Μεθοδικά και με περισσό ζήλο η Τουρκία έχει αρχίσει να κλιμακώνει για μια ακόμη φορά την ένταση στις σχέσεις της με την Ελλάδα.
Σταδιακά, ξεκινώντας (όπως πάντα) πρώτα με επιστολές και παραστάσεις σε διεθνείς οργανισμούς για ανύπαρκτα πράγματα (δείτε ΕΔΩ ένα παράδειγμα προσπάθειας “χτισίματος” μιας ακόμη βάσης εκκίνησης διεκδικήσεων) και συνεχίζοντας με δηλώσεις αξιωματούχων όπου σταθούν και όπου βρεθούν, η Τουρκία επιμένει να διατηρεί την ένταση, απειλώντας και ζητώντας πράγματα που δεν της ανήκουν.
Είναι πλέον σαφές ότι η Τουρκία θα κλιμακώσει την ένταση ακόμη περισσότερο. Αιτίες και αφορμές θα τις ανακαλύψει (θα βρει νέες ή θα επαναφέρει παλιές). Η τουρκική οικονομία που καθημερινά διολισθαίνει αλλά και τα εκατοντάχρονα από τη Μικρασιατική Καταστροφή αποτελούν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για τον Ερντογάν αλλά και για τους περισσότερους της αντιπολίτευσης να κάνουν το κόσμο να ξεχάσει την πείνα του και να παραμείνουν στην εξουσία ή να πετύχουν το στόχο τους που είναι η παραίτηση των κυβερνώντων.
Είναι σαφές ότι μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα θα παίξουν η “εξαγωγή” προβλημάτων και το χαρτί του εθνικισμού, με στόχο να στραφεί το ενδιαφέρον του κόσμου αλλού. Χρησιμοποιώντας φυσικά τη γνωστή επιχειρηματολογία περί “αιωνίως αδικημένων” αλλά και εκτοξεύοντας για πολλοστή φορά απειλές κατά της χώρας μας.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η άρχουσα τάξη της Τουρκίας, στην προσπάθειά της να συνεχίσει να υπάρχει και άρχει, θα στραφεί σ’ αυτή τη… δοκιμασμένη τακτική, μήπως κι ο κόσμος ξεχαστεί και μεταφέρει το ενδιαφέρον και την αγανάκτησή του από τις άδειες τσέπες και τα άδεια στομάχια σε άλλα πράγματα.