Άϊντε πάλι τα ίδια, αλλά θα τα λέμε μέχρι να βγει ο ήλιος απ’ τη δύση: ας μη χαίρονται κάποιοι ανίδεοι και έχοντες άγνοια κινδύνου με την οικονομική κρίση που χτυπάει (αλύπητα πλέον) την Τουρκία.
Ναι, έχουν προβλήματα οι Τούρκοι.
Ναι, το εθνικό τους νόμισμα κάνει το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο και η ισοτιμία με τα ξένα νομίσματα αλλάζει απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Ναι υπάρχει πρόβλημα με τον εφοδιασμό της αγοράς αλλά και με το χρήμα που έχουν στη διάθεσή τους οι Τούρκοι. Και ναι, η Τουρκία πληρώνει τις κακές επιλογές στην Οικονομία αλλά και τη μεγαλομανία του προέδρου της (γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;).
Εκτός από τις τεχνητές ή “κανονικές” ελλείψεις αγαθών που ήδη υπάρχουν στην αγορά (αφού είναι ευκαιρία οι κερδοσκόποι να πλουτίσουν), εκτός από την αύξηση των τιμών σε πάρα πολλά καταναλωτικά αγαθά, οι Τούρκοι έχουν να αντιμετωπίσουν και την κάθετη μείωση της αγοραστικής τους δύναμης. Ένας Τούρκος που πληρώνονταν κατά μέσο όρο με 340 ευρώ το μήνα περίπου τον Ιανουάριο, τώρα πληρώνεται με 195.
Ο πληθωρισμός είναι κοντά στο 20%, η λίρα έχει χάσει 22% μέσα σε εβδομάδα ενώ πάνω από 40% από την αρχή του χρόνου. Οι μόνοι που κερδίζουν είναι οι ξένοι (συνήθως “επενδυτές”), που πλέον αγοράζουν για παράδειγμα 2 ξενοδοχεία και παίρνουν ένα 3ο δώρο. Κερδίζει όμως και η άρχουσα τάξη, που έχει δολάρια στην άκρη κι όχι λίρες.
Φυσικά ο κόσμος τρέχει να αγοράσει συνάλλαγμα πουλώντας λίρες. Μέχρι πότε όμως θα αντέξει το σύστημα να αγοράζει ένα νόμισμα που χάνει συνεχώς; Αυτό είναι ένα ερώτημα.
Όμως δεν είναι να χαιρόμαστε με το χάλι της οικονομίας του Ερντογάν για δυο λόγους:
– πρώτον επειδή αναμένεται να πέσει πείνα στη γείτονα. Ήδη αρκετά βασικά καταναλωτικά αγαθά οι γείτονες έχουν αρχίσει να τα αγοράζουν με περιορισμούς: λάδι, αλεύρι, ζάχαρη – από αυτά και από άλλα είδη οι καταναλωτές μπορούν να αγοράσουν μόνο 1 ή 2 συσκευασίες.
– δεύτερον επειδή πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, πολιτικά συστήματα όπως αυτό που έστησε ο Ερντογάν βασίζονται στον εθνικισμό και στην εξαγωγή των κρίσεων για να επιπλεύσουν.