που έκανε μόνη της τις γνωστές μπίζνες στα Βαλκάνια και με τους Ρώσους). Η Ευρώπη έχασε μια μοναδική, ιστορική, ευκαιρία, κάπου μεταξύ του 1991 και του 2000, να φέρει τη Ρωσία εκεί που ανήκει, κοντά της.
Ήταν μια ευκαιρία, ήταν ένα παράθυρο στο χρόνο, κατά τη διάρκεια του οποίου στη Ρωσία δεν κυριαρχούσε κάποιος τσάρος ή κάποιο σοβιέτ και ο κόσμος εκεί ήταν έτοιμος να κάνει τη μεγάλη στροφή (έστω και υπό τον ανεκδιήγητο Γέλτσιν).
Τελικά, όλα όσα έγιναν οδήγησαν σε μια αδύναμη Ρωσία, στην εξαθλίωση του κόσμου, στα λαμόγια που τα ονομάζουν “ολιγάρχες” και εν τέλει στην εσωστρέφεια και στον νέο … πατερούλη Πούτιν (που έχει γίνει καθεστώς και είναι στην εξουσία τα τελευταία 21-22 χρόνια).
Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά για όλους, αν οι επιλογές της Ευρώπης στη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 ήταν άλλες, πιο σοφές, λιγότερο προσαρμοσμένες στις απαιτήσεις Αμερικανών και Γερμανών, πιο ανοιχτόμυαλες. Δηλαδή πιο … ευρωπαϊκές.